آخرین نوشته‌ها
و نرید ان نمن علی الذین استضعفوا فی الارض و نجعلهم ائمه و نجعلهم الوارثین
و اراده کردیم که منت بگذاریم بر کسانی که در زمین ضعیف شمرده شدند و آنان را پیشوایان و وارثین قرار دهیم.
سوره قصص / آیه پنج
سلام بربهشت
سلام بر ضریح شش گوشه
سلام بر کبوتران وفا
سلام بر مردان آسمان
ای سائل، تو اکنون زائر هستی
غافل مباش
یه مادر، وقتی بچه میاره، وقتی سال‌ها بچه‌شو با مهر و عطوفت بزرگ میکنه، وقتی هرچی مهربونی و عاطفه داره نثار بچه‌اش میکنه؛ هیچ‌وقت آن بچه رو رها نمیکنه، تنهاش نمیذاره، مخصوصاً در شرایط سخت و مشکل. آن بچه همیشه امیدِ حمایت مادرشو داره هرچقدر هم بزرگ شده باشه.
“اصلا تقصیر خود مادره که بچه‌شو انقدر در ناز و آرامش و مهربونی بزرگ کرده.”
«الهی کیف آیس من حسن نظرک لی بعد مماتی و انت لم تولنی الا الجمیل فی حیاتی»
مناجات شعبانیه
من آنجا ایستاده بودم. پدر به علی اکبر گفت:«پیش رویم، مقابل چشمانم راه برو!»
و او راه رفت. چه می گویم؟ راه نرفت. ماه را دیده ای که در آسمان چگونه راه می رود؟ چطور بگویم؟ طاووس خیلی کم دارد.
اصلاً گمان کن که سرو، پای راه رفتن داشته باشد! نه، پای راه رفتن نه، قصد خرامیدن داشته باشد.
… و حسین سر به آسمان بلند کرد و گفت:« شاهد باش خدای من! جوانی را به میدان می فرستم که شبیه ترین خلق به پیامبر توست در صورت، در سیرت، در کردار، در گفتار و حتی در گامهای رفتار. تو شاهدی خدای من که ما هر بار برای پیامبر دلتنگ می شدیم، هر بار دلمان سرشار از مهر پیامبر می شد، هر بار جای خالی پیامبر جانمان را به لب می رساند، هر بار آتش عشق پیامبر، خرمن دلمان را به آتش می کشید، به او نگاه می کردیم. به این جوان که اکنون پیش روی تو راه می رود و در بستر نگاه تو راهی میدان می شود.»
“میلادش مبارک”
کتاب پدر، عشق، پسر
نویسنده: سید مهدی شجاعی
ای نگاهت از شب ِ باغ ِ نظر، شیرازتر
دیگران نازند و تو از نازنینان، نازتر
چنگ بردار و شب ما را چراغان کن که نیست
چنگی از تو چنگ‌تر ، یا سازی از تو سازتر
قصۀ گیسویت از امواج ِ تحریر ِ قمر
هم بلند آوازه‌تر شد، هم بلند آوازتر
گشته‌ام دیوان حافظ را ولی بیتی نداشت
چون دو ابروی تو از ایجاز، با ایجازتر
چشم در چشمت نشستم، حیرتم از هوش رفت
چشم وا کردم به چشم‌اندازی از این بازتر
از شب جادو عبورم دادی و دیدم نبود –
جادویی از سِحر چشمان تو پُر اعجازتر
آنکه چشمان مرا تَر کرد، اندوه ِ تو بود
گر چه چشم عاشقان بوده ست از آغاز، تَر
علیرضا قزوه
خاک بر سر فمنیسم …
همین