آخرین نوشته‌ها
اذان ظهر که داده میشد، کم‌کم کارها را جمع می‌کردیم و می‌رفتیم برای نهار و نماز. برای تجدیدوضو، دستشویی سمت غرفه‌های کودک و نوجوان خلوت بود؛ چون درش وسط راه‌پله‌ها بود و کمتر کسی از وجودش خبر داشت.
هر روز آنجا بود؛ هر روز می‌دیدمش. گاهی مشغول نظافت، گاهی نشسته بر صندلی و ناظر رفتن‌و‌آمدن آدم‌های مختلف، و گاهی مشغول غذا خوردن. همان‌جا. بر روی صندلی‌اش نزدیکِ در ورودی. آرام می‌نشست و قاشق قاشق غذایش را می‌خورد. آرام ولی با چشمانی که آرام نبود. غم بود، شرم بود، نگرانی بود، نمی‌دانم.
اگر از آن دسته آدم‌های بادغدغه و مهربان بودم، باید کنارش می‌نشستم و اگر دلش می‌خواست کمی با هم حرف می‌زدیم و از وسط حرف‌هایش می‌فهمیدم چرا ناهار را نمی‌رود بیرون محوطه بخورد؛ اما فقط نگاهش کردم و رد نگاهش و حسی که منتقل میکرد را دریافت کردم. حسی آنقدر عمیق که وادارم کرد از بین آن همه آدم‌هایی که این یازده روز دیدم و از آن همه اتفاقات مرتبط با کتابی که شاهدش بودم، از او بنویسم. از اویی که نمی‌شناسمش و شاید در ظاهر هیچ ارتباطی با کتاب نداشته باشد.
آه آدم‌ها آدم‌ها آدم‌های زندگی‌ام
ما، یعنی بچه‌های آدم، موجودات عجیبی هستیم. خیلی وقت‌ها کارهایی را منع می‌کنیم و بدِ کسانی را می‌گوییم که آن را انجام می‌دهند، که خودمان توان یا موقعیت انجام آن را نداریم. وگرنه زمان بارها بهمان ثابت کرده که شناگر ماهری هستیم و فقط آب نداشتیم!
خدایِ ما بچه آدم‌ها، لطفی کن و در چنین موقعیت‌هایی کمکمان کن تا نلغزیم، بفهمیم و درست تصمیم بگیریم. میدانی، من به خودم هیچ اطمینانی ندارم، اما به شما و کمکت امید و یقین دارم؛ ای لطیفِ قوی.
پ‌ن: موقعیتِ بالا در همه شئون زندگی‌مان اتفاق می‌افتد. از موقعیت شغلی و اجتماعی بگیر تا مالی و تحصیلی. ریز که بشویم در زندگی‌مان، خیلی ترسناک است.
حوصله‌ی پختن چیزی برای افطار نداشتم. خوابیدم. یکربع مونده به اذان مغرب بیدار شدم. چای گذاشتم و نون پنیر آماده کردم. ولی دلم یه غذای گرم می‌خواست. گفتم چه کنم؟ یاد #سوپ_دال_عدس افتادم که سریع آماده میشه.
یک فنجون دال عدس رو شستم و با سه فنجون آب گذاشتم رو گاز. شعله رو زیاد کردم تا آب سریع جوش بیاد. یه قاشق رب، کمی پیازداغ و ادویه (نمک، زردچوبه، کاری) بهش اضافه کردم + نصف عصاره مرغ الیت. همین
ده دقیقه که پخت، با گوشت‌کوب برقی، زدمش و کمی بهش جعفری خرد شده اضافه کردم. وقتی اذان رو دادن، یه سوپ داغ و خوشمزه داشتم 😊
اگه شما هم دوست داشتید یکربعه یه سوپ خوشمزه داشته باشید، امتحانش کنید.
اگه خیلی کدبانو هستید و از یکساعت قبل سوپ رو میذارید، می‌تونید سیب‌زمینی و هویج نگینی بهش اضافه کنید. حتی ورمیشل سوپی.
شما سوپ دال عدس خوردید؟ ترکیباتش چی بود؟
انتخابات یازدهم ریاست جمهوری الحمدلله تمام شد و جناب آقای حسن روحانی به عنوان رئیس جمهور یازدهم ایران اسلامی، انتخاب شدند. به عنوان یک شهروند عادیِ جامعه‌ی حقیقی و مجازی ایران این پیروزی را به ایشان و البته‌ی همه‌ی ملت ایران تبریک میگم.
مشارکت ۷۱ درصدی مردم در این انتخابات، از هر قشر و گروه و طیف سیاسی‌ای که بودند جای شکر و تبریک دارد و یکی از مهم‌ترین نکات این دوره از انتخابات بود.
من به این دوره از انتخابات و آینده‌ی کشورمان بسیار امیدوار هستم و ان‌شالله از هر جهت از دوره‌های موفق کشورمان شود و تقریبا مطمئن هستم جوسازی‌هایی که این دو روز در کشورمان بوجود آمده است، چه ازجانب طیفِ رای‌دهندگان به آقای روحانی چه کسانیکه به ایشان رای نداده‌اند و نظرات افراطی و تفریطی که درباره‌ی این دوره از ریاست جمهوری کشورمان داده میشود، تا چند وقت بعد از ریاست جمهوری ایشان تغییر میکند.
حرف‌هایی که می‌خواستم درباره‌ی انتخابات بنویسم، کمابیش در شبکه های اجتماعی مختلف نوشته‌ام یا دوستانم در وبلاگ‌هایشان نوشته اند + + + تنها حرفی که می‌ماند سوال‌ی است که ذهنم را مشغول کرده.
واژه‌ی مردم را در این چند سال و چندوقت زیاد از زبان افراد مختلف شنیده‌ام، در همین وبلاگ، سایت‌های خبری، شبکه‌های اجتماعی؛ هرکسی می‌خواهد صحبت کند این “مردم” را می‌چسباند به حرفها و عقاید خودش. مردم‌ی که عقاید مختلفی دارند و قطعا هیچ مساله‌ای نمی‌توانید پیدا کنید که این “مردم” در آن هم‌نظر باشند. شاید توقع و نظر من از جهاتی اشکال داشته باشد ولی از اینکه به جای به کار بردن “عده‌ای از مردم” یا “بعضی از مردم” یا “اکثریت مردم” همیشه شاهد استفاده از واژه‌ی عام “مردم” هستم و در بسیاری از افراد شاهد بودم که “مردم” را فقط خودشان و هم‌طیف و هم‌فکران خودشان می‌دانند ناراحت می‌شوم و برایم جای سوال است.
ایرانِ اسلامی من، همیشه پیروز باشی
این مطلب را که دانشطلب قبلا نوشته بود، بخوانید
چند نکته در باب انتخابات:
- هنوز نتوانسته‌ام نامزد اصلح‌م را انتخاب کنم؛ سه نفر از این هشت نفر در این چند روزِ تبلیغات و صحبت‌ها خط خوردند و مانده‌اند پنج نفر؛ دو نفر از این پنج نفر هم در لبه‌ی سقوط قرار دارند که باید ببینم مناظره‌ها و مستند‌ها و صحبت‌هایشان در این ده روز باقی مانده به کجا می‌رسد و آنها برای بدست آوردنِ رایِ من سقوط می‌کنند یا صعود. تصمیم گرفته‌ام برای این ده روز پایانی، جدول رسم کنم و اولویت‌هایی که به نظر خودم و گفته بزرگان برای ریاست جمهوری مهم است به ترتیب بنویسم و نمره یا علامت‌گذاری کنم تا بهتر بتوانم تصمیم منطقی و عقلی بگیرم. مثل زمانی که برایم خواستگار می‌آمد و اولویت‌هایم از همسر آینده‌ام را می‌نوشتم و با توجه به صحبت‌های فرد مقابل، سبک سنگین می‌کردم که چه جواب‌ی باید بدهم؛ آنجا انتخاب بود، اینجا هم انتخاب 🙂 روش خوبی‌ست و خوب جواب می‌دهد.
- پیشنهاد میدهم به دوستانِ مجازی‌ام که روز رای‌گیری از برگه‌ی رای‌تان و انگشت رنگی‌ِ استمپ خورده‌تان عکس بگیرید، حتی اگر رای‌تان مخفی نیست از اسمی که در برگه‌تان نوشته‌اید هم عکس بگیرید، و در وبلاگ‌تان یا شبکه‌های اجتماعی که هستید منتشر کنید. حتی به رای خودتان بسنده نکنید از انگشتان و برگه‌ی رای خانواده‌تان هم عکس بگیرید و منتشر کنید؛ بگذارید آنهایی که چشمِ دیدن ملت ایران را ندارند و با وقاحت تمام حضور ما را انکار و کم‌رنگ می‌دانند، روز جمعه هزاران اثر انگشت که توسط خودمان منتشر شده نه رسانه‌های دولتی، با چشم خودشان ببینند!
- امسال در هیچ میتینگ و همایش‌ی شرکت نکردم؛ احساس می‌کنم از فضای دانشجوئی دور شده‌ام، احساس‌ی که نمی‌دانم خوشحالم از آن یا ناراحت. فقط می‌دانم دلم گاهی تنگ میشود برای شور و هیجان‌های هشت سال پیش.
- انتخابات شوراها را فراموش نکنیم و یادمان باشد اعضای این شورا، شهردار تهران را مشخص می‌کنند و شهردار تهران شدن مساوی است با پتانسیل لازم جمع کردن برای نامزد رئیس‌جمهور شدن در دوره‌های بعد!
- احتمالا این متن تکمیل میشود.
همین که نعش درختی به باغ می‌افتد
بهانه باز به دست اجاق می‌افتد
حکایت من و دنیایتان حکایت آن
پرنده ایست که به باتلاق می‌افتد
عجب عدالت تلخی که شادمانی ها
فقط برای شما اتفاق می‌افتد
تمام سهم من از روشنی همان نوریست
که از چراغ شما در اتاق می‌افتد
به زور جاذبه سیب از درخت چیده زمین
چه میوه ای ز سر اشتیاق می‌افتد
همیشه همره هابیل بوده قابیلی
میان ما و شما کی فراق می‌افتد؟
فاضل نظری
گفتند حالا که «مرگ بر شاه» همه‌گیر شده، شعار جدید بدیم؛
«شاه زنازاده است، خمینی آزاده است»
آشفته شده‌بود.
گفت: رضاخان ازدواج کرده، این شعار حرام است. از پلکان حرام که نمی‌شود به بام سعادت حلال رسید.
شهید محمدحسین بهشتی
هُوَ الَّذِی یُصَوِّرُکُمْ فِی الأَرْحَامِ کَیْفَ یَشَاءُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ
او کسی است که شما را در رحم (مادران)، آن چنان که می‌خواهد صورتگرى میکند. معبودی جز خداوند عزیز حکیم، نیست.
سوره مبارکه آل عمران / آیه شش
چشم‌ها حس ِدروغی را تعارف می‌کنند
تا که بر هر چشم، بیش از حد توقف می‌کنند
عشق نامش نیست، این بازی بی‌شرمانه‌ای‌ست
شرم بر آنها که در بازی، تخلّف می‌کنند
چشم تا وا میشود، دل ساده می‌ریزد فرو
قصر ِبی دروازه را راحت تصرّف می‌کنند
ناگهان آنها که اظهار ِارادت کرده‌اند
می‌روند و ساده اظهار ِتأسف می‌کنند
شعر برمی‌خیزد آنجایی که در ما حرفها
برنمی‌خیزند و احساس ِتکلّف می‌کنند
عاقبت دستانمان رو میشود با شعرها
مثل ِچشمانی که بعد از گریه‌ها پُف می‌کنند
سجاد رشیدی‌پور