تنها کلمه‌ فرانسوی که بلدم “بونژو” و “مادام، مسیو” است. ولی چندین ساله یه آهنگ فرانسوی تو گوشیم دارم و گاهی بهش گوش میدم، بدون اینکه معنیشو بدونم. فقط میدونستم درباره “پدره”

امروز گشتم و معنیشو پیدا کردم. گفتم برای آرشیو داشتنش، اینجا بذارم.

می خواهم گذر زمان را
برای یک لحظه فراموش کنم
یک آرامش بعد از یک دوران سخت
و به جایی بروم که قلبم مرا می برد

می خواهم رد پایم را
در مسیر زندگیم بیابم
و ارزش گذشته ام را
در باغ پنهانیم نگه دارم

می خواهم از اقیانوس عبور کنم،
از کنار پرنده ساحلی بگذرم
و به همه آن چیزی که دیدم فکر کنم
و به سمت ناشناخته ها بروم

می خواهم ماه را از قلاب بردارم،
می خوام زمین را نیز نجات بدهم
اما قبل از همه اینها
می خواهم با پدرم حرف بزنم

می‌خواهم یک قایق انتخاب کنم
نه خیلی بزرگ، نه خیلی زیبا
و آن را پر از عکسها
و عطرهای سفرهایم بکنم

می خواهم لحظه ای درنگ کنم و بنشینم
و در عمق حافظه ام
صدای کسانی را بیابم که به من چیز آموختند
و ممنوعیتی برای فکر کردن به آنها وجود ندارد

می‌خواهم رنگ تابلوهایی را پیدا کنم که در قلبم دارم
رنگ این دکور زیبا و ناب
جایی که در آن شما را میبینم
و به قلبم اطمینان می بخشد

می خواهم ماه را از قلاب بردارم،
می خواهم زمین را نیز نجات دهم
اما قبل از همه اینها،
می خواهم با پدرم حرف بزنم…

می خواهم با تو بروم
می خواهم با تو رویاپردازی کنم
همیشه به دنبال دست نیافتنی ها بوده ام
همیشه آرزوی نا ممکن ها را داشته ام

می خواهم با پدرم حرف بزنم…

نیم‌سال گذشت …
نیم‌سال‌ی که داغِ هر روزش، سخت‌تر از روز قبلش بود؛ غیرقابل‌باورتر؛ سخت‌تر؛ سنگین‌تر …

آه

بیست و پنجمین روز از ماه چهارمِ آن سال، برابر بود با هشتمین روز از ماه ذیقعده. ذیقعده‌ای که فصل راهی شدن حاجی‌هاست. مرد خانه، آن سال راهی حج بود؛ یکسال قبلتر از سالِ حج خونین.
باید می‌رفت. اما زنِ پا به ماهش چه؟ او را چه میکرد؟ دکترها متوجه شده بودند بخاطر تفاوت گروه خونی‌شان ممکن است نوزاد سالمی نداشته باشند. اما باید می‌رفت. باید می‌رفت سرزمین وحی، کنارِ خانه‌ی خدا. آنجا برای سلامتی نوزاد دعا میکرد. شاید آن زمان که نوزادش پای به این دنیا می‌گذاشت، او چسبیده به خانه‌ی خدا یا نشسته در مسجد النبی برای دخترش دعا میکرد …
‌‌
و امروز
سی و پنج سال از آن روز که دخترک، سالم و سلامت دنیا آمد گذشته است. مثل آن سال، پدر در کنارش نیست. مثل آن سال، پدر به سفر رفته است. سفر به خانه‌ی خدا نه! سفر به پیش خود خدا. پدر رفته است و حتما مثل آن سال، در کنار خدا برای دخترش دعا می‌کند. برای عاقبت‌بخیری‌اش دعا میکند.
‌
کاش مثل آن سال، پدر می‌آمد و دخترکش را این چنین در آغوش می‌گرفت …

‌
‌
[چند وقتی است قلمم خشک شده است، اگر به حرکت درآید هم، تلخ است، حتی در روز تولدم؛ بر من ببخشایید.]

سلام آقایِ امام رضا
میلادتان مبارک
زیاده عرضی نیست.
غرض عرض تبریک بود و بیانِ دلتنگی.
‌
تبریک را نوشتاری و قلبی گفتم؛
دلتنگی را با وجب‌وجب گشتنِ خانه برای عکس گرفتن از نشانه‌های شما.
کتابِ دعایم که هربار بازش می‌کنم انگار در حرم نشسته‌ام؛ گلدان آگلونمایم که خواهربرادرهایش این‌روزها در حرم شما زیاد شده‌اند؛ قابِ کوچک مزین به اسم‌تان که هرچه فکر کردم یادم نیامد از کجا دارمش؛ ظرف سفالی که نقش بزی بر آن حک شده ولی مرا یادِ آهو می‌اندازد و قطعه‌ای از فرش حرمتان.
اینها یعنی امروز در خانه نشسته‌ام ولی قلبم در حرم است و دلتنگ.
و میدانم “یرون مقامی و یسمعون کلامی و یردون سلامی”*
پس، از همین خانه زمزمه میکنم: “السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا المرتضی”
‌
‌‌

* در اذن‌دخول وقتی داریم با خدا صحبت می‌کنیم و اجازه‌ی ورود می‌خواهیم به ایشان می‌گوییم ” میدونم پیامبرت و جانشین‌هات نزد شما زنده هستن، جایی که هستم رو میبینند، صدامو میشنوند و سلامم رو جواب میدند”

زنگ زدم مامانم.
حالشون رو پرسیدم.
اومدم بگم بابا چطورن؟

یه چیزی مثل پتک خورد تو سرم …

‏انگار
وقتی زمان میگذرد،
غم ته‌نشین میشود
و سنگین‌تر…

دو ماه شد که
رفتی بابا

امروز، پُرم از حس‌های متفاوت از غم
کل وجودم را غمِ دوماهه‌ی رفتن بابا پر کرده و از طرف دیگر تبریکاتِ روز معلمی که امسال نداشتمش، می‌آید و قلبم را چنگ میزند.

[آه آدمیزاد، چقدر ضعیف و بیچاره‌ای]

‌
آخرین شب بود؛ آخرین شبی که بابا، در خانه‌ی زمینی خودش بود. سیزده رجب؛ روزِ پدر… الانی که شانزده روز از رفتن بابا می‌گذرد، می‌گویم شب آخر بود، وگرنه آن شب که باورمان نمیشد بابا فقط پنج شبِ دیگر مهمانِ قفسِ این دنیاست…
از عصرش حالشان ناخوش شد. به دکترشان زنگ زدیم. گفت این کار را کنید و آن کار را کنید. همه را کردیم. شب را تا صبح با خواهرها تقسیم کردیم و بالای سرشان بیدار ماندیم.
ساعت حوالی دو نیمه شب بود. دستِ بابا را آرام در دستم گرفتم [گرمایِ دستانش، گرمایِ دستانش … آه] و زیر لب شروع به گفتن ذکر “یا کاشف الکرب” کردم. سکوت شب بود و صدای قل قل کپسول اکسیژن و زمزمه‌ی آرام من. چشمانم را بسته بودم و گنبدِ طلایی با گلدسته‌های کاشی مشکی‌دار را مقابلم تصور می‌کردم. از جانِ دل می‌خواستم سیصد و سیزده بار قسم‌شان بدهم “کرب”م را حل کنند؛ پاک کنند.
نمی‌دانم قسم چندم بودم که زمزمه‌ی آرامی شنیدم. چشمانم را باز کردم. لب‌های بابا بود. لب‌های بابا بود که داشت تکان می‌خورد و همراه با من ذکر را تکرار می‌کرد؛ “یا کاشف الکرب عن وجه الحسین” دستشان را آرام فشردم؛ لبخندی زدم و ادامه دادم “اکشف کربی بحق اخیک الحسین علیه السلام” و دلشوره‌ی دلم را به خیالِ ضریح‌شان گره زدم.
‌‌
حسینِ بن علیِ ما، پنج روز بعد کرب‌ش، گرفتاری‌اش، اندوهش رفع شد و پرواز کرد؛ ان‌شاءالله همنشین حسینِ ابن علی علیه‌السلام و برادر بزرگوارشان باشد.
‌
آقایان من، پسرانِ امیرم علی علیه‌السلام
میلادتان بر ما مبارک
الحمدلله که محب شماییم
الحمدلله که شما را داریم
الحمدلله