آخرین نوشته‌ها
صبح‌های شب قدر، خوابم نمیبرد. از نوجوانی اینطور بودم. یادم است دبیرستانی بودم، روز نوزده و بیست و سوم که باید مدرسه میرفتم و به جای هفت، شروع کلاس‌ها از نه بود، من همان هفت مدرسه بودم! تک و تنها. حتی یکبار پیاده رفتم تا مدرسه و وقتی رسیدم با در بسته‌اش مواجه شدم و مجبور شدم در بزنم و سرایدار بنده‌خدا را از خواب بیدار کنم تا آن کله‌ی‌سحرِ خلوت، در کوچه یک لنگه‌پا نیاستم. میرفتم می‌نشستم در کلاس و گاهی چینش صندلی‌ها را تغییر میدادم و در راهروهای خالی راه میرفتم تا کم‌کم دوستانم بیایند.
القصه؛ امشب افطار مهمان دارم و هرچه به مغز مبارک می‌گویم “اینبار را کوتاه بیا و لطفا بگیر بخواب. امروز کلی کار دارم و باید الان استراحت کنم” حرف به گوشش نمی‌رود که نمی‌رود. فکر کردن و نوشتنش گرفته! اول شروع کرد در دفتر روزانه‌نویسی یادداشت کردن؛ بعد رفت سراغ اینستا و قصه‌ای را که یکسال بیشتر است اجازه نداده‌ام بنویسد، نوشت. گفتمش “راحت شدی؟ حالا بگیر بخواب.” چند دقیقه دراز کشید و در پرونده‌های باز و نیمه‌بازش پرواز کرد. حالا آمده سراغِ اینجا و دارد شر و ور می‌گوید!
کاش بفهمد آن کارهایی که روی کاغذ یادداشت کرده و تا غروب باید جلویشان تیک بخورد، خودش و این بدنِ طفلک که به استراحت نیاز دارد، باید انجام دهند. کاش آرام بگیرد!
ما، یعنی بچه‌های آدم، موجودات عجیبی هستیم. خیلی وقت‌ها کارهایی را منع می‌کنیم و بدِ کسانی را می‌گوییم که آن را انجام می‌دهند، که خودمان توان یا موقعیت انجام آن را نداریم. وگرنه زمان بارها بهمان ثابت کرده که شناگر ماهری هستیم و فقط آب نداشتیم!
خدایِ ما بچه آدم‌ها، لطفی کن و در چنین موقعیت‌هایی کمکمان کن تا نلغزیم، بفهمیم و درست تصمیم بگیریم. میدانی، من به خودم هیچ اطمینانی ندارم، اما به شما و کمکت امید و یقین دارم؛ ای لطیفِ قوی.
پ‌ن: موقعیتِ بالا در همه شئون زندگی‌مان اتفاق می‌افتد. از موقعیت شغلی و اجتماعی بگیر تا مالی و تحصیلی. ریز که بشویم در زندگی‌مان، خیلی ترسناک است.
حوصله‌ی پختن چیزی برای افطار نداشتم. خوابیدم. یکربع مونده به اذان مغرب بیدار شدم. چای گذاشتم و نون پنیر آماده کردم. ولی دلم یه غذای گرم می‌خواست. گفتم چه کنم؟ یاد #سوپ_دال_عدس افتادم که سریع آماده میشه.
یک فنجون دال عدس رو شستم و با سه فنجون آب گذاشتم رو گاز. شعله رو زیاد کردم تا آب سریع جوش بیاد. یه قاشق رب، کمی پیازداغ و ادویه (نمک، زردچوبه، کاری) بهش اضافه کردم + نصف عصاره مرغ الیت. همین
ده دقیقه که پخت، با گوشت‌کوب برقی، زدمش و کمی بهش جعفری خرد شده اضافه کردم. وقتی اذان رو دادن، یه سوپ داغ و خوشمزه داشتم 😊
اگه شما هم دوست داشتید یکربعه یه سوپ خوشمزه داشته باشید، امتحانش کنید.
اگه خیلی کدبانو هستید و از یکساعت قبل سوپ رو میذارید، می‌تونید سیب‌زمینی و هویج نگینی بهش اضافه کنید. حتی ورمیشل سوپی.
شما سوپ دال عدس خوردید؟ ترکیباتش چی بود؟
از دل هزاران شهید عبور کردی . در ایستگاههای بهشت لختی درنگ کردی و برایت روایت کردند و گریستی .
شاید بارها به هر کدام از قدمگاه های شهیدان که میرسیدی با خود می گفتی : کاش مرا نیز به خیل شهیدان راهی بود وحسرت می خوردی که چرا از قافله جا مانده ای .
آری زمان ما را از قافله کربلاییان دور داشته اما هنوز می توان آنگونه که سید شهیدان اهل قلم خواست بخواهیم : کربلا ! ما را نیز در خیل کربلاییان بپذیر
پر از حیرت و حسرتی … چیزی را جا گذاشته ای .
شاید رد پایت را … شاید گناهانت را … شاید ارزوهای دور و درازت را … شاید کودکی هایت را … وشاید دلت را …
روزهایی بود که تو هم مثل شهیدان پر از نور خدا زیستی .
روزهایی که در سرزمین های جنوب زیستی .
روزهایی که در زیارت اولیا الله بوده ای ….
زیارت قبول
……………………………………………………………………………………………….
هنوز نیامده دوباره باید برم
کجاش بماند…
فقط از دوستانی که لطف کردند و نظر گذاشتند متشکرم و شرمنده که به دلیل ذیق وقت نمی تونم جواب محبتشان را بدهم .
ان شا الله فرصت بعد
از همین الان سال نو را پیشاپیش تبریک میگم
یه چیزی هم یادتان باشد :
امسال شیعیان عید ندارند
این چند وقت انقدر سرم شلوغ بود که نتونستم یه سری هم به اینجا بزنم .
از کارهای جنوب و دانشگاه گرفته تا کما رفتن یکی از اقوام ( خیلی دعا کنید برای این بنده خدا … علائم حیاتی اش فقط پنج در صد است ) و … صد تا کار دیگه
روزهای شهادت شهید همت است . برای این میگم روزها ، چون تاریخ دقیق شهادت حاجی مشخص نیست . اگه توی تقویم ها نگاه کنید یکی نوشته ۱۶ یکی ۱۷ و… روی قبرشان در شهرضا نوشته ۱۷ ولی در قبرنمادی شان در بهشت زهرا نوشته ۲۲
روزش زیاد مهم نیست ، مهم اینه که ما گاهی اوقات فراموش می کنیم برای چی داریم زندگی می کنیم و دنبال چی هستیم روزهای آخر هر سال اکثر دانشگاه ها کاروانهای راهیان نور راه می اندازند و دانش جوها را می برند برای دیدن آن مناطق
دو کوهه ـ شوش ـ دشت عباس ـ خرمشهر ـ هویزه ـ فکه ـ طلاییه ـ دهلاویه ـ بستان ـ چزابه ـ شلمچه ـ اروند ـ آبادان ـ سوسنگرد ـ پادگان حمید
هر روز تو دو سه تا از این مکانها می گردند و بعد از چند روز برمی گردند به شهر خودشون
می دونید داشتم به چی فکر می کردم ؟
به اینکه چقدر خوب بود مثلا اگه یکسال به جای بردن به هورالهویزه بچه ها را ببرند خود شهر هویزه . خود شهر را ببینند بعد از این همه سال گذشتن از پایان جنگ .
نمی دونم شهر هویزه را دیدید یا نه ! ولی من وقتی برای اولین بار آنجا را دیدم … بچه های ۴ ـ۵ ساله ای که یا چیزی به پا نداشتندیا دمپایی پاره . سر یک تی تاپ و شکلات همچین با هم دعوا می کردند که …
مغازه های کوچیک و تاریک بدون چراغ ، وضع بهداشتی بد شهر و چهره هنوز جنگ زده شهر …
کاش لااقل همراه با رفتن به مقتل شهید علم الهدی یه سری هم به شهر هویزه بزنیم . کاش یه ذره به جای گریه کردن ، چشم هایمان را باز کنیم و ببینیم اطرافمان چه می گذره .
کاش به جای هر سال رفتن به مناطق جنوب و سعی در گذاشتن پا جای پای شهدا یک ذره حرمت انها را نگه می داشتیم …
برای ما هم دعا کنید
گاهی اوقات با خودم فکر می کنم مگه مردم چقدر نیاز دارند و چقدر خرید دارند که انقدر …
این روزهای آخر سال وقتی همه جا شلوغ میشه و ترافیک
وقتی یک مسیر یک ربعی را حدود نیم ساعت یا بیشتر باید طی کنم
وقتی مردم را میبینم که انگار برای خرید هول میزنند و اگه یه لحظه غفلت کنند جنسها از دستشون پریده
دلم می گیره …
آخه مگه ؟؟؟؟؟؟؟ …
چرا انقدر باید این چیزها برای مردم ما مهم شده باشه که از خیلی چیزها میزنند برای …
نمی دونم برای چی ارزش ها عوض شده چرا مسائل معمولی و پیش پا افتاده برای بعضی ها شده واجب تر از نون شب .