آخرین نوشته‌ها
صبح‌های شب قدر، خوابم نمیبرد. از نوجوانی اینطور بودم. یادم است دبیرستانی بودم، روز نوزده و بیست و سوم که باید مدرسه میرفتم و به جای هفت، شروع کلاس‌ها از نه بود، من همان هفت مدرسه بودم! تک و تنها. حتی یکبار پیاده رفتم تا مدرسه و وقتی رسیدم با در بسته‌اش مواجه شدم و مجبور شدم در بزنم و سرایدار بنده‌خدا را از خواب بیدار کنم تا آن کله‌ی‌سحرِ خلوت، در کوچه یک لنگه‌پا نیاستم. میرفتم می‌نشستم در کلاس و گاهی چینش صندلی‌ها را تغییر میدادم و در راهروهای خالی راه میرفتم تا کم‌کم دوستانم بیایند.
القصه؛ امشب افطار مهمان دارم و هرچه به مغز مبارک می‌گویم “اینبار را کوتاه بیا و لطفا بگیر بخواب. امروز کلی کار دارم و باید الان استراحت کنم” حرف به گوشش نمی‌رود که نمی‌رود. فکر کردن و نوشتنش گرفته! اول شروع کرد در دفتر روزانه‌نویسی یادداشت کردن؛ بعد رفت سراغ اینستا و قصه‌ای را که یکسال بیشتر است اجازه نداده‌ام بنویسد، نوشت. گفتمش “راحت شدی؟ حالا بگیر بخواب.” چند دقیقه دراز کشید و در پرونده‌های باز و نیمه‌بازش پرواز کرد. حالا آمده سراغِ اینجا و دارد شر و ور می‌گوید!
کاش بفهمد آن کارهایی که روی کاغذ یادداشت کرده و تا غروب باید جلویشان تیک بخورد، خودش و این بدنِ طفلک که به استراحت نیاز دارد، باید انجام دهند. کاش آرام بگیرد!
ما، یعنی بچه‌های آدم، موجودات عجیبی هستیم. خیلی وقت‌ها کارهایی را منع می‌کنیم و بدِ کسانی را می‌گوییم که آن را انجام می‌دهند، که خودمان توان یا موقعیت انجام آن را نداریم. وگرنه زمان بارها بهمان ثابت کرده که شناگر ماهری هستیم و فقط آب نداشتیم!
خدایِ ما بچه آدم‌ها، لطفی کن و در چنین موقعیت‌هایی کمکمان کن تا نلغزیم، بفهمیم و درست تصمیم بگیریم. میدانی، من به خودم هیچ اطمینانی ندارم، اما به شما و کمکت امید و یقین دارم؛ ای لطیفِ قوی.
پ‌ن: موقعیتِ بالا در همه شئون زندگی‌مان اتفاق می‌افتد. از موقعیت شغلی و اجتماعی بگیر تا مالی و تحصیلی. ریز که بشویم در زندگی‌مان، خیلی ترسناک است.
حوصله‌ی پختن چیزی برای افطار نداشتم. خوابیدم. یکربع مونده به اذان مغرب بیدار شدم. چای گذاشتم و نون پنیر آماده کردم. ولی دلم یه غذای گرم می‌خواست. گفتم چه کنم؟ یاد #سوپ_دال_عدس افتادم که سریع آماده میشه.
یک فنجون دال عدس رو شستم و با سه فنجون آب گذاشتم رو گاز. شعله رو زیاد کردم تا آب سریع جوش بیاد. یه قاشق رب، کمی پیازداغ و ادویه (نمک، زردچوبه، کاری) بهش اضافه کردم + نصف عصاره مرغ الیت. همین
ده دقیقه که پخت، با گوشت‌کوب برقی، زدمش و کمی بهش جعفری خرد شده اضافه کردم. وقتی اذان رو دادن، یه سوپ داغ و خوشمزه داشتم 😊
اگه شما هم دوست داشتید یکربعه یه سوپ خوشمزه داشته باشید، امتحانش کنید.
اگه خیلی کدبانو هستید و از یکساعت قبل سوپ رو میذارید، می‌تونید سیب‌زمینی و هویج نگینی بهش اضافه کنید. حتی ورمیشل سوپی.
شما سوپ دال عدس خوردید؟ ترکیباتش چی بود؟
حدود دو ماه پیش دایی زنگ زد و گفت : حالتون بد شده و رفتین بیمارستان و همان جا سکته مغزی کردید و رفتید کما … توی بیمارستان بستری بودید .
ما می اومدیم ملاقات ولی شما خواب بودید یک خواب یک ماهه .
چقدر برای همه سخت بود مخصوصا دایی و مهدی و همایون .
چقدر دعا کردیم و نذر و نیاز
حدود سه هفته پیش که چشمهایتان را باز کردید و وقتی ما می امیدم بالا سرتان و ما را می شناختید چقدر خوشحال شدیم و خدا را شکر کردیم .
ولی انگار خدا چیز دیگری می خواست …
فردا همه باید بیام و شما را ببریم بهشت زهرا تا برای همیشه پیش دخترتان بخوابید .
زندایی سحر مهربونم خدا رحمتت کند .
دایی و مهدی عزیزم تسلیت میگم
خدایا حالا کی شب ها به مهدی دیکته بگه ؟
امیدوارم دایی ام این جمله را یادش نرود : رضا برضاک
اللهم صل علی محمد و ال محمد (و عجل فرجهم )
فاتحه
در کتاب کافی جلد دوم حدیثی از پیامبر(صل الله علیه و آله ) است که نشانه های منافق را در سه چیز ذکر کرده اند :
اول دروغ گفتن
دوم خلف وعده
و سوم خیانت در امانت
کمی به اعمالمان فکر کنیم …
نکند ما هم …
عجب بارونی اومد امروز .
و جعلنا من الماء کل شیی حی
ولی من یه چیزی را نفهمیدم .
نفهمیدم چرا موقع بارون عابران پیاده ای که چتر نداشتند زیر طاقهای مغازه ها خودشان را گلوله کرده بودند تا بارون بند بیاد (شاید نمی خواستند مثل من مجبور شوند هنوز وارد اتاق نشده چادر و جوراب رادر بیاورند و چون حتی کتابهای تو کیفشون هم از بارون در امان نمونده مامانشون چپ چپ نگاهشون کنه !!)
موقع بارون داشتم فکر میکردم به دستفروش سر کوچه …
به روزنامه فروش سر چهاراه …
به معتادی که سر خیابون می خوابه …
به کارگرهای خونه نیمه ساز روبروی خونمون …
به گنجشکهای روی شاخه ها …
به بچه گربه های دوقلو توی حیاط …
و به ماهی قرمزهای توی حوض حیاط …
و به اینکه من فقط بلدم بنویسم و شعار بدم …
من به استقبال باران میروم …