آخرین نوشته‌ها
غم به جراحت می‌ماند، یکباره می‌آید اما رفتنش، التیام یافتنش و خوب شدنش با خداست. و در این میانه، نمک روى زخم و استخوان لاى زخم و زخم بر زخم، حکایتى دیگر است. حکایتى که نه می‌شود گفت و نه می‌توان نهفت.
حکایت آتشى که می‌سوزاند، خاکستر میکند اما دود ندارد، یا نباید داشته باشد.
سید مهدی شجاعی/ کشتی پلو گرفته
برای پایان‌نامه‌ام دنبال یک کتاب‌م؛ زبده‌البیان. یک کتاب درباره آیات‌الاحکام که به زبان عربی نوشته شده. در نت سرچ کردم و به این مطلب رسیدم که قرار بوده تا آخرِ شهریور امسال ترجمه فارسیش به بازار بیاد. نسخه الکترونیکی کتاب را روی نرم‌افزار جامع‌فقه‌اهل‌بیت داشتم ولی برای مراجعه دائمی و زیاد ترجیح میدم نسخه چاپی و کاغذی کتاب را داشته باشم و برای همین به امید پیدا کردن نسخه عربی کتاب رفتم انقلاب. تقریباً مطمئن بودم که نسخه فارسیش را پیدا نمی‌کنم و برای همین از همان اول سراغِ نسخه اصل و عربی را گرفتم.
سراغ انتشارات درسی که اصلا نرفتم چون می‌دونستم کتابیه که ممکنه حتی اسمش به گوش خیلی‌ها نخورده باشه و داشتن چنین کتابی فقط مختص بعضی از انتشاراتی‌هاست. سراغ همان چند تا انتشارات و مغازه‌ای که فکر میکردم ممکنه کتابی با موضوع “آیات‌الاحکام” داشته باشند رفتم، ولی فروشندگان یا اصلاً اسمش را نشنیده بودند یا چنین کتابی را نداشتند.
از هرکدام‌شان هم که پرسیدم چنین کتابی را کدام انتشارات میتونم پیدا کنم، هیچ‌کس جوابِ مشخصی بهم نداد.
زبده‌البیان کتابیه که آیات‌ی که در قران درباره موضوعات فقهی بیان شده است را بررسی میکنه و تقسیم‌بندی‌های کتاب هم تقریبا مشابه تقسیم‌بندی کتاب های فقهی است مثل کتاب الصلاه، کتاب الطهاره و … ولی پیدا کردن چنین کتابی در پایتخت یک کشور مسلمان خیلی سخته. کتابی که در زمینه ایات قران نوشته شده.
مساله این کتاب را میذارم کنار و پیدا نکردنش را به پای این میذارم که کتاب خیلی معروفی نیست و ممکنه در بین دانشجو‌ها و حتی اساتید معارف هم ناشناخته باشه! و موضوع را کمی کلی‌تر نگاه میکنم. کتاب‌هایی که در حوزه دین و علوم دینی در سال‌های قبل نوشته شده؛ برای پیدا کردن چنین کتاب‌هایی که محتوی علوم دینی دارند و توسط علما و نویسندگان سال‌ها و قرن‌های قبل نوشته شده‌اند، انتشارات و موسسه خاصی وجود دارد؟ خیلی از این کتابها منبع اصلی و مهم علوم دینی هستند ولی پیدا کردن آنها گاهی به اندازه سختی نوشتن‌شان توسط نویسنده با امکانات محدود زمان قدیم می‌شود!
یادم هست چند سال پیش هم مقاله‌ای می‌نوشتم که باید یکی از کتاب‌های فیض کاشانی را بررسی میکردم، کتابخونه‌ای نبود که برای پیدا کردن این کتاب سر نزنم و آخر نسخه الکترونیکی‌اش را فقط تونستم پیدا کنم. یکی از کتاب های شیخ صدوق را هم برای همان مقاله می‌خواستم که فقط نسخه سنگی‌اش در کتابخانه مجلس بود و بس!
وقتی در خیابان انقلاب و بین انتشاراتی‌ها می‌چرخیدم و سراغ کتاب م را می‌گرفتم، این سوال مدام در ذهنم بود که یعنی انتشارات خاصی برای چاپ این آثار و کتب در ایران و جمهوری اسلامی نداریم؟ مسلماً داریم و من از بودنشان خبر ندارم. یا در تهران شعبه ندارند و در قم یا مشهد مستقر هستند، گفتم بنویسم اینجا، شاید کسی بداند انتشارات خاصی در جمهوری اسلامی این نوع کتابها را چاپ میکند یا خیر؟ اصلا نیازی به چاپ مجدد این کتب داریم یا نه؟ این کتابها باید در همان نسخه‌های سنگی و خطی بمانند و بروند در موزه! دانشجو و طلبه‌های امروزی چه نیازی به کتب چند قرن پیش دارند؟!
اتوبوس انقدر شلوغ بود که موقع سوار شدن نتونستم کارتم را به دستگاه کارت‌خوان بزنم تا صد تومن بابت کرایه اتوبوس کم کنه؛ یعنی می‌تونستم به سختی کارتم را بهش برسونم ولی باید دستم را از بین چند عدد سر و دست عبور می‌دادم و چند غر و نوچ هم می‌شنیدم و احیاناً پایی لگد میکردم و انگشتی در چشم می‌رفت و هکذا … برای همین گفتم موقع پیاده شدن کارت را می‌زنم؛ موقع پیاده شدن هم یک نفر به میله‌ی کارت‌خوان تکیه داده بود و گفتم تا بخواهم بهش بگم بره کنار تا من کارت را از کیفم دربیارم و بزنم، اتوبوس در را میبنده و میره و جا می‌مونم؛ گفتم من که هر روز سوار اتوبوس می‌شم، فردا صبح دوبار کارت را می‌زنم. پیاده شدم. اتوبوس حرکت کرد، فقط در حد یک ثانیه ازم دور شده بود که اتصالش به کابل‌های برق چند رعد زد. رعدی که در آسمانِ شب، تابید… اگر به من میخورد! … از خیابان رد شدم، یک موتوری با سرعت زیاد از کنارم رد شد … یک قدم جلوتر بودم، چادرم را برده بود و خودم هم حتما … شاید ربطی نداشت، ولی این دو اتفاق را آن هم چند ثانیه و دقیقه بعد از پیاده شدن از اتوبوس و مقروض شدن‌م، به این حساب گرفتم که خدا خوب نشان‌م داد ممکن است قدرِ ثانیه هم وقت نداشته باشم چه برسد تا فردا صبح و اتوبوسی دیگر
و اعمل لاخرتک کانک تموت غدا
حدیثی از امام علی علیه‌السلام که می‌گویند چنان برای دنیایت عمل کن که گویی همیشه زنده ای و زندگی می‌کنی و چنان برای آخرت عمل کن که انگار فردا می‌میری
در همه اینها (از بین رفتن تحریفات در عزاداری‌ها) مردم مسئولند. یعنی شما مردمی که در روضه خوانی‌ها شرکت میکنید، هیچ خیال نمیکنید که در این قضیه مسئول هستید، بلکه فکر میکنید که مسئول فقط گویندگان هستند. دو مسئولیت بزرگ مردم دارند، یکی اینکه نهی از منکر بر همه واجب است. وقتی میفهمند و میدانند که اغلب هم میدانند که دروغ است ، نباید در آن مجلس بنشینند که حرام است و باید مبارزه کنند.
و دیگر از بین بردن تمایلی است که صاحب مجلس‌ها و مستمعین به گرم بودن مجلس دارند و به اصطلاح مجلس باید بگیرد، باید کربلا شود. روضه‌خوان بیچاره میبیند که اگر هرچه میگوید راست و درست باشد آن‌طور که شاید و باید مجلس نمیگیرد و همین مردم هم دعوتش نمیکنند، ناچار یک چیزی اضافه میکند. مردم باید این انتظار را از سر خودشان بیرون کنند و با رفتارشان آن روضهخوانی را که میمیراند و مجلس را کربلا میکند تشویق نکنند.
کربلا میکند یعنی چه! مردم باید روضه راست بشنوند تا معارفشان، سطح فکرشان بالا بیاید و بدانند که اگر روحشان در یک کلمه اهتزاز پیدا کرد، یعنی با روح حسین‌بن‌علی هماهنگ شد و در نتیجه اشکی ولو ذرهای، از چشمشان بیرون آمد واقعا مقام بزرگی است. اما اشکی که از راه قصابی کردن از چشم بیرون بیاید اگر یک دریا هم باشد ارزش ندارد.
شهید مطهری/ حماسه حسینی/ جلد دو/ صفحه ۶۲ و ۶۳
در این لینک هم می توانید اصل مطلب را مشاهده کنید
قامت کمان کند که دو تا تیر آخرش
یک دم سپر شوند برای برادرش
این دو ز کودکی فقط آیینه دیده‌اند
«آیینه‌ایی که آه نسازد مکدّرش»
واحیرتا! که این دو جوانان زینب‌اند
یا ایستاده تیغ دوسر در برابرش
با جان و دل دو پاره جگر وقف میکند
یک پاره جای خویش و یکی جای همسرش
یک دست گرم اشک گرفتن ز چشمهاش
مشغول عطر و شانه زدن دست دیگرش
چون تکیه‌گاه اهل حرم بود و کوه صبر
چشمش گدازه ریخت، ولی زیر معجرش
زینب به پیشواز شهیدان خود نرفت
تا که خدا نکرده مبادا برادرش…
زینب همان شکوه که ناموس غیرت است
زینب که در مدینه قرق بود معبرش
زینب همان که فاطمه از هر نظر شده‌است
از بس که رفته این‌همه این زن به مادرش
زینب همان که زینت بابای خویش بود
در کربلا شدند پسرهاش زیورش
گفتند عصر واقعه آزاد شد فرات
وقتی گذشته بود دگر آب از سرش
سید حمیدرضا برقعی
وبلاگ فاطمه را مثل خیلی وبلاگ‌های دیگه در گودر میخوندم، چند ماه پیش یک مطلبی نوشت که در ذهنم حک شد … مطلبِ زیبایی که وقتی برای اولین‌بار حضوری دیدم‌ش، این نوشته‌اش به یادم آمد:
خدا یک پسر به من بدهد
اسمش را بگذارم «حسین»
بعد من بشوم «ام‌الحسین»
و او بشود «حسین ِ فاطمه»
که از ته دلم صدایش کنم: «حسین»م، مادرم، عزیزم..
به بقیه بسپارم که هوای «حسین»م را داشته باشند
خاطر «حسین»م را اذیت نکنند
صدا برای «حسین»م بلند نکنند
یادم باشد که «حسین»م را جایی تنها نگذارم
یک لیوان آب همیشه دم دستم باشد که هیچ وقت «حسین»م احساس تشنگی نکند..
و «حسین»م بشود برای من روضه‌ی مصور…
…
پستِ فاطمه، روضه‌ایست …
وَ اخفِض لَهُما جناحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحمَه وَ قُل رَبِّ ارّحَمهُما کَما رَبَّیانی صَغیراً
و همیشه پر و بال تواضع و تکریم را با کمال مهربانی نزدشان بگستران و بگو: «پروردگارا! چنان‌که پدر و مادرم، از کودکی به من مهربانی کردند، تو در حق آنها رحمت و مهربانی فرما»
سوره اسراء، آیه۲۴