آخرین نوشته‌ها
صبح جمعه است. اسنپ گرفته‌ام از غرب تهران به قلهک.
سریع آماده شده‌ام و فراموش کردم کتابم را داخل کیفم بگذارم. موبایل هم کمتر از ده درصد شارژ دارد و باید تا برگشت نگهش دارم.
برای من که در مسیرها یا کتاب می‌خوانم یا مشغول موبایل میشوم، نبود هر دو با هم سخت است، آن هم برای مسیری نسبتاً طولانی.
نگاهم
را به خانه‌های کنار اتوبان میدوزم تا حوصله‌ام سر نرود. ناخوداگاه دنبال
پتو و فرش شسته شده بر بام‌ها هستم. تصویری نوستالژیک از اسفند. باید ب
ذهنم یاد بدهم خانه‌ها دیگر ویلایی نیست و کمتر کسی می‌تواند و “می‌خواهد”
در خانه فرش و پتو بشوید؛ نباید دنبالشان بگردد، آن هم روی خانه‌های برِ
اتوبان همت و صدر.
گلدان‌های روی بالکن‌ها نظرم را جلب می‌کنند؛
گلدان‌های رنگ و وارنگ که خیلی‌هایشان خالی است و خشک شده. با خودم می‌گویم
یادم باشد هفته آخر اسفند، سه گلدان سبز و سفید و قرمزی که “پتوسک”هایم را
درونشان کاشتم، توی ایوان بگذارم؛ ریحان و شاهی هم بکارم. شاید امسال موفق
شوم به نتیجه برسم، پارسال که نتوانستم و خراب شدند.
به رانندگی راننده
توجه میکنم و به تمیز بودن و نبودن ماشینش تا نمره‌ام، منصفانه باشد. چند
بار سبقت خطرناک می‌گیرد. بین خطوط هم حرکت نمی‌کند. اما ماشینش تمیز است و
مرتب. همان ابتدا خواهش کردم گوشی‌ام را به شارژ ماشینش بزند و محترمانه
قبول کرد؛ ولی خیلی بد رانندگی می‌کند. چهار از پنج باید بدهم.
به پل
طبیعت میرسیم. سعی میکنم تمام آدم‌های روی پل را در چند ثانیه‌ای که فرصت
دارم تا ماشین از زیر پل عبور کند، از نظر بگذرانم و نگاهشان کنم. نگاهم
روی زوج جوانی که به نرده‌های پل تکیه داده‌اند و حرف می‌زنند، قفل
می‌شود…
به طرح درس فردایم فکر میکنم. به کارهایی که قول داده‌ام
انجام بدهم ولی فرصت نکردم و بدقول شده‌ام. به همه چیز فکر میکنم تا فرار
کنم از فکر به جایی که دارم میروم؛ فکر به مصیبتی که برای دوستم افتاده و
دو روز است همراهی‌ام می‌کند؛ فکر به اینکه چه باید بگویم و چه باید بکنم
وقتی محیا را دیدم …
بگذریم. نمیدانم چرا به اینجا رسیدم. اصلا
نمی‌خواستم این پست درباره فوت مادر دوستم باشد؛ میخواستم درباره سه ربعی
بدون موبایل و کتاب بنویسم و کارهایی که کردم، ولی نشد؛ نتوانستم. ذهن که
مدام روی موضوعی باشد، ناخودآگاه و مستقیم و غیرمستقیم به همان سمت میرود،
حتی اگر نخواهی.
لطف میکنید برای مادر جوان دوستم فاتحه‌ای بخوانید و برای صبر دخترش، دعا کنید
وای بر آن روزی که چیزی، حتی عشق، عادتمان شود.
عادت، همه‌چیز را ویران می‌کند از جمله عظمت دوست داشتن را، تفکر خلاق را، عاطفه جوشان را…
عاشق کم است، سخن عاشقانه فراوان.
روزگاری است چه بد، که دیگر کلامِ عاشقانه، دلیلِ عشق نیست؛ و آوازِ عاشقانه خواندن، دلیلِ عاشق بودن
نادر ابراهیمی – یک عاشقانه آرام
من از جمله افرادی بودم که از فسنجون خوششون نمی‌اومد؛ دهن نمیزدم بهش و به نظرم یه غذای بدمزه و زشت می اومد😅
ولی چند سالیه که ازش خوشم اومده و میخورم و حتی دو سه بار هم درستش کردم و کم کم دارم عاشقش میشم😉
گردو سابیده شده رو با یک مقدار آب سرد تو قابلمه میریزم و وقتی آب جوش اومد زیرش رو کم میکنم و میذارم دو ساعت با شعله کم حرارت ببینه. آبش که کم شد، دوباره نیم استکان آب سرد میریزم روش.
🌸 آب سرد باعث میشه گردو زودتر روغن پس بده🌸
مرغ رو هم با پیاز و یک کم نمک و زردچوبه و یک کوچولو دارچین، تو قابلمه جداگانه، میذارم بپزه.
بعد دوساعت که گردو حسابی پخت و روغن داد، رب انار میریزم و یک کم شکر. بسته به میزانی که بخوام شیرین یا ملس یا ترش بشه، هم میزنم و میزان رب و شکر رو تنظیم میکنم. یک کم که باهم جوش خوردن، مرغ ها رو بهشون اضافه میکنم. چند تا آلو خورشتی هم برای کم کردن گرمی گردو داخل خورش میندازم. حدود نیم ساعت صبر میکنم تا مرغ ها خوب با مخلوط گردو و رب انار بپزن و بعد سرو میکنم😀
نمیدونم چرا فسنجون غذای سختیه تو ذهنمون، در صورتیکه خیلی آسونه فقط زمان بره پختش
قبل از من ایستاده بود و منتظر رسیدن ماشینی تا سوار بشه.
نفرِ اولِ خط تاکسی بود و من شدم نفر دوم.
تاکسی که آمد برخلاف معمول، صندلی جلو ننشست، درب عقب را باز کرد و روی صندلی‌های عقب نشست تا منِ “خانم” صندلی جلو بنشینم و راحت باشم.
معمول در تهران این است که اولین نفری که جلوی صف است، صندلی جلو می‌نشیند که یک‌نفره است و راحت؛ چه مرد باشد چه زن و به اینکه مسافران پشت سرش مرد هستند یا زن، محرم یا نامحرم، کاری ندارد.
این پیرمردِ روحانیِ شصت‌و خورده‌ای ساله، صندلی راحت جلو را رها کرد تا من مجبور نباشم در صندلی عقب خودم را آنقدر جمع کنم تا به مردانِ مسافر دیگر نخورم.
یادم آمد شب بی چتر وکلاهی که به بارانی مرطوب خیابان زدم آهسته و گفتم چه هوایی است خدایی من و آغوش رهائی. سپس آنقدر دویدم طرف فاصله تا از نفس افتاد نگاهم به نگاهی. دلم آرام شد آنگونه که هر قطرهء باران غزلی بود نوازش‌گر احساس که می‌گفت فلانی! چه بخواهی چه نخواهی به سفر می‌روی امشب چمدانت پر باران شده پیراهنی از ابر به تن کن و بیا! پس سفر آغاز شد و نوبت پرواز شد و راه نفس باز شد و قافیه‌ها از قفس حنجره آزاد و رها در منِ شاعر منِ بی‌تاب‌تر از مرغ مهاجر. به کجا میروم اقلیم به اقلیم خدا هم‌سفرم بود و جهان زیر پرم بود سراسر که سر راه به ناگاه مرا تیشه‌ی فرهاد صدا زد :«نفسی صبر کن ای مرد مسافر قسمت می‌دهم ای دوست سلام من دلخسته‌ی مجنون شده را نیز به شیرین غزل‌های خداوند به معشوق دو عالم برسان.» باز دلم شور زد آخر به کجا می‌روی ای دل که چنین مست و رها می‌روی ای دل مگر امشب به تماشای خدا می‌روی ای دل نکند باز به آن وادی … مشغول همین فکر و خیالات پر از لذت و پر جاذبه بودم که مشام دل من پر شد از آن عطر غریبی که نوشتند کمی قبل اذان سحر جمعه پراکنده در آن دشت خداییست.
چشم وا کردم وخود را وسط صحن وسرا، عرش خدا، کرب‌وبلا، مست و رها در دل آیینه جدا از غم دیرینه ولی دست به سینه یله دیدم من سر تا به قدم محو حرم بال ملک دور و برم یک سره مبهوت به لاهوت رسیدم. چه بگویم که چه دیدم که دل از خویش بریدم به خدا رفت قرارم نه به توصیف چنین منظره‌ای واژه ندارم سپس آهسته نشستم، و نوشتم “فقط ای اشک امانم بده تا سجده‌‌ی شکری بگذارم” که به ناگاه نسیم سحری از سر گلدسته‌ی باران و اذان آمد و یک گوشه از آن پرده‌ی در شور عراقی و حجازی به هم آمیخته را پس زد و چشم دلم افتاد به اعجاز خداوند به شش گوشه‌ی معشوق خدایا تو بگو این منم آیا که سراپا شده ام محو تمنا و تماشا فقط این را بنویسید رسیده است لب تشنه به دریا دلم آزاد شد از همهمه دور از همه مدهوش غم و غصه فراموش در آغوش ضریح پسر فاطمه آرام سرانجام گرفتم.
بحر طویلی از سید حمیدرضا برقعی
بعد از من وارد ایستگاه اتوبوس شد.
وقتی اتوبوس آمد، جلوتر از من پرید و می‌خواست سوار اتوبوس بشه،
در همان حال بلند گفت :«خانم‌ها لطفاً نوبت را رعایت کنید»
فقط نگاه‌ش کردم؛ حرف‌ی برای گفتن نبود
سوار مترو که شدم، فهمیدم نگاه اکثر خانم های توی واگن به یکی از صندلی‌هاست، نگاه کردم و دیدم یه خانم حدود چهل و پنج ساله روی صندلی نشسته و چادرش از سرش افتاده و خیلی سخت داره نفس میکشه.
مسافرا نگاش می‌کردن؛ ولی نگاه‌ها با هم فرق داشت.
یکی یه نگاه سرسری از رو کنجکاوی می‌کرد و بعد از اینکه هیچ تغییری در چهره‌اش دیده نمیشد، سرش را برمیگردوند و میرفت تو فکر خودش.
یکی نگاه می‌کرد و بعد از بغلیش می پرسید چِش شده؟ بعد سری به تاسف تکون میداد و مشغول کار خودش میشد.
یکی نگاه می‌کرد و به بغل‌دستیش می‌گفت حتما آسم داره که تو مترو حالش بد شده، بنده خدا.
یکی نگاه می‌کرد و حالت چهره‌اش کمی نگران میشد و تا وقتی از واگن پیاده بشه هم‌چنان نگاه نگرانش به روی آن خانم بود.
یکی نگاه می‌کرد و میآمد جلو و قوطی آبش را میداد به آن خانم و می پرسید چی شده؟ ناراحتی‌تون چیه؟ و سعی می‌کرد کمک ش کنه.
یکی نگاه می‌کرد بعد می‌گفت آن دکمه قرمزه را فشار بدین و به راننده بگین یکی حالش بده و اورژانسی‌ه.
یکی‌دو نفر هم وقتی خانمه پیاده شد و به دیوار سالن مترو تکیه داد، کنارش ایستادن و سعی کردن دستشو بگیرن و آروم راه ببرنش.
کاش مردمِ شهرمون مثل دسته آخری‌ها خوب بمونن و شبیه آن دسته اولی‌ها نشن.
دل‌های مردم سرگردان است؛
هرکه با آنها الفت گیرد به وی روی کنند.
امام علی‌علیه‌السلام
غررالحکم ۶۷۰۰
و لقد خلقنا الانسان و نعلم ما توسوس به نفسه و نحن اقرب الیه من حبل الورید
ما آدمی را آفریده‌ایم و از وسوسه‌های نفس او آگاه هستیم، زیرا از رگ گردنش به او نزدیک‌تریم.
سوره مبارکه ق . آیه ۱۶
ما خوب بودیم. آدم های خوبی بودیم …
دروغ و تهمت و غیبت و افترا و دل شکستن اصلا نمیدونستیم یعنی چی.
از کجا اینها را یاد گرفتیم؟
چی شد که وارد زندگیمون شد و انقدر باهاش خوب تا کردیم که دیگه نمی فهمیم داریم ازش استفاده میکنیم؟
خدایا …