آخرین نوشته‌ها
گاهی اوقات از عینکی بودنم خوشحال میشوم؛ از اینکه بدون عینک، “دور” را مبهم میبینم. از اینکه وسط روضه، بین گریه های مجلس، وقتی روضه خوان می‌خواند “ای اهل حرم میر و علمدار نیامد” سرم را که بالا می‌آورم بدن‌های سیاه پوش و نور سبز خیمه را تار میبینم و می‌توانم تجسم کنم جایی دیگرم؛ جایی به دوری و نزدیکی هزار و سیصد و هفتاد و نه سال قبل.
نشسته‌ام گوشه‌ای از خیمه های برپا شده در صحرای طف؛ آنقدر محرم نیستم که واضح ببینم. حرکات و رفتن و آمدن زنهای خیمه برایم تار است. فقط صدای گریه دخترکان و زنان را میشنوم. مینشینم گوشه‌ای و آرام زمزمه میکنم “سقای دشت کربلا ابالفضل، دستش شده از تن جدا ابالفضل” زمزمه میکنم و آرام اشک میریزم.
صدای گریه ها و مویه ها بیشتر میشود؛ کودکی از گریه زنان ترسیده و جیغ میکشد؛ دخترکی با وحشت میدود و کمی جلوتر با صورت بر زمین میخورد؛ خاک بلند میشود. چشمانم تارتر میبیند. صدای بلندی می آید و روبرویم علم بلند خیمه ای بر زمین می افتد؛ شیون زنان بلندتر میشود.
بویی می آید؛ بوی پارچه ی سوخته. سرم را میچرخانم تا ببینم چیست که میسوزد؛ خیمه ها، خیمه ها … آتش است که شعله میکشد؛ دود است که به آسمان میرود و خاک است که با دویدن زنان و کودکان به هوا بلند میشود. کف دستانم را ناخودآگاه به دوطرف صورت میکوبم. نمیدانم باید چه کنم. کودکی میدود و گوشه آتش گرفته پیرهنش، شعله ورتر میشود. آن یکی پاهای برهنه اش به روی خارهای بیابان میرود. دیگری از گوشش خون میچکد. چشمان تارم دسته ای مرد قرمزپوش مشعل بدست میبیند. قلبم محکم میکوبد؛ دیگر طاقت نمیکنم. عینکم را بر چشم میگذارم؛ میگذارم تا همه چیز “عادی” شود؛ تا بیایم به سال هزار و چهارصد و چهل، زیر خیمه عزا. کودکی در کنارم آرام در آغوش مادرش خوابیده. مادر سینه میزند و آرام اشک میریزد و با مداح تکرار میکند “صحرای دشت کربلا ابالفضل، دستش شده از تن جدا ابالفضل
تو نیازی نداری کسی بهت چیزی بده.
میتونی خودت فرصت هات رو بسازی.
اما اول باید بدونی که دنبال چی هستی.
یعقوب را دوست داشتم
صفحه ۲۵۶
من از جمله افرادی بودم که از فسنجون خوششون نمی‌اومد؛ دهن نمیزدم بهش و به نظرم یه غذای بدمزه و زشت می اومد😅
ولی چند سالیه که ازش خوشم اومده و میخورم و حتی دو سه بار هم درستش کردم و کم کم دارم عاشقش میشم😉
گردو سابیده شده رو با یک مقدار آب سرد تو قابلمه میریزم و وقتی آب جوش اومد زیرش رو کم میکنم و میذارم دو ساعت با شعله کم حرارت ببینه. آبش که کم شد، دوباره نیم استکان آب سرد میریزم روش.
🌸 آب سرد باعث میشه گردو زودتر روغن پس بده🌸
مرغ رو هم با پیاز و یک کم نمک و زردچوبه و یک کوچولو دارچین، تو قابلمه جداگانه، میذارم بپزه.
بعد دوساعت که گردو حسابی پخت و روغن داد، رب انار میریزم و یک کم شکر. بسته به میزانی که بخوام شیرین یا ملس یا ترش بشه، هم میزنم و میزان رب و شکر رو تنظیم میکنم. یک کم که باهم جوش خوردن، مرغ ها رو بهشون اضافه میکنم. چند تا آلو خورشتی هم برای کم کردن گرمی گردو داخل خورش میندازم. حدود نیم ساعت صبر میکنم تا مرغ ها خوب با مخلوط گردو و رب انار بپزن و بعد سرو میکنم😀
نمیدونم چرا فسنجون غذای سختیه تو ذهنمون، در صورتیکه خیلی آسونه فقط زمان بره پختش
هوای دخترکی را برادرش دارد
که خیره‌خیره نگاهی به مادرش دارد
شبیه طفل یتیمی که مادرش مرده
نگاه ملتمسی بر برادرش دارد
گرفته بازوی او را به سمت در ندود
دری که نام علی روی سردرش دارد
صدای مادرش از درد میکشد او را
که دود و آتش و هیزم برابرش دارد
دویده فضه ولی دیر شد، به خود می‌گفت
دویده‌است که از خاک و خون برش دارد
چه دیده فضه، چرا روی خاک‌ها افتاد؟
چه دیده فضه، چرا دست بر سرش دارد؟
به دست‌های پدر تا که بند، مادر دید
نگاه کرد به حالی که همسرش دارد
کشید در پی بابا به کوچه‌ها خود را
ولی جراحت سرخی به پیکرش دارد
گذشت، نوبت زینب شد و خودش این بار
گرفته دست یتیمی که در برش دارد
به قتلگاه عمویش نگاه می‌دوزد
که خنجری خبر از عطر حنجرش دارد
کشید دست، از آن دست و دست از جان شست
دوید تا که بدانند باورش دارد
و چند لحظه گذشت و میان خون حس کرد
سرش گرفته به دامان و مادرش دارد…
حسن لطفی
بعضی از کتاب‌ها هستند که وقتی به آخرش میرسی، احساس غرور میکنی. شاد میشی از خوندن آن کتاب و حتی دوست داری بشینی و فکر کنی و خودت را جای شخصیت‌های آن کتاب بذاری.
کتاب “۷۲ ساعت فرودگاه جان‌اف‌کندی” کتابی بود که بعد از خواندنش از اینکه یک زنِ ایرانیِ مسلمان هستم به خودم افتخار کردم.
کتاب درباره‌ی یک هیئت پنج نفره‌ی متشکل از اعضای دو انجمن غیردولتی زنان‌ه که برای شرکت در اجلاس ۲۰۰۰ زنان در نیویورک، راهی آمریکا می‌شوند و وقتی وارد فرودگاه جان‌اف‌کندی می‌شوند، با وجود داشتن دعوت‌نامه رسمی از طرف سازمان ملل، اجازه‌ی ورود به انها داده نمیشه مگر به ازای انگشت‌نگاری؛ اعضای هیئت هم به هیچ‌وجه حاضر نمی‌شوند این ننگ و توهین را بپذیرند و با وجود تلاش زیاد مامورین فرودگاه برای راضی کردن آنها به انگشت‌نگاری، بعد از هفتاد و دو ساعت ماندن بر روی صندلی‌های فرودگاه، به ایران باز میگردند.
صحنه‌های نماز خواندن پنج زنِ چادری در فرودگاهی در قلبِ آمریکا، چگونگی برخورد مامورین آمریکائی با سیاه‌پوستان! و به غل و زنجیر کشیدن آنها، ترسِ مامورینِ آمریکائی از چند زنِ تنهای ایرانی صحنه‌هایی هستند که اوجِ رذالت و بیچارگی آمریکائی‌ها را در قرن بیست و یک و در قلبِ به قول خودشان کشور متمدنِ جهان، نشان می‌دهد.
خواندن این کتاب را به شدت توصیه میکنم.
نام: ۷۲ ساعت در فرودگاه جان اف کندی
نویسنده: سوسن صفاوردی
ناشر: موسسه نشر شهر
قیمت: هزار و ششصد تومان
تعداد صفحه: ۱۲۲ صفحه
عکس روی جلد کتاب هم، تصویر گذرنامه‌ی نویسنده کتاب است که توسطِ مامورِ عصبانیِ فرودگاه، با مهر کنسل شد، نقاشی! شده است.
قسمتی از کتاب:
بلند میشوم، به محض بلند شدنِ من از روی صندلی، ماموری سریع به طرف من میآید و تمام حواس‌ها به ما جلب می شود. نمیدانم در یک سالن که در محاصره ی عده‌ای مامور مسلح است، چه اتفاقی ممکن است توسط چند خانم که کاملا دست خالی هستند، بیفتد که اینها از برخواستن ما تا این اندازه وحشت می‌کنند.
به ماموری که در چند قدمی من ایستاده می‌گویم: «می‌خواهیم نماز بخوانیم، دستشویی کجاست؟» بهت زده من را نگاه میکند و دستشویی را نشان می‌دهد. به عقب بر میگردد و به ماموران می‌گوید می خواهند نماز بخوانند. ماموران متعجب به هم نگاه می‌کنند. حالت ماموران کاملا مستاصل و به حالت آماده باش است و گویی قرار است حمله‌ای صورت گیرد. باورنکردی است که نماز مسلمانان آنها را دچار آشفتگی کرده باشد. / ص۵۵
یکسال پیش بود …
تقریبا همین روزها و در همین حال و هوایِ سالگردِ فوتِ امام
با چند نفر از دوستانِ فضای مجازی تصمیم گرفتیم، یک موجِ وبلاگی برای سالگرد امام راه بندازیم، فکر کردیم و قرار شد موضوعش بشود “خاطره ای از امام” خاطره از خودمان یا پدر و مادرمان یا یکی از آشناهایمان
موج را وبلاگ هابیل شروع کرد و طبق قانون نانوشته‌ی موج‌های وبلاگی، از چند وبلاگ دیگر دعوت کرد تا بنویسند و آنها هم از دیگران دعوت کردند و … شاخ و برگ موج شکل گرفت و بزرگ شد و به صد و شصت نوشته رسید.
این صد و شصت نوشته و صد و شصت وبلاگ‌نویس عدد کمی برای بازی‌های وبلاگی نبود + عددی بود که خودمان هم فکر نمی‌کردیم به اینجا برسد.
ولی الان نمی‌خواهم درباره‌ی نوشته‌ها و خودِ موج بنویسم، که هرچه می‌خواستم بگویم و بنویسم همان پارسال و در مصاحبه‌ای که با “چارقد” داشتم، گفته ام؛ هدفم از نوشتن این مطلب، نوشتن درباره هماهنگی و همکاری بود که برای پیش‌برد این موج وجود داشت.
افراد زیادی برای این موج کمک کردند و هرکدام قسمتی از کارهای موج را انجام دادند که در آخرین پستِ وبلاگِ موج، از آنها یاد کردیم و عده دیگری هم بودند که هیچ‌وقت نخواستند و نمی‌خواهند که اسمی ازشان برده شود. شکل‌گیری و پیش رفتن موج، قسمت اعظم و اصلی‌اش به خود وبلاگ‌نویسان و اهمیتی که به این موج و صاحب‌ش داشتند و نوشته‌هایی که نوشتند، مربوط بود و قسمتی هم به هماهنگی افرادی که موج را آغاز کرده بودند و سعی داشتند تا به بهترین نحو، این موج را در فضای مجازی هدایت و تبلیغ کنند تا بتوانند کمی وظیفه‌شان را در قبال این انقلاب و امام در فضای مجازی، انجام دهند.
کمی که از آغاز موج گذشت، برای ثبت بهتر نوشته‌ها، تصمیم گرفتیم برای موج یک وبلاگ بزنیم و تمام نوشته‌های مربوط به این موج را در آن وبلاگ جمع کنیم. گوگل ریدر عامل خوبی بود برای فهمیدن آپدیت شدن وبلاگ‌هایی که به موج دعوت شده بودند. یعنی، هر وبلاگی که برای موج می‌نوشت و گروهی از دوستانش را به موج دعوت می‌کرد، آراس‌اس وبلاگ‌های دعوت شده به گودر اضافه میشد و وقتی پست مربوط به موج توسط هرکدام از وبلاگ‌ها نوشته میشد، به وبلاگ اصلی اضافه می‌کردیم. تصور کنید اضافه شدن صد و خورده ای وبلاگ به گودر را.
با دو سه نفر از بچه‌ها، هماهنگ کرده بودیم که هرکدام چه ساعتی از روز، وظیفه چک کردنِ وبلاگ‌ها را داشته باشیم تا هم نوشته‌ها سریع به وبلاگِ موج اضافه شوند و هم این چک کردن و اضافه کردن‌ها به وبلاگِ موج با هم و دوباره نشود.
بعضی از وبلاگ‌ها هم خودشان در قسمت نظراتِ وبلاگ نظر میگذاشتند و نوشته‌یشان را معرفی می‌کردند. غیر از کپی‌پیس مطالب نوشته شده در وبلاگ، آدرسِ تمام وبلاگ‌ها را در قسمتِ لینک‌های وبلاگِ موج قرار میدادیم تا لیستِ کاملِ وبلاگ‌ها در دسترس همه باشد.
چند نفر از دوستان، لطف کردند و برای وبلاگ، قالب طراحی کردند، چند نفر دیگر، مثلثی‌هایی درست کردند برای قرار دادن در گوشه وبلاگ ها و تبلیغ موج، عده‌ای از دوستان هم در سایتهای خبری و وبلاگ‌هایشان تبلیغ موج را کردند و از موج نوشتند؛ همه‌ی اینها دست به دست هم داد تا یک کار گروهی و موفق در فضای مجازی شکا بگیرد و خاطره‌اش تا همیشه، برایمان بماند.
همکاری و هماهنگی که بین بچه‌ها بود، هنوز هم برای من به عنوان یک خاطره‌ی شیرین و شاید تکرار نشدنی باقی مانده و هروقت بخواهم یک کار دسته‌جمعی خوب و موفق را مثال بزنم، موج چهارده خرداد پارسال به ذهنم میآید. موجی که فقط مجازی بود و تمام هماهنگی‌ها و برنامه‌هایش به صورت مجازی بوجود آمد و پیش رفت و الحمدلله به سرانجام رسید. موجی که به‌خاطر ادای دینِ هرچند مختصر به صاحب‌ش شروع شد و به عشق او ادامه یافت و شکوفا شد؛ الحمدلله.
باید پایان‌نامه بنویسم؛ بهتر بگویم باید این ترم پایان‌نامه‌ام را می‌نوشتم. همین ترم‌ی که در حال پایان است و دانشجوها دارند امتحاناتش را می‌دهند، من ترم چهار بودم و باید پایان‌نامه می‌نوشتم و دفاع می‌کردم و اینها. یعنی الان مثلا باید سه چهار فصلش را نوشته بودم و اگر هم دفاعش می‌افتاد برای دی یا بهمن، خیالم راحت بود که موضوعم تصویب شده و شروع کرده‌ام به نوشتن. ولی اینطور نیست. یعنی الانی که اینجا نشسته ام و پانزده خرداد است، هنوز موضوعم هم درست و حسابی تصویب نشده تا بعد شاید آسمان به زمین بیاید یا زمین به آسمان برود و من بنشینم و بنویسم.
« انکحتُ…» عشق را و تمام بهار را!
« زوجتُ…» سیب را و درخت انار را!
« متعتُ…» خوشه خوشه رطب‌های تازه را
گیلاس‌های آتشی آبدار را !
« هذا موکلی …»، غزلم دف گرفت، گفت
تو هم گرفته‌ای به وکالت سه تار را !
« یک جلد …» آیه آیه قرآن! تو سوره‌ای!
چشمت «قیامت» است! بخوان «انفطار» را!
« یک آینه …» به گردن من هست، دست توست،
دستی که پاک میکند از آن غبار را
« یک جفت شمعدان …»؟! نه عزیزم! دو چشم توست
که بر دریده پرده شب‌های تار را!
مهریه تو چشمه و باران و رودسار
بر من بریز زمزمه آبشار را!
« ده شرطِ ضمنِ … » ده ؟! …نه ! بگویید صد ! …هزار !
با بوسه مُهر میکنم آن صدهزار را !
لیلی تویی که قسمت من هم جنون شده
پس خط بزن شرایط دیوانه‌وار را !
سیامک بهرام‌پرور
روز باشد یا شب،
قصه را همین‌جا تمام کن!
این کلاغ
به خانه‌اش برسد یا نه،
به حال این مردم مگر فرقی میکند؟
این مردم
که فقط چسبیده‌اند به یکی بود و
نبود آن یکی
اصلا برای‌شان اهمیتی ندارد …
جلیل صفربیگی
یکی از بدترین زمان‌ها وقتی‌ه که میبینی کسی که میخواسته سوار اتوبوس بشه و کلی به مسافرا خواهش و التماس کرده که برن بالاتر تا آن هم بتونه سوار بشه، وقتی خودش موفق میشه و از پله‌های اتوبوس میاد بالا، حاضر نیست کمی خودش را جمع کنه تا بقیه‌ای که می‌خوان سوار بشن، لای در اتوبوس نمونن؛ گاهی اوقات هم از زبون همان‌ها شنیدم «جا نیست، چرا سوار میشین»!!!
افسوس داره، انسانیتی که لایه‌لایه داره از جامعه‌مون میره.
(بیشتر…)