آخرین نوشته‌ها
اوایل جوانی، همان ایام که کم‌کم سروکله خواستگار برای دخترها پیدا می‌شود و دغدغه جدید انتخاب، رهایشان نمی‌کند، دوست داشتم همسرِ “طلبه‌ی تبلیغ‌رونده” ای شوم تا همراهش بروم! بروم و زن‌آقا بشوم.
رفتن و کشف کردن را دوست داشتم؛ رفتن و تعامل با آدم‌های جدید را دوست داشتم؛ رفتن و تحمل شرایط سخت را دوست داشتم.
بزرگتر که شدم، فقه و حقوق را برای «خواندن» انتخاب کردم تا رویای «آموختن» را مستقلاً محقق کنم. میخواستم معینه* شوم، بروم در شرایط سخت و با آدم‌های جدید بر سر احکام خدا، سروکله بزنم؛ اما تقدیر رویای آموختن را، طوری دیگر برایم رقم زد؛ بگذریم.
زن_آقا خاطرات زهرا کاردانی است از روزهای رفتنش و کشف کردنش؛ از روزهای رفتن و تعامل با آدم‌های جدید؛ از روزهای رفتن و تحمل شرایط سخت روستا.
قطعا خواندنِ شرایطی که افراد کمی می‌توانند درکش کنند، جذاب و جالب است. بخوانید
*معینه کاروان، به خانم‌هایی می‌گویند که همراه کاروان‌های حج، راهی می‌شوند برای گفتن احکام و کمک به خانم‌ها در مناسک.
هیاهوی غریب و مبهمی پیچیده در جانم
پرم از حس دلگیری که نامش را نمی دانم
تو اقیانوس سرشار از تلاطم های آرامی
و من دریاچه ی اشکی که دایم رو به طغیانم
بزن نی ، باز غوغا کن ، بزن دف ، شور بر پا کن
به هر سوزی بگریانم ، به هر سازی برقصانم
ببین آیینه وار از حس تصویر تو لبریزم
تو آرامی ، من آرامم ، پریشانی ، پریشانم
اگر شعری نوشتم رونویسی از نگاهت بود
که این دیوانگی ها را من از چشم تو می خوانم
سیده تکتم حسینی
صبح جمعه است. اسنپ گرفته‌ام از غرب تهران به قلهک.
سریع آماده شده‌ام و فراموش کردم کتابم را داخل کیفم بگذارم. موبایل هم کمتر از ده درصد شارژ دارد و باید تا برگشت نگهش دارم.
برای من که در مسیرها یا کتاب می‌خوانم یا مشغول موبایل میشوم، نبود هر دو با هم سخت است، آن هم برای مسیری نسبتاً طولانی.
نگاهم
را به خانه‌های کنار اتوبان میدوزم تا حوصله‌ام سر نرود. ناخوداگاه دنبال
پتو و فرش شسته شده بر بام‌ها هستم. تصویری نوستالژیک از اسفند. باید ب
ذهنم یاد بدهم خانه‌ها دیگر ویلایی نیست و کمتر کسی می‌تواند و “می‌خواهد”
در خانه فرش و پتو بشوید؛ نباید دنبالشان بگردد، آن هم روی خانه‌های برِ
اتوبان همت و صدر.
گلدان‌های روی بالکن‌ها نظرم را جلب می‌کنند؛
گلدان‌های رنگ و وارنگ که خیلی‌هایشان خالی است و خشک شده. با خودم می‌گویم
یادم باشد هفته آخر اسفند، سه گلدان سبز و سفید و قرمزی که “پتوسک”هایم را
درونشان کاشتم، توی ایوان بگذارم؛ ریحان و شاهی هم بکارم. شاید امسال موفق
شوم به نتیجه برسم، پارسال که نتوانستم و خراب شدند.
به رانندگی راننده
توجه میکنم و به تمیز بودن و نبودن ماشینش تا نمره‌ام، منصفانه باشد. چند
بار سبقت خطرناک می‌گیرد. بین خطوط هم حرکت نمی‌کند. اما ماشینش تمیز است و
مرتب. همان ابتدا خواهش کردم گوشی‌ام را به شارژ ماشینش بزند و محترمانه
قبول کرد؛ ولی خیلی بد رانندگی می‌کند. چهار از پنج باید بدهم.
به پل
طبیعت میرسیم. سعی میکنم تمام آدم‌های روی پل را در چند ثانیه‌ای که فرصت
دارم تا ماشین از زیر پل عبور کند، از نظر بگذرانم و نگاهشان کنم. نگاهم
روی زوج جوانی که به نرده‌های پل تکیه داده‌اند و حرف می‌زنند، قفل
می‌شود…
به طرح درس فردایم فکر میکنم. به کارهایی که قول داده‌ام
انجام بدهم ولی فرصت نکردم و بدقول شده‌ام. به همه چیز فکر میکنم تا فرار
کنم از فکر به جایی که دارم میروم؛ فکر به مصیبتی که برای دوستم افتاده و
دو روز است همراهی‌ام می‌کند؛ فکر به اینکه چه باید بگویم و چه باید بکنم
وقتی محیا را دیدم …
بگذریم. نمیدانم چرا به اینجا رسیدم. اصلا
نمی‌خواستم این پست درباره فوت مادر دوستم باشد؛ میخواستم درباره سه ربعی
بدون موبایل و کتاب بنویسم و کارهایی که کردم، ولی نشد؛ نتوانستم. ذهن که
مدام روی موضوعی باشد، ناخودآگاه و مستقیم و غیرمستقیم به همان سمت میرود،
حتی اگر نخواهی.
لطف میکنید برای مادر جوان دوستم فاتحه‌ای بخوانید و برای صبر دخترش، دعا کنید
وای بر آن روزی که چیزی، حتی عشق، عادتمان شود.
عادت، همه‌چیز را ویران می‌کند از جمله عظمت دوست داشتن را، تفکر خلاق را، عاطفه جوشان را…
عاشق کم است، سخن عاشقانه فراوان.
روزگاری است چه بد، که دیگر کلامِ عاشقانه، دلیلِ عشق نیست؛ و آوازِ عاشقانه خواندن، دلیلِ عاشق بودن
نادر ابراهیمی – یک عاشقانه آرام
من از جمله افرادی بودم که از فسنجون خوششون نمی‌اومد؛ دهن نمیزدم بهش و به نظرم یه غذای بدمزه و زشت می اومد😅
ولی چند سالیه که ازش خوشم اومده و میخورم و حتی دو سه بار هم درستش کردم و کم کم دارم عاشقش میشم😉
گردو سابیده شده رو با یک مقدار آب سرد تو قابلمه میریزم و وقتی آب جوش اومد زیرش رو کم میکنم و میذارم دو ساعت با شعله کم حرارت ببینه. آبش که کم شد، دوباره نیم استکان آب سرد میریزم روش.
🌸 آب سرد باعث میشه گردو زودتر روغن پس بده🌸
مرغ رو هم با پیاز و یک کم نمک و زردچوبه و یک کوچولو دارچین، تو قابلمه جداگانه، میذارم بپزه.
بعد دوساعت که گردو حسابی پخت و روغن داد، رب انار میریزم و یک کم شکر. بسته به میزانی که بخوام شیرین یا ملس یا ترش بشه، هم میزنم و میزان رب و شکر رو تنظیم میکنم. یک کم که باهم جوش خوردن، مرغ ها رو بهشون اضافه میکنم. چند تا آلو خورشتی هم برای کم کردن گرمی گردو داخل خورش میندازم. حدود نیم ساعت صبر میکنم تا مرغ ها خوب با مخلوط گردو و رب انار بپزن و بعد سرو میکنم😀
نمیدونم چرا فسنجون غذای سختیه تو ذهنمون، در صورتیکه خیلی آسونه فقط زمان بره پختش
چند ماه قبل کلیپ جدید باسم کربلایی که برای راه‌پیمایی اربعین خوانده بود را دانلود کردم و شد رفیق پلیرهای لپ‌تاپ و تبلت‌م.
قبل از رفتن به کربلا و راه‌پیمایی اربعین، به کمک وبلاگ روزنوشت ترجمه‌اش کردم و خواستم در وبلاگ بگذارم که نشد و پست بصورت پیش‌نویس باقی ماند تا امروز؛ احتمال زیاد دوستان‌ی که امسال اربعین کربلا رفته‌اند، بین راه و در موکب‌های مختلف این سرود را بارها شنیده‌اند؛ می توانید صوتِ این سرود را از اینجا + دانلود کنید.
ما نستراح ونسرع بممشانا، خوله ورقیه وفاطمه ویانا
استراحت نمی‌کنیم و قدم‌های‌مان را سریع‌تر می‌کنیم …. خوله و رقیه و فاطمه با ما هستند
یا عباس رفت الرایه، یا عباس جینه مشایه
ای عباس پرچم برافراشته شد … یا عباس با پای پیاده آمدیم
یالله یا أطفال الوفا شیلوا رایتنا ، حتى الملایک تزدحم وی مسیرتنا
بشتابید ای کودکان وفادار، پرچم ما را بردارید … تا فرشتگان در مسیر ما تجمّع کنند
خطوه رقیه بالمشی بطول خطوتنا ، لو نستراح من التعب قوموا نادتنا
قدم‌های رقیه در طول‌قدم‌هائی است که ما بر می‌داریم، هنگامی که از خستگی استراحت کردیم برخاستند و صدای‌مان کردند
على الراس واحنا وفایه . . یا عباس جینه مشایه
روی چشم، ما وفاداریم …. ای عباس، با پای پیاده آمدیم
نمشی ویسامرنا الدمع والدرب حسره ، بکل موکب نشاهد أثر لدمعه الزهره
راه می‌رویم و اشک بر ما سرگذشت می‌گوید و حسرت می‌کشیم، در هر موکبی اشک‌های حضرت زهرا را می‌بینیم
وی کل طفل شفنا الحسن بأول النظره ، ویقله أبنی بهالعمر وانقطع نحره
هر طفلی که حسن اولین بار به همراه ما دید، گفت که پسر من هم همین سن بود و رگ گردنش را بریدند
والإحساس دمعه وحجایه . . یا عباس جینه مشایه
احساس اشک و سردرگمی است …. ای عباس ما با پای پیاده آمدیم…
استقبلنا حیدر بالنجف ما یضیعنا ، الحد ما وصلنا لکربلا ظل یتابعنا
حیدر در نجف به استقبال‌مان آمد و مواظبت از ما را رها نکرد تا اینکه به کربلا رسیدیم
لمن اجه علی الأکبر بیده ودعنا ، نقرا شعارات المشی هوا یسمعنا
تا جائی که علی اکبر آمد و ما را به او سپرد، سرودهای راه‌پیمائی می‌خوانیم و او ما به ما گوش می‌سپرد
ولا باس نتعب اهوایه . . یا عباس جینه مشایه
مهم نیست که بسیار خسته می‌شویم …. ای عباس ، با پای پیاده آمدیم…
کل خطوه نمشی نستمع یا هلا بیکم ، یاللی قصدتونا مشی الله یحمیکم
هر قدم که بر می‌داریم صدای “خوش آمدید” می‌شنویم، ای کسانی که با پای پیاده قصد ما کردید، خداوند حامی‌تان باد
وعیون ابو فاضل شابحه اعلیکم ، جف الحمایتکم بقى وجف یحییکم
چشمان ابوفاضل بر سر شما شاهد است، دست حمایت بر شما باقی است، دستی که بر شما درود می‌فرستد.
یا هالناس انتوا بحمایه . . یا عباس جینه مشایه
ای مردم، شما تحت حمایتید … ای عباس، با پای پیاده آمدیم
یالرافع الرایه انتبه لا تنزلها ، زینب تباوع لک تظل ویا کافلها
ای برافرازندۀ پرچم، حواست را جمع کن و پائینش نیار …. زینب همچنان تو را نگاه می کند … ای مدافع پرچم.
وتقلک یحرسک علی یاللی شایلها ، هالرایه تجرح ناظری من اصد إلها
و به تو می‌گوید علی تو را حمایت می کند، ای کسی که پرچم را برافراشتی، این پرچم را که نگاه می کنم چشمانم (از اشک) مجروح می شود.
والإحساس کسره أمرایه . . یا عباس جینه مشایه
و احساس ، امرا و شاهان را می‌شکند … ای عباس با پای پیاده آمدیم
