آخرین نوشته‌ها
بابا برایم سوغات آورده بودند؛ از مدینه
بچه‌های کلاسِ حفظ قرآنِ مدرسه، همه‌شان یکی یکدانه داشتند؛ از کجا آورده بودند، یادم نیست، فقط یادم است در ایران پیدا نمیشد. من ولی عاشقش شده بودم.
عاشق قطع‌ش، خط‌ش، حاشیه‌هایش، رنگش
بابا که می‌خواستند بروند عمره، مشخصاتش را برایشان گفتم. “این اندازه است بابا؛ جلدش فلان رنگ است؛ کاغذهایش نرم است؛ دکه‌ی روبروی بقیع حتما دارد و …” اینترنت نبود و فقط خصوصیاتش را برای بابا گفتم و بعد از چند هفته قرآن عزیزم، در دستم بود.
محبوبه که کلاس حفظ برایمان گذاشت، با قرانم، “مریم” را حفظ کردم. در حاشیه‌هایش گاهی نکاتی می‌نوشتم. شب‌های قدر بر سرم می‌گرفتم. دو بار با خودم به مدینه برگشت؛ مشهد رفت؛ سوریه رفت؛ کربلا و نجف و سامرا رفت. شمال و یزد و اصفهان و کیش رفت. همیشه با من بود.
شب‌های قدرِ رمضانِ هشتاد و نه آخرین سفرم با “او” شد.
شبِ بیست و سه رمضان، در یک متری ضریحِ ارباب، دادم به دستِ دخترِ عربی تا قرآن به سر بگیرد و مشغول دعا شدم تا دختر، اعمالش تمام شود. چند دقیقه‌ای که گذشت، برگشتم و دیدم نیست… دختر نبود؛ رفته بود و “او” را، قرآن عزیزم را، با خودش برده بود. حتما فکر کرده بود یکی از قران‌های حرم است و با خود برده بود. یخ کردم. سرم را می‌چرخاندم شاید پیدایش کنم. ولی مگر در بین آن حجمِ زیاد از خانم‌های چادرعربی به سر، می‌توانستم پیدایش کنم؟ مستأصل و نگران به سمت نزدیکترین محل ادعیه و قران‌ها رفتم؛ نبود. قفسه‌ی بعدی، نبود. قفسه‌ی دورتر، نبود. قفسه‌های صحن، نبود؛ نبود و نبود.
انگار تکه‌ای از من جدا شده بود.
حتما هرکس مرا دیده بود فکر کرده بود اشک‌های سرازیر از چشمانم، بخاطر توبه و انابه به درگاه خداست. ولی من، برای از دست دادنِ قرآنم گریه میکردم. قرآنی که مثل یک دفتر خاطرات، سال‌ها با من بود، همه‌جا.
ده سال از آن رمضان می‌گذرد. تا سال‌ها هروقت به کربلا می‌رفتم، همچنان قفسه‌های قرآن حرم را، به امید یافتن قرآنم می‌گشتم. رو به ضریح میکردم و می‌گفتم “قرآنم را پَس نمی‌دهید؟”
بعدها فهمیدم گم‌شدنِ قرآنم در شب قدر، شاید یکی از بزرگترین درس‌های زندگی‌ام بود؛ دل نبستن؛ وابسته نشدن و کَندن.
اما هنوز به این فکر میکردم که سرنوشت “او” چه شد؟ دست چه کسانی افتاد؟ تا چند سال در حرم ماند؟ پلاسیده شد؟ رنگِ جلدش رفت؟ حاشیه‌نویسی‌هایم چه؟ وقتی کسی “او” را گرفته تا بخواند، حاشیه‌های من را هم خوانده؟ صفحه‌ی اولش که اسمم را نوشته بودم، دیده؟ چند بار در حرم “سیده فاطمه مطهری” از زبانِ زائری که صفحه‌ی اول قرآنم را دیده، برده شده؟
نکته اول درباره طرح جلد کتاب که نسبت به نسخه اصلیش، خیلی بهتر و جذاب‌تره. نسخه اصلی یه ایموجی زرد نگرانه فقط درحالیکه نسخه فارسی، طرح جلد جذابی براش انتخاب شده
نکته دوم درباره موضوع کتاب: نوجوونی دوره خاصیه،
بلوغ، حساسیت‌ها، تغییرات جسمی و روحی … نویسنده کتاب با الگوگرفتن از
نوجوونی خودش، یکسری چالش‌های نوجوون‌ها رو با قصه مصور مطرح میکنه و راه
حل هم در دل قصه بیان میکنه
همینکه نوجون حساس متوجه بشه این مشکلات
فقط برای خودش نیست و همه نوجوون‌ها حتی غیر هم‌وطن‌هاش چنین مشکلاتی دارن،
بیش از پنجاه درصد دغدغه نوجونی حل میشه به نظرم
نکته بعدی درباره رنگی بودن کتاب
با
اینکه قیمت کتاب خیلی بالا رفته بخاطر رنگی بودن (شصت پنج تومن در سال
۱۴۰۰) ولی به نظرم می‌ارزه و ترغیب میکنه نوجوون رو به خوندن
نکته منفی: کتاب دخترونه است بیشتر و گمونم برای نوجوون پسر جذابیت نداشته باشه خیلی
گروه سنی ده، یازده، دوازده براشون به نظرم براشون مناسبه، سن بالاتر که بالغ هم شده باشند، بچه‌گونه است از نظرشون
پیشانی ام را بوسه زد در خواب، هندویی
شاید از آن ساعت طلسمم کرده جادویی
شاید از آن پس بود که با حسرت از دستم
هر روز سیبی سرخ می افتاد در جویی
از کودکی دیوانه بودم، مادرم می گفت:
از شانه ام هر روز می چیده است شب بویی
نام تو را می کَند روی میزها هر وقت
در دست آن دیوانه می افتاد چاقویی
بیچاره آهویی که صید پنجه ی شیری است
بیچاره تر شیری که صید چشم آهویی
اکنون ز تو با ناامیدی چشم می پوشم
اکنون ز من با بی وفایی دست می شویی
آیینه خیلی هم نباید راستگو باشد
من مایه ی رنج تو هستم، راست می گویی
از دل هزاران شهید عبور کردی . در ایستگاههای بهشت لختی درنگ کردی و برایت روایت کردند و گریستی .
شاید بارها به هر کدام از قدمگاه های شهیدان که میرسیدی با خود می گفتی : کاش مرا نیز به خیل شهیدان راهی بود وحسرت می خوردی که چرا از قافله جا مانده ای .
آری زمان ما را از قافله کربلاییان دور داشته اما هنوز می توان آنگونه که سید شهیدان اهل قلم خواست بخواهیم : کربلا ! ما را نیز در خیل کربلاییان بپذیر
پر از حیرت و حسرتی … چیزی را جا گذاشته ای .
شاید رد پایت را … شاید گناهانت را … شاید ارزوهای دور و درازت را … شاید کودکی هایت را … وشاید دلت را …
روزهایی بود که تو هم مثل شهیدان پر از نور خدا زیستی .
روزهایی که در سرزمین های جنوب زیستی .
روزهایی که در زیارت اولیا الله بوده ای ….
زیارت قبول
……………………………………………………………………………………………….
هنوز نیامده دوباره باید برم
کجاش بماند…
فقط از دوستانی که لطف کردند و نظر گذاشتند متشکرم و شرمنده که به دلیل ذیق وقت نمی تونم جواب محبتشان را بدهم .
ان شا الله فرصت بعد
از همین الان سال نو را پیشاپیش تبریک میگم
یه چیزی هم یادتان باشد :
امسال شیعیان عید ندارند
این چند وقت انقدر سرم شلوغ بود که نتونستم یه سری هم به اینجا بزنم .
از کارهای جنوب و دانشگاه گرفته تا کما رفتن یکی از اقوام ( خیلی دعا کنید برای این بنده خدا … علائم حیاتی اش فقط پنج در صد است ) و … صد تا کار دیگه
روزهای شهادت شهید همت است . برای این میگم روزها ، چون تاریخ دقیق شهادت حاجی مشخص نیست . اگه توی تقویم ها نگاه کنید یکی نوشته ۱۶ یکی ۱۷ و… روی قبرشان در شهرضا نوشته ۱۷ ولی در قبرنمادی شان در بهشت زهرا نوشته ۲۲
روزش زیاد مهم نیست ، مهم اینه که ما گاهی اوقات فراموش می کنیم برای چی داریم زندگی می کنیم و دنبال چی هستیم روزهای آخر هر سال اکثر دانشگاه ها کاروانهای راهیان نور راه می اندازند و دانش جوها را می برند برای دیدن آن مناطق
دو کوهه ـ شوش ـ دشت عباس ـ خرمشهر ـ هویزه ـ فکه ـ طلاییه ـ دهلاویه ـ بستان ـ چزابه ـ شلمچه ـ اروند ـ آبادان ـ سوسنگرد ـ پادگان حمید
هر روز تو دو سه تا از این مکانها می گردند و بعد از چند روز برمی گردند به شهر خودشون
می دونید داشتم به چی فکر می کردم ؟
به اینکه چقدر خوب بود مثلا اگه یکسال به جای بردن به هورالهویزه بچه ها را ببرند خود شهر هویزه . خود شهر را ببینند بعد از این همه سال گذشتن از پایان جنگ .
نمی دونم شهر هویزه را دیدید یا نه ! ولی من وقتی برای اولین بار آنجا را دیدم … بچه های ۴ ـ۵ ساله ای که یا چیزی به پا نداشتندیا دمپایی پاره . سر یک تی تاپ و شکلات همچین با هم دعوا می کردند که …
مغازه های کوچیک و تاریک بدون چراغ ، وضع بهداشتی بد شهر و چهره هنوز جنگ زده شهر …
کاش لااقل همراه با رفتن به مقتل شهید علم الهدی یه سری هم به شهر هویزه بزنیم . کاش یه ذره به جای گریه کردن ، چشم هایمان را باز کنیم و ببینیم اطرافمان چه می گذره .
کاش به جای هر سال رفتن به مناطق جنوب و سعی در گذاشتن پا جای پای شهدا یک ذره حرمت انها را نگه می داشتیم …
برای ما هم دعا کنید
گاهی اوقات با خودم فکر می کنم مگه مردم چقدر نیاز دارند و چقدر خرید دارند که انقدر …
این روزهای آخر سال وقتی همه جا شلوغ میشه و ترافیک
وقتی یک مسیر یک ربعی را حدود نیم ساعت یا بیشتر باید طی کنم
وقتی مردم را میبینم که انگار برای خرید هول میزنند و اگه یه لحظه غفلت کنند جنسها از دستشون پریده
دلم می گیره …
آخه مگه ؟؟؟؟؟؟؟ …
چرا انقدر باید این چیزها برای مردم ما مهم شده باشه که از خیلی چیزها میزنند برای …
نمی دونم برای چی ارزش ها عوض شده چرا مسائل معمولی و پیش پا افتاده برای بعضی ها شده واجب تر از نون شب .