صبح جمعه است. اسنپ گرفته‌ام از غرب تهران به قلهک.
سریع آماده شده‌ام و فراموش کردم کتابم را داخل کیفم بگذارم. موبایل هم کمتر از ده درصد شارژ دارد و باید تا برگشت نگهش دارم.
برای من که در مسیرها یا کتاب می‌خوانم یا مشغول موبایل میشوم، نبود هر دو با هم سخت است، آن هم برای مسیری نسبتاً طولانی.
نگاهم را به خانه‌های کنار اتوبان میدوزم تا حوصله‌ام سر نرود. ناخوداگاه دنبال پتو و فرش شسته شده بر بام‌ها هستم. تصویری نوستالژیک از اسفند. باید ب ذهنم یاد بدهم خانه‌ها دیگر ویلایی نیست و کمتر کسی می‌تواند و “می‌خواهد” در خانه فرش و پتو بشوید؛ نباید دنبالشان بگردد، آن هم روی خانه‌های برِ اتوبان همت و صدر.
گلدان‌های روی بالکن‌ها نظرم را جلب می‌کنند؛ گلدان‌های رنگ و وارنگ که خیلی‌هایشان خالی است و خشک شده. با خودم می‌گویم یادم باشد هفته آخر اسفند، سه گلدان سبز و سفید و قرمزی که “پتوسک”هایم را درونشان کاشتم، توی ایوان بگذارم؛ ریحان و شاهی هم بکارم. شاید امسال موفق شوم به نتیجه برسم، پارسال که نتوانستم و خراب شدند.
به رانندگی راننده توجه می‌کنم و به تمیز بودن و نبودن ماشینش تا نمره‌ام، منصفانه باشد. چند بار سبقت خطرناک می‌گیرد. بین خطوط هم حرکت نمی‌کند. اما ماشینش تمیز است و مرتب. همان ابتدا خواهش کردم گوشی‌ام را به شارژ ماشینش بزند و محترمانه قبول کرد؛ ولی خیلی بد رانندگی می‌کند. چهار از پنج باید بدهم.
به پل طبیعت میرسیم. سعی میکنم تمام آدم‌های روی پل را در چند ثانیه‌ای که فرصت دارم تا ماشین از زیر پل عبور کند، از نظر بگذرانم و نگاهشان کنم. نگاهم روی زوج جوانی که به نرده‌های پل تکیه داده‌اند و حرف می‌زنند، قفل می‌شود…
به طرح درس فردایم فکر میکنم. به کارهایی که قول داده‌ام انجام بدهم ولی فرصت نکردم و بدقول شده‌ام. به همه چیز فکر میکنم تا فرار کنم از فکر به جایی که دارم میروم؛ فکر به مصیبتی که برای دوستم افتاده و دو روز است همراهی‌ام می‌کند؛ فکر به اینکه چه باید بگویم و چه باید بکنم وقتی محیا را دیدم …
بگذریم. نمیدانم چرا به اینجا رسیدم. اصلا نمی‌خواستم این پست درباره فوت مادر دوستم باشد؛ میخواستم درباره سه ربعی بدون موبایل و کتاب بنویسم و کارهایی که کردم، ولی نشد؛ نتوانستم. ذهن که مدام روی موضوعی باشد، ناخودآگاه و مستقیم و غیرمستقیم به همان سمت میرود، حتی اگر نخواهی.

لطف میکنید برای مادر جوان دوستم فاتحه‌ای بخوانید و برای صبر دخترش، دعا کنید

بین مطالب وبلاگ میگردم به دنبال اربعین‌نوشت‌های امسالم؛ امسالی که پیاده روی اربعینش برایم متفاوت از سالهای قبل بود. بجای حرکت سه یا چهار روزه در طول مسیر، چهار روز رفتیم در موکب شباب امیرالمومنین مستقر شدیم و سعی کردیم در کارهای موکب و پذیرایی از زوار کمک کنیم.

موکبی که هرسال وقتی به عمود ۱۰۴۱ میرسیدیم سراغ صاحبش، سیدهادی را میگرفتیم و بین زوار و خدام پیدایش میکردیم و صدایش میکردیم و چهره خندان و مهربانش بود که پذیرایمان بود.
امسال اما چهار روز در موکب بودیم؛ چهار روز آنجا زندگی کردیم و میگفتیم سالهای دیگر هم ان شالله همین برنامه را پیش میرویم و می آییم موکب و چند روز میمانیم و باقی راه تا کربلا را پیاده میرویم.

چه میدانستیم که اربعین سال بعد، سیدهادی نیست؛ چه میدانستیم سال بعد سیدهادی به اجداد طاهرینش پیوسته؛ چه میدانستیم دیگر نیست تا از سرد شدن آب وضوخانه زنانه تا ریزترین کارهای موکب را به خودش بگوییم و او بین انبوه کارهایی که آن روزهای شلوغ داشت، جوابمان را بدهد و غر نزند که خودتان حلش کنید.

نمیدانم اگر باز هم سفر اربعین قسمتمان شود، وقتی به عمود ۱۰۴۱ میرسیم، چه باید کنیم! کجا برویم؟ به که بگوییم از طویرج برایمان سفارش میوه دهد؟ کجا میوه های نذری را پخش کنیم؟ از چه کسی خداحافظی کنیم و بگوییم کربلا ان شالله میبینیمتان؟
…

ان شالله با اجداد طاهرینشان که عمرشان را در راه خدمت به آنها سپری کردند، محشور شوند و در روز حساب خوش روزی باشند، مثل مراسم تشییعشان که نصیب و قسمت هرکسی نمیشود؛ تشییع در قم و حرم حضرت معصومه، تشییع در بین الحرمین و حرم امام حسین علیه السلام و حضرت ابوالفضل، تشییع در نجف و حرم امام علی علیه السلام و در آخر آرمیدن در کنار امیرالمومنین … طوبی له

پ‍ن: سیدهادی شیرازی، یکی از مبارزین انتفاضه عراق علیه صدام بود و از راه اندازان پیاده روی نیشابور تا مشهد در زمان حکومت صدام و منع پیاده روی اربعین در عراق و از راه اندازان مجدد پیاده روی نجف به کربلا بعد از سقوط صدام

اگر توانستید نماز لیله الدفن بخوانید برای سیدهادی ابن سیدمحمدعلی

 پاییز را دوست ندارم. پاییز برایم نماد خزان و از بین رفتن زندگی و طبیعت است، چطور می‌شود دوستش داشت؟ مثلا مگر می‌شود مرگ‌ی که حیات را از بین میبرد و زندگی را تارومار میکند، دوست داشت؟ مگر وقتی به زندگی دوباره بعدش فکر کنیم؛ یعنی همان بهار و طراوت و دوباره از سر گرفتن زندگی. وگرنه پاییز سردِ خزان‌زده‌ی بی‌روح، که خیلی از آدم‌ها بخاطر هوایش کسل هستند و بی‌حوصله، پاییزی که خورشیدش هم حتی حوصله تابیدن و زندگی ندارد، به تنهایی، دوست داشتنی است؟

من پاییز را، زرد و نارنجی و قرمز شدن برگ‌ها را، ریختن‌شان را، صبح‌های ابری بی‌رمقش را دوست ندارم مگر وقتی فکر می‌کنم بعد این پاییز بهاریست.

امروز اول زمستان بود؛ بخاطر نزدیک شدن زمین به بهار، صبح امروز را جشن گرفتم با یک صبحانه خوب. از امروز  روزهای تقویم را یک به یک خط میزنم تا رسیدن به بهار؛ تا سلامی دوباره به حیات و زندگی

سحری را خورده‌ایم؛ اذان گفتند و نمازمان را خواندیم؛ همسر خوابیده؛ خوابم نمی‌آید؛ کتابی که دیشب قبل افطار شروع کردم به خواندنش را می‌خوانم؛ فیلمنامه است و با خواندن هر سکانسی صحنه‌های آن را در ذهنم می‌سازم و مجسم می‌کنم. بعضی صحنه‌ها خودم را بازیگرِ نقش اول‌ش تصور می‌کنم، بعضی صحنه‌ها کارگردان میشوم و بعضی از صحنه‌ها می‌نشینم روبرویِ صفحه تلویزیون و سریال را تماشا می‌کنم. ساعت شش است؛ آفتاب کم‌کم از پنجره‌ی اتاق داخل می‌شود. چندماه پیش که کتاب را خریدم، به شکوفه قول دادم  طبقِ عادتِ همیشگی‌ام نروم آخرِ کتاب را اول بخوانم، به سختی تلاش می‌کنم به قولم پایبند باشم؛ می‌رسم به صفحه‌ی آخر کتاب؛ اشک اشک اشک؛ سطرهای آخر را تار می‌بینم و می‌خوانم و کتاب را می‌بندم و می‌زنم زیر گریه؛ هق هق گریه میکنم. نمی‌دانم گریه ام برای چیست … همسر بیدار نشود. بلند می‌شوم می‌نشینم پای لبتاپ؛ می‌دانم اگر الان درباره‌ی کتاب ننویسم، دیگر نمی‌نویسم یا سخت می‌نویسم. وارد مدیریت سایت می‌شوم و شروع می کنم به نوشتن. ساعت هفت شده و باید همسر را بیدار کنم. بلند می‌شوم پرده را کنار می‌زنم تا آفتاب و نور به گلدان‌هایم برسد؛ می‌نویسم و به “رباح” فکر می‌کنم و “حمامه”؛ چقدر دوستشان دارم. هنوز بغض دارم و نمی‌دانم دلیل‌ش چیست. صدای قرآن می‌آید، صدا زیادتر می‌شود؛ از خانه‌ی یکی از همسایه‌هاست؛ بغض‌م دوباره برمی‌گردد، صدای عبدالباسط است گمانم و سوره شمس؛ ذهنم می‌رود به چند سال پیش؛ به خانه‌ی مادربزرگم وقتی سیاه‌پوش بود و مادربزرگ رفته بود و صدایِ صوتِ سوره‌ی شمس عبدالباسط. دلم می‌گیرد و برای همسایه‌ی داغدار می‌سوزد؛ نگاهم به کتاب می‌افتد، کاش میشد حمامه را بغل کنم و ببوسم. ساعت هفت و نیم است، همسر هنوز خواب است. باید بیدارش کنم …

غمخوار من! به خانهٔ غم‌ها خوش آمدی
با من به «جمع» مردم تنها خوش آمدی

بین جماعتی که مرا سنگ می‌زنند
می‌بینمت… برای تماشا خوش آمدی

راه نجاتم از شب گیسوی دوست نیست
ای من به آخرین شب دنیا خوش آمدی

پایان ماجرای دل و عشق، روشن است
ای قایق شکسته به دریا خوش آمدی

با برف پیری‌ام سخنی غیر از این نبود
منت گذاشتی به سر ما خوش آمدی

ای عشق‌ ای عزیز‌ترین می‌ه‌مان عمر
دیر آمدی به دیدنم اما خوش آمدی

فاضل نظری

کُلُّ مَنْ عَلَیْهَا فَانٍ
تمام کسانی که روی آن (زمین) هستند فانی می‏شوند.

سوره مبارکه الرحمن / آیه۲۶

اتوبوس انقدر شلوغ بود که موقع سوار شدن نتونستم کارتم را به دستگاه کارت‌خوان بزنم تا صد تومن بابت کرایه اتوبوس کم کنه؛ یعنی می‌تونستم به سختی کارت‌م را بهش برسونم ولی باید دستم را از بین چند عدد سر و دست عبور می‌دادم و چند غر و نوچ هم می‌شنیدم و احیاناً پایی لگد می‌کردم و انگشتی در چشم می‌رفت و هکذا … برای همین گفتم موقع پیاده شدن کارت را می‌زنم؛ موقع پیاده شدن هم یک نفر به میله‌ی کارت‌خوان تکیه داده بود و گفتم تا بخواهم بهش بگم بره کنار تا من کارت را از کیفم دربیارم و بزنم، اتوبوس در را میبنده و میره و جا می‌مونم؛ گفتم من که هر روز سوار اتوبوس می‌شم، فردا صبح دوبار کارت را می‌زنم. پیاده شدم. اتوبوس حرکت کرد، فقط در حد یک ثانیه ازم دور شده بود که اتصالش به کابل‌های برق چند رعد زد. رعدی که در آسمانِ شب، تابید… اگر به من می‌خورد! … از خیابان رد شدم، یک موتوری با سرعت زیاد از کنارم رد شد … یک قدم جلوتر بودم، چادرم را برده بود و خودم هم حتما … شاید ربطی نداشت، ولی این دو اتفاق را آن هم چند ثانیه و دقیقه بعد از پیاده شدن از اتوبوس و مقروض شدن‌م، به این حساب گرفتم که خدا خوب نشان‌م داد ممکن است قدرِ ثانیه هم وقت نداشته باشم چه برسد تا فردا صبح و اتوبوسی دیگر
و اعمل لاخرتک کانک تموت غدا
حدیثی از امام علی علیه‌السلام که می‌گویند چنان برای دنیایت عمل کن که گویی همیشه زنده ای و زندگی می‌کنی و چنان برای آخرت عمل کن که انگار فردا می‌میری