ساعت هفت و ربع و این جمعیت منتظر !!!
راهمو کشیدم و رفتم آخر صف. درست کنار در ورودی دبستان دخترانه فلسطین
مقنعه های سفید که روش تل زده بودند!!! با مانتو و شلوار های صورتی…دلم رفت برای دوران دبستان خودم .روز دختر بود و دخترها توی صف صبحگاهی مدرسشون جیغ میزدند و شعر میخوندند.

اکثر خانم ها جوون بودند، خانم پشت سریم که با دختر پنج ساله اش اومده بود (عصر تو خبرگزاری ها عکسشو با دخترش دیدم)  و با هر جیغ و صدایی که از مدرسه می اومد، دختر کوچولو سرشو میبرد تو حیاط تا برای سالهای بعدیش تجربه کسب کنه 🙂

بلاخره هشت و ربع بود که صف حرکت کرد به جلو و رفتیم برای سه خان گشتو بازرسی
کاغذ و مداد با خودم برده بودم تا بعضی از نکته ها و صحبت ها رو برا گزارش بنویسم ولی همون خانم گشت اول گفت که اجازه نمیدن ببرمشون داخل حسینیه و باید بذارم تو پلاستیک کفش هام
به حرفش گوش ندادم و گفتم حالا یه مداد چیه که بهش گیر بدن ولی وقتی گشت دومی هم کاغذ و هم مداد را ازم گرفت، فهمیدم حرفش جدی بود…. پکر شدم

قبل از گذشتن از خان سوم با شیرکاکائو و شیرینی پذیرایی شدیم ( شیرکاکائو داغ برای سینه سرماخورده من عالی بود فقط حیف که زبانم را سوزوند )
برای اولین بار از در اصلی و سبز رنگ بزرگ آخر حسینه وارد شدم آخه  این درب همیشه مخصوص ورود اقایان بود .

جمعیت هنوز زیاد نبود .رفتم کنار ستون و به میله های سفید تکیه دادم…
کاش لااقل میذاشتن کتاب بیاریم داخل تا حوصلمون سر نره … وقتی یادم افتاد حتی کاغذ سفید را هم ازم گرفتند به این فکر خودم خندیدم

توی ذهن خودم برنامه ریزی کردم که اگه آقا ساعت نه و نیم  بیان و حدااقل پنج نفر از خانم ها صحبت کنند و هرکدام ده دقیقه وقت داشته باشن میکشه تا ده و نیم، حرف های خود آقا هم سه ربع، پس برنامه باید حدود یازده و نیم تموم بشه، ولی وقتی ساعت ده شد و آقا هنوز وارد حسینیه نشده بودند بیخیال برنامه ریزی ذهنیم شدم.
از نه و نیم خانم ها شروع کردند به  شعر خوندن و شعار دادن
هر گروه برای خودش یک شعری میخوند و از هر طرف حسینیه صدای یک شعار می اومد
خدا خیر بده ان خانمی را که بلند شد و رهبری شعار ها را به عهده گرفت تا جمعیت کمی نظم بگیرند.
کم کم التماس ها برای یک کم جمع نشستن و جا دادن به فقط یک نفر!!! شروع شد. خانم هایی که ساعت ده تازه آمده بودند و می خواستند در فاصله بیست متری با جایگاه بنشینند .

حدود هفت تائی دوربین اطراف حسینیه بود که پنج تایش را دادند دست دخترکان فیلمبردار تا فیلمبرداری مراسم بیت هم توسط صاحبان این روز انجام بشود.

خانم عظیم زاده پشت تریبون رفت و رسما مراسم را در دست گرفت، با شناخت قبلی که از ایشون داشتم، میدونستم خیلی خوب از پس اینکار برمیان و الحمدلله همینطور هم بود .
ساعت حدودهای ده بود که پرده های کرم رنگ کنار رفت و آقا وارد حسینیه شدند و همزمان هجوم خانم های محترم به سمت جلو و شعار دادن… تقریبا حدود سی چهل نفر از کسانیکه پشت سری دوم میله ها بودند با سرعت خودشان را رساندند به ردیف های جلو و بعد از یک دقیقه شعار دادن، همه با هم نشستند… اما کجا… روی دست و پای بقیه
بعضی از خانم ها دقیقا روی هوا نشسته بودند و با اصرار سعی میکردند برای خودشان جایی باز کنند.
مراسم شروع شده بود و قاری شروع به خوندن قران کرده بود ولی متاسفانه خانم ها بکه با این حرکتشان جا و فضا را برای بقیه تنگ کرده بودند، مشغول جرو بحث و احیانا بعضی صحبت های ناشایسته 🙂
جالبیه قضیه اینجا بود که حاضر نبودند برگردند ردیف های عقب و همان جا روی پای بقیه به صورت دو طبقه نشسته بودند.
بنده خدا خانمی که کنار من نشسته بود، هشت ماهه باردار بود و از ساعت هشت اومده بود و کنار ستون و کنج جای امنی نشسته بود تا خطری تهدیدش نکنه ولی با این برنامه ای که به وجود آمد، مجبور شد بلند بشه و بره آخر حسینیه بنشینه… خدائیش خیلی حرف زوره که انقدر وقتت را گذاشته باشی و آخر هم مجبور بشی دورترین نقطه بنشینی

خانم قران پژوه عزیز ؛ در همان قرانی که خوندیش درباره حق و تقدم افراد و حق الناس به آیه ای برنخوردی؟

از بین خانم هایی که صحبت کردند، خانم مهدوی و حاج عبدالباقی را میشناختم و البته مجری محترم را !!!
سه خانم قران پژوه دیگر هم صحبت کردند و بعد آقا شروع کردند به سخنرانی
از جمله آغازین حرفاشون خوشم اومد : “حقیقتاً امروز با دیدن این جمع متراکم و فرزانه و همه دلبسته‌ى قرآن، براى من یک روز عید محسوب میشود”

بین صحبت های آقا داشتم فکر میکردم کاش واقعا رفتارهامون هم قرانی باشه… ان شالله
حرف های آقا بیست دقیقه به دوازده تموم شد… تقریبا طبق همان برنامه ریزی ذهنی من 🙂

بعد از ده دقیقه منظره حسینیه که چند دقیقه قبل با چادرهای مشکی سیاه پوش شده بود، دوباره آبی شد… زیلو های ساده و آبی

اگرچه شمعی و از سوختن نپرهیزی
نبینمت که غریبانه اشک می‌ریزی!

هنوز غصهٔ خود را به خنده پنهان کن!
بخند! گرچه تو با خنده هم غم انگیزی

خزان کجا، تو کجا تک درخت ِ من! باید
که برگ ِ ریخته بر شاخه‌ها بیاویزی

درخت، فصل ِ خزان هم درخت می‌ماند
تو «پیش فصل» بهاری نه اینکه پاییزی

تو را خدا به زمین هدیه داده، چون باران
که آسمان و زمین را به هم بیامیزی

خدا دلش نمی‌آمد که از تو جان گیرد
وگرنه از دگران کم نداشتی چیزی

فاضل نظری

مدتی است دعای قنوتش شده

” اللهم اصلح کل فاسد من امور المسلمین ”

سال‌ها بود با هم بودند. هر کجا یکی از اونها رو می‌دیدی، دست خودت نبود، دنبال اون یکی می‌گشتی و به فاصله چند متری اطرافش پیداش می‌کردی.

وقتی آقا رحیم مسئول دسته بود، آقا جعفر هم معاونش بود. وقتی آقا رحیم فرمانده گروهان شد، باز جعفر معاونش شد. بارها شد می‌خواستند اونها رو متقاعد کنند که از هم جدا بشن تا تو عملیات اگه اتفاقی برای یکی افتاد، روحیه نفر دیگر خراب نشه.

اما همیشه با خنده معنی‌دار اونها طرف می‌شد. بعضی‌ها هم بهشون گیر می‌دادند که درست نیست و بلایی سرش می‌آوردند که طرف از حرفش پشیمون می‌شد.

چند تا عملیات با هم رفتند و سالم برگشتند. یا چند تا زخم کوچیک که آقا رحیم برداشت تا عملیات کربلای پنج شلمچه.

حال و هوای هر دو عوض شده بود. خصوصاً آقا جعفر که خیلی سربه‌سر بچه‌ها می‌گذاشت، عجیب آروم شده بود. زیاد اهل فکر شده بود و… معلوم بود خبرهایی هست.
رفتیم عملیات. آقا رحیم، فرمانده گروهان کمیل و آقا جعفر معاونش. منم تو گروهان میثم، تو سنگر کنار حاج حسین نشسته بودم و صدای رحیم رو از پشت گوشی بی‌سیم می‌شنیدم.

خیلی زود با فریاد الله‌اکبر اعلام کرد که به هدف نرسیده، اما…

آمبولانس داشت عقب می‌رفت که آقا جعفر رو مجروح داخلش دیدم. آقا رحیم جلو تو محاصره افتاده بود و فقط جراحت می‌توانست اونها رو تو این شرایط از هم جدا کنه.

حاج حسین منو فرستاد پیش رحیم تا پیغامی بهش بدم. منم پیش رحیم موندگار شدم. اولین حرفی که رحیم به من زد سراغ آقا جعفر رو گرفت. گفتم زخمی شده بود. زیاد سخت نبود، رفت عقب.

وقتی پیکر آقا رحیم بین ما و عراقی‌ها در زمین افتاده بود، همه‌اش به این فکر بودم که جواب آقا جعفر رو چی بدم! چطور بهش بگم نتونستم پیکر آقا رحیم رو عقب بیاریم.

رسیدم به آمبولانس که سوخته بود. با مکافات مجروحین داخل آمبولانس رو بیرون کشیدم. همه شهید شده بودند.

وقتی پیکرش رو دیدم، اشکم سرازیر شد. آقا جعفر هم خودش رو به رحیم رسونده بود. اونم شهید شد.

جالب اینکه تو گلستان شهدا هنوز هم کنار هم هستند.

۱٫ شهید رحیم یخچالی فرمانده گروهان کمیل،‌ برادر شهید کمال یخچالی.

۲٫ جعفر عابدینی‌زاده، معاون گروهان کمیل، فرزند شهید حاج علی عابدینی‌زاده معروف به حاجی و جعفر.

بلد نیستم و نمیدونم چیکار باید بکنم.

و از اینکه بخوام تو هفته دفاع مقدس یه کامنت بنویسم براشون و دو تا عکس و تمام، بدم میاد.

ولی …

چه کند بی نوا ندارد بیش