سرشب برای کاری، از خونه رفتیم بیرون. وقتی کارمون تموم شد، گفتیم بریم خیابونا رو بچرخیم و شربت بخوریم!
نیمه‌شعبان برای من یعنی خ هفده‌شهریور، یعنی میدون خراسون، یعنی خ ایران و قدم به قدم چراغونی و جشن و شربت و شیرینی؛ ولی تو تبعیدگاه غرب تهران هیچ خبری نبود.
به سیداحمد گفتم بریم باغ‌فیض شاید اونجا اثری از جشن باشه. هیأت بنی‌فاطمه برپا بود و شلوغ. دور زدیم تا برگردیم که دیدیم امامزاده بازه!
و این شد رزق شب #نیمه_شعبان ما. زیارت امامزادگان و شهدا.
سهممون از شربت و شیرینی عید هم شد یه دونه شکلات هدیه از شهدای گمنام ِ امام‌زاده.

🌿💮 عیدتون مبارک 💮🌿

هم‌اسم من است؛ البته نمی‌دانم در شناسنامه‌اش سیده فاطمه است یا فاطمه سادات. گمانم “فاطمه” خالی باشد؛ فکر نکنم طالبان “سید بودن” را در شناسنامه‌ها ثبت میکرده.
آمده کمک مامان؛ فاطمه خانم را می‌گویم. هم‌سن‌و‌سال هم هستیم. اولین‌بار که دیدمش فکر میکردم حداقل پنج سالی از من بزرگتر است ولی از مامان شنیدم، هم‌سن من است، حتی یکی دو سال کوچیکتر.
تفاوت‌هایمان برایم پررنگ‌تر بود تا شباهتمان. من، “سیده‌فاطمه”‌ی سی‌ودوساله‌ی ایرانی تحصیلکرده بودم و “فاطمه” خانم زن سی‌و‌دوساله اهل افغانستان که فقط سواد قرآنی داشت.
مامان برایش چای آورد با کلوچه خرمایی تا کمی استراحت کند.
نمی‌دانم چه شد که حرف به تمیزی خانه و جارو کشیدن کشید.
«جمعه‌ها خونه رو جارو میزنم» جمله من بود که هنوز کامل نشده، فاطمه خانم با لهجه دری گفت «جمعه جارو مکن» گفتم چرا؟
گفت «روزای دیگه کارای خونه‌ات رو بکن. جمعه رو بذار برای نماز، برای دعا و صلوات برای سلامتی امام زمان»*
چند ثانیه ماندم؛ نمی‌دانستم چه بگویم.
جمعه. امام زمان. دعا برای سلامتی. روز عبادت.
واژه‌هایی که چند سالیست حواسم به آنها نیست.
“فاطمه”ی تحصیلکرده‌ی ایرانی، مقهور و متحیر “سیده فاطمه” افغانستانی شده بود؛ سیده فاطمه‌ای که شاید فقط سواد قرآنی داشت، ولی معرفتش خیلی بیشتر از من بود؛ خیلی بیشتر از منِ پرادعا
تفاوت‌هایمان برایم پررنگ‌تر شد.
.
* با لهجه فارسی دری، بخوانید

حیف نیست؟
بهارِ، از سر اتّفاق
بغلتد در دستم
آن وقت تو نباشی؟


سلام بر حجت خدا در زمین،
سلام بر مولا و آقایم مهدی
از خدا میخواهم مرا از منتظران و پیروان و یاوران تو در برابر دشمنانت
و از شهداى در آستانت در شمار شیفتگانت قرار دهد.


قسمت اول، شعری از شمس لنگرودی و قسمت دوم برداشتی از زیارت امام زمان در روز جمعه
عکس‌ها را نوروز امسال گرفته‌ام؛ برای دیدن در سایز بزرگ روی آنها کلیک کنید

گفته اند روز نیمه شعبان مستحب است زیارت شما در هر زمان و هرمکان و تاکید کرده اند در سرداب سر من رای باشد.

اما این روزها، سرداب و سامرا محاصره است … و دلهای ما در تب و تاب

کجایی آقا جان؟ کجایی

ایــن داغ دوری در جـــوانی پـــیـــرمــان کـــرد
از زنــدگـــی بــاور کن آقــــا ســـیرمــان کــرد

این قسمـــت مـــا بود و تقــدیری غــم‌انگیز
با قـــصهٔ هجـــرت، خــــدا درگیــــرمـــان کــرد

از بس خدای عــشق خـواندیـمت شنـیدی
نیـش زبـــان عــدّه‌ای تــکـــفیرمــــان کــرد

بس ناسپــاسی‌هــــا که در ایّام هجــــران
پیـــش بزرگــــی‌های تو تحـــقیرمـان کــــرد

تنـــگ غُـــــروب جُـــمعه این هفـــته هم باز
بدجور جــای خـالی‌اَت دلگـــیرمان کــرد

یک جمعه‌ی دیگر بود، امروز …

زیرِ سنگینی بار معصیت خم می‌شویم
روی دوشت کوله‌باری مملو از غم می‌شویم

انتظارِ انتظار از ما نداری، وایِ ما
پرده‌برداری شود، رسوای عالم می‌شویم

گرچه می‌دانم چرا دلواپسی آقا! ولی
غصه‌ی ما را نخور، یک‌روز آدم می‌شویم

ما که با خشکیدگیِ چشمه‌های چشممان
روضه‌ی جدت که باشد، مثل زم‌زم می‌شویم

ما عزاداران بی‌تابی که دیگر سالهاست
طی نگشته، باز دلتنگ محرم می‌شویم

بامدادِ جمعه‌ها شادیم چون شاید ظهور …
باز هم تا شب نمی‌آیی و در هم می‌شویم

دوستت داریم اما حیف عاشق نیستیم
بعد از عمری اگر باقی‌ست کم‌کم می‌شویم

علی‌اصغر ذاکری

عصر یک جمعه‌ی دلگیر،
دلم گفت بگویم، بنویسم که چرا عشق به انسان نرسیدست؟
چرا آب به گلدان نرسیدست؟
چرا لحظه باران نرسیده است؟

و هرکس که در این خشکی دوران به لبش جان نرسیدست، به ایمان نرسیدست

و غم عشق به پایان نرسیدست.

بگو حافظ دل‌خسته ز شیراز بیاید،
بنویسد
که هنوزم که هنوز است، چرا یوسف گمگشته به کنعان نرسیدست؟
و چرا کلبه‌ی احزان به گلستان نرسیدست؟

دل عشق ترک خورد؛
گل زخم، نمک خورد؛
زمین مرد؛
زمان بر سر دوشش غم و اندوه به انبوه فقط برد،
فقط برد،
زمین مرد،
زمین مرد،
خداوند گواه است،
دلم چشم به راه است
و در حسرت یک پلک نگاه است
ولی حیف نصیبم فقط آه است
و همین آه خدایا برسد کاش به جائی؛
برسد کاش صدایم به صدایی

عصر این جمعه‌ی دلگیر
وجود تو کنار دل هر بیدل آشفته شود حس،
تو کجائی گل نرگس؟

به خدا آه نفس‌های غریب تو که آغشته به حزنی است ز جنس غم و ماتم،
زده آتش به دل عالم و آدم
مگر این روز و شب رنگ شفق یافته در سوگ کدامین غم عظمی به تنت رخت عزا کرده‌ای ای عشق مجسم
که به جای نم شبنم
بچکد خون جگر، دم به دم از عمق نگاهت

نکند باز شده ماه محرم که چنین می‌زند آتش به دل فاطمه، آهت
به فدای نخ آن شال سیاهت
به فدای رخت ای ماه
بیا،
صاحب این بیرق و این پرچم و این مجلس و این روضه و این بزم توئی،
آجرک الله

عزیز دو جهان یوسف در چاه
دلم سوخته از آه نفس‌های غریبت
دل من بال کبوتر شده
خاکستر پرپر شده
همراه نسیم سحری روی پر فطرس معراج
نفس گشته هوایی
و سپس رفته به اقلیم رهایی
به همان صحن و سرائی که شما زائر آنی
و خلاصه شود آیا که مرا نیز به همراه خودت
زیر رکابت
ببری تا بشوم کرب‌و‌بلائی

به خدا در هوس دیدن شش گوشه دلم تاب ندارد
نگهم خواب ندارد
قلمم گوشه دفتر، غزل ناب ندارد
شبِ من، روزن مهتاب ندارد

همه گویند به انگشت اشاره
مگر این عاشق بیچارهٔ دل‌دادهٔ دل‌سوخته، ارباب ندارد
…
تو کجائی؟
تو کجائی شده‌ام باز هوایی
شده‌ام باز هوایی

گریه کن
گریه و خون گریه کن آری
که هر آن مرثیه را خلق شنیده‌ست
شما دیده‌ای آن را
و اگر طاقتتان هست
کنون من نفسی روضه ز مقتل بنویسم
و خودت نیز مدد کن
که قلم در کف من هم‌چو عصا در ید موسی بشود
چون تپش موجِ مصیبات بلند است
به گستردگی ساحل نیل است
و این بحر طویل است

و ببخشید اگر این مخمل خون بر تن تب‌دار حروف است
که این روضه‌ی مکشوف لهوف است

عطش بر لب عطشان لغات است
و صدای تپش سطر به سطرش همگی «موج مزن آب فرات» است

و ارباب همه سینه زنان،
کشتی آرام نجات است.
ولی حیف که ارباب، قتیل العبرات است.
ولی حیف که ارباب، اسیرالکربات است.
ولی حیف هنوزم که هنوز است،
حسین بن علی تشنه‌ی یار است.

و زنی محو تماشاست ز بالای بلندی،
الف قامت او دال و همه هستی او در کف گودال
و سپس آه  که «الشمرُ…»
خدایا چه بگویم که
«شکستند سبو را و بریدند…»

دلم تاب ندارد
به خدا باخبرم می‌گذرم از تپش روضه
که خود غرق عزائی
تو خودت کرب‌و‌بلائی

قسمت می‌دهم آقا
به همین روضه که
در مجلس ما نیز بیایی
تو کجائی؟

تو کجائی؟

سید حمیدرضا برقعی

پ.ن: تقطیع و خط‌ به خط کردن جملات این بحرطویل، با سبک خواندن خودم بوده و شاید شاعر، انسجام و تقطیع دیگری را برای این عالی‌ترین ابیات در نظر گرفته باشند.