آخرین نوشته‌ها
اوایل جوانی، همان ایام که کم‌کم سروکله خواستگار برای دخترها پیدا می‌شود و دغدغه جدید انتخاب، رهایشان نمی‌کند، دوست داشتم همسرِ “طلبه‌ی تبلیغ‌رونده” ای شوم تا همراهش بروم! بروم و زن‌آقا بشوم.
رفتن و کشف کردن را دوست داشتم؛ رفتن و تعامل با آدم‌های جدید را دوست داشتم؛ رفتن و تحمل شرایط سخت را دوست داشتم.
بزرگتر که شدم، فقه و حقوق را برای «خواندن» انتخاب کردم تا رویای «آموختن» را مستقلاً محقق کنم. میخواستم معینه* شوم، بروم در شرایط سخت و با آدم‌های جدید بر سر احکام خدا، سروکله بزنم؛ اما تقدیر رویای آموختن را، طوری دیگر برایم رقم زد؛ بگذریم.
زن_آقا خاطرات زهرا کاردانی است از روزهای رفتنش و کشف کردنش؛ از روزهای رفتن و تعامل با آدم‌های جدید؛ از روزهای رفتن و تحمل شرایط سخت روستا.
قطعا خواندنِ شرایطی که افراد کمی می‌توانند درکش کنند، جذاب و جالب است. بخوانید
*معینه کاروان، به خانم‌هایی می‌گویند که همراه کاروان‌های حج، راهی می‌شوند برای گفتن احکام و کمک به خانم‌ها در مناسک.
هیاهوی غریب و مبهمی پیچیده در جانم
پرم از حس دلگیری که نامش را نمی دانم
تو اقیانوس سرشار از تلاطم های آرامی
و من دریاچه ی اشکی که دایم رو به طغیانم
بزن نی ، باز غوغا کن ، بزن دف ، شور بر پا کن
به هر سوزی بگریانم ، به هر سازی برقصانم
ببین آیینه وار از حس تصویر تو لبریزم
تو آرامی ، من آرامم ، پریشانی ، پریشانم
اگر شعری نوشتم رونویسی از نگاهت بود
که این دیوانگی ها را من از چشم تو می خوانم
سیده تکتم حسینی
صبح جمعه است. اسنپ گرفته‌ام از غرب تهران به قلهک.
سریع آماده شده‌ام و فراموش کردم کتابم را داخل کیفم بگذارم. موبایل هم کمتر از ده درصد شارژ دارد و باید تا برگشت نگهش دارم.
برای من که در مسیرها یا کتاب می‌خوانم یا مشغول موبایل میشوم، نبود هر دو با هم سخت است، آن هم برای مسیری نسبتاً طولانی.
نگاهم
را به خانه‌های کنار اتوبان میدوزم تا حوصله‌ام سر نرود. ناخوداگاه دنبال
پتو و فرش شسته شده بر بام‌ها هستم. تصویری نوستالژیک از اسفند. باید ب
ذهنم یاد بدهم خانه‌ها دیگر ویلایی نیست و کمتر کسی می‌تواند و “می‌خواهد”
در خانه فرش و پتو بشوید؛ نباید دنبالشان بگردد، آن هم روی خانه‌های برِ
اتوبان همت و صدر.
گلدان‌های روی بالکن‌ها نظرم را جلب می‌کنند؛
گلدان‌های رنگ و وارنگ که خیلی‌هایشان خالی است و خشک شده. با خودم می‌گویم
یادم باشد هفته آخر اسفند، سه گلدان سبز و سفید و قرمزی که “پتوسک”هایم را
درونشان کاشتم، توی ایوان بگذارم؛ ریحان و شاهی هم بکارم. شاید امسال موفق
شوم به نتیجه برسم، پارسال که نتوانستم و خراب شدند.
به رانندگی راننده
توجه میکنم و به تمیز بودن و نبودن ماشینش تا نمره‌ام، منصفانه باشد. چند
بار سبقت خطرناک می‌گیرد. بین خطوط هم حرکت نمی‌کند. اما ماشینش تمیز است و
مرتب. همان ابتدا خواهش کردم گوشی‌ام را به شارژ ماشینش بزند و محترمانه
قبول کرد؛ ولی خیلی بد رانندگی می‌کند. چهار از پنج باید بدهم.
به پل
طبیعت میرسیم. سعی میکنم تمام آدم‌های روی پل را در چند ثانیه‌ای که فرصت
دارم تا ماشین از زیر پل عبور کند، از نظر بگذرانم و نگاهشان کنم. نگاهم
روی زوج جوانی که به نرده‌های پل تکیه داده‌اند و حرف می‌زنند، قفل
می‌شود…
به طرح درس فردایم فکر میکنم. به کارهایی که قول داده‌ام
انجام بدهم ولی فرصت نکردم و بدقول شده‌ام. به همه چیز فکر میکنم تا فرار
کنم از فکر به جایی که دارم میروم؛ فکر به مصیبتی که برای دوستم افتاده و
دو روز است همراهی‌ام می‌کند؛ فکر به اینکه چه باید بگویم و چه باید بکنم
وقتی محیا را دیدم …
بگذریم. نمیدانم چرا به اینجا رسیدم. اصلا
نمی‌خواستم این پست درباره فوت مادر دوستم باشد؛ میخواستم درباره سه ربعی
بدون موبایل و کتاب بنویسم و کارهایی که کردم، ولی نشد؛ نتوانستم. ذهن که
مدام روی موضوعی باشد، ناخودآگاه و مستقیم و غیرمستقیم به همان سمت میرود،
حتی اگر نخواهی.
لطف میکنید برای مادر جوان دوستم فاتحه‌ای بخوانید و برای صبر دخترش، دعا کنید
وای بر آن روزی که چیزی، حتی عشق، عادتمان شود.
عادت، همه‌چیز را ویران می‌کند از جمله عظمت دوست داشتن را، تفکر خلاق را، عاطفه جوشان را…
عاشق کم است، سخن عاشقانه فراوان.
روزگاری است چه بد، که دیگر کلامِ عاشقانه، دلیلِ عشق نیست؛ و آوازِ عاشقانه خواندن، دلیلِ عاشق بودن
نادر ابراهیمی – یک عاشقانه آرام
من از جمله افرادی بودم که از فسنجون خوششون نمی‌اومد؛ دهن نمیزدم بهش و به نظرم یه غذای بدمزه و زشت می اومد😅
ولی چند سالیه که ازش خوشم اومده و میخورم و حتی دو سه بار هم درستش کردم و کم کم دارم عاشقش میشم😉
گردو سابیده شده رو با یک مقدار آب سرد تو قابلمه میریزم و وقتی آب جوش اومد زیرش رو کم میکنم و میذارم دو ساعت با شعله کم حرارت ببینه. آبش که کم شد، دوباره نیم استکان آب سرد میریزم روش.
🌸 آب سرد باعث میشه گردو زودتر روغن پس بده🌸
مرغ رو هم با پیاز و یک کم نمک و زردچوبه و یک کوچولو دارچین، تو قابلمه جداگانه، میذارم بپزه.
بعد دوساعت که گردو حسابی پخت و روغن داد، رب انار میریزم و یک کم شکر. بسته به میزانی که بخوام شیرین یا ملس یا ترش بشه، هم میزنم و میزان رب و شکر رو تنظیم میکنم. یک کم که باهم جوش خوردن، مرغ ها رو بهشون اضافه میکنم. چند تا آلو خورشتی هم برای کم کردن گرمی گردو داخل خورش میندازم. حدود نیم ساعت صبر میکنم تا مرغ ها خوب با مخلوط گردو و رب انار بپزن و بعد سرو میکنم😀
نمیدونم چرا فسنجون غذای سختیه تو ذهنمون، در صورتیکه خیلی آسونه فقط زمان بره پختش
حوادثی که اتفاق می‌‌افتد، نتیجه‌ی کارهای ماست که بر سر ما می‌آید.
“و ما اصابکم من مصیبه بما کسبت ایدیکم”
هر مصیبتی به شما می‌رسد، به واسطه‌ی اعمال شماست.
آیا نباید به فکر باشیم و از گناهان گذشته که باعث این همه بلاها و مصیبت‌ها شده است، توبه کنیم؟
ولی، ما توبه نمی‌کنیم، چون کارهای خود را بد نمی‌دانیم و به خود و کارهای خویش خوش‌بین هستیم!
آیا در این حوادث و گرفتاری‌ها که از هزار سال پیش به ما خبر داده‌اند نباید شرح‌صدر پیدا کنیم و همان‌طور که دستور داده‌اند باشیم؟ که فرموده‌اند: “تمسکوا بالامر الاول“
یعنی اینکه، به یقینیات اعتقاد داشته باشیم و به واضحات و ضروریات دینی عمل کنیم و در موارد شک و تردید احتیاط نماییم.
در این زمانه که اهل ایمان به بلاهای فراوان مبتلا هستند، چنان که دستور داده‌اند، دعای فرج را زیاد بخوانیم.
آیه الله بهجت (رحمت الله علیه)
* نگاه که میکنم به پشت سرم، می‌بینم گاهی خطا رفته‌ام. باید بیشتر مراقب بود.
* قرائت‌های مختلف و برداشت‌های شخصی از دین، خیلی زیاد شده است. زیاد بود البته؛ یا دارد بیشتر می شود یا توجه من جدیدا بیشتر جلب شده است.
* به‌هم کمک کنیم.
بی‌غرضانه و دوستانه، اگر دیدیدم کسی دارد پایش می‌لغزد -حتی کمی- که شاید از نظر خیلی‌ها مهم نباشد، ولی مسلما خیلی! مهم است، بگوئیم. همه‌مان به تلنگر احتیاج داریم.
گاهی غرق دنیایی می‌شویم و خودمان هم نمی‌فهمیم.
به‌هم کمک کنیم و غریق نجات هم باشیم نه کمک در غرق بیشتر
* چشم هوشی باز شد، آیینه‌ی حیران شدیم
یک سحر آیینه گم کردیم، سرگردان شدیم
اشک در چشمان ما پُر شد، پری‌ها پَر زدند
شیشه از دست پری افتاد، ما انسان شدیم
غیرت ما این نبود و قیمت ما این نبود
هر‌چه دنیا قدر پیدا کرد، ما ارزان شدیم
ای چراغ مطمئن! در ما طلوعی تازه کن
ما که عمری در شب زلف تو سرگردان شدیم
چند روز قبل، در بین گوگل‌ریدر خواندن‌هایم به وبلاگی رسیدم که با ادبیاتی صمیمانه !!! بیست‌و‌چهارم تیر را به آقای خامنه‌ای تبریک گفته بود.
صمیمانه اش در حدی بود که اگر در چند خط پائین‌تر ننوشته بود “امام خامنه‌ای” فکر می کردم پستش را برای تولد پسرخاله یا برادرش نوشته است.
لا یری الجاهل الا مفرطا او مفرطا
ظاهرا چند سالیست، علاقمندان به “آقا” روز تولد شناسنامه‌ای ایشان را جشن می‌گیرند؛ یکبار خود ایشان فرمودند:
“اولاً، مولود این حقیر در تیرماه نیست و ثانیاً؛ من و روز تولدم ارزش این محبت ها را نداریم و اینها موجب شرمندگی من است، در عین حال لازم است از همه آنها تشکر شود”
“این کار غلط است، این تولد و امثال آن هیچ جشنی ندارد، برگزارکنندگان مسئول وقت و عمر و اموالی هستند که در این کار صرف و ضایع می شود. من از کسی که برای تولد من جشن می گیرد به هیچ وجه متشکر نمی شوم و او را مسئول زیان های این کار هم می شناسم”
امسال هم ظاهرا حرکت وبلاگی! راه افتاده برای تبریک این روز در وبلاگ‌ها و ما نیز دعوت شده‌ایم.
شاید وبلاگ‌نویسان این روز را بهانه‌ای کرده اند برای عرض ارادت مجدد به رهبری و این فی‌نفسه خوب است ولی یادمان نرود ادب و احترام را در صحبت‌ها و نوشته‌هایمان
هر صمیمیتی در هرجائی، شایسته نیست.
گاهی بعضی مسائل را برای دیگران بد میدانیم و وقتی نوبت به خودمان رسید، با تحلیل و چه و چه، خوب جلوه می‌دهیم و ادامه‌ی ماجرا
الحمدلله مسلمانیم و در نوشته‌ها ودستورات دینی‌مان آنقدر توصیه و دستور داریم که جای توجیه نداشته باشیم، مگر …
*همیشه وقتی چیزی می‌نویسم اول با خودم هستم. کاش “ناسی” بودن از وجودمان کم شود.
* فمن اشعر التقوی قلبه برز مهله و فاز عمله، فاهتبلوا هبلها و اعملوا للجنه عملها
انسان پس از آمدن‌ها و دیدن‌ها، ناچار به حالتی می‌رسد که خسته می‌شود و احساس می‌کند که رها شده و تنهایش گذاشته اند …
نمازش خالیست و روحش بی‌جواب و صدایش محروم
اما بعضی ها که می‌توانند از بدها، خوب استفاده کنند از همان حالت ها به حرکت بیشتری می‌رسند.
اینها، این حال را، این خستگی را با دوست در میان می‌گذارند به جای اینکه در زیر آوار خستگی بمیرند.
آن را با یار می‌گویند نه با اغیار
” الهم اشغلنا بذکرک
اللهم تب علی حتی لا اعصیک و الهمنی الخیر و العمل و و خشیتک بالیل و النهار ما ابقیتنی “
گاهی دلت تنگ می‌شود برای خدا و خسته می‌شوی از همه‌ی دلبستگی‌ها
دلخوش می‌کنی به سه روزی که میتوانی بی‌خیال از همه چیزها، برای خودت باشی
ولی … گیر می‌کنی در تصمیم‌گیری
یکطرف خودت هستی و سه روز بی‌خیال همه چیز و خودت و خودت و خدا
طرف دیگر افرادی هستند که مسئولیت و وظیفه داری نسبت بهشان
تصمیم‌گیری همیشه برایم سخت بوده در این موارد
سبک سنگین کردن کارها و شرایط، گاهی کفه را به‌نفع نفسم بالا برده و گاهی بر‌عکس
نفس این وسط بازی می‌کند … به‌ترین وقت برای قلقلک دادنت …
کربلای هشت با هم بودیم.
از بچه های دبیرستان سپاه بود.
هر روز با هم یک جز قرآن می خواندیم .
حتی تو خط مقدم هم، فرصتی دست داد و خواندیم .
مدتی ازش خبری نداشتم .
من رفته بودم غرب؛ طرفهای حلبچه.
آخرای جنگ بود.
یه روز روزنامه ای به دستم رسید که عکس مهدی را دیدم .
تو شلمچه شهید شده بود .
اومدم تهران رفتم بهشت زهرا (س).
گفتند، شهدای اخیر را در قطعه ۴۰ دفن کرده اند.
تازه شهدا را دفن کرده بودند. سنگ قبری در کار نبود.
یه تابلوی اهنی کوچک بالای هر قبر.
یکی یکی تمام قبرها را نگاه کردم ولی قبر مهدی به چشمم نخورد.
حالم گرفته شد.
کنار قطعه ۴۰ نشستم و براش یک جز قرآن خواندم .
خواستم برگردم ولی دلم رضایت نمی داد.
گفتم “مهدی اینقدر بی وفا نبودی ! اگه خودت را بهم نشان بدی یه جز دیگه قرآن برات می خوانم .”
راه افتادم؛ از وسط قبرها می رفتم که تابلویی توجهم را به خود جلب کرد : شهید مهدی سقازاده .
نشستم سر قبرش و به قول خود وفا کردم.
حال نوشت:
چند ماه پیش، رفتم بهشت زهرا.
اول رفتم سر قبر مهدی و عقده دلم را خالی کردم و های های به حال خودم و تنهایی ام گریه کردم .
دستم را لب قرآن گذاشتم تا هر جزیی که مهدی خواست براش بخوانم .
جز ۲۰ آمد. گفتم:” حقا که کارت بیسته.”
سه چار آیه که خواندم رسیدم به این ایه شریفه : “امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السو“
دلم ارام گرفت و تا آخر جز ۲۰ را برایش خواندم.
این روزها همه از فیلترینگ می‌نویسند و عملکردهای اشتباه در این حوزه
حرف ها زیاد است . خیلی زیاد
من هم خواستم بنویسم و گله کنم، اعتراض و اینکه “سیلی به خودی” و “پاک کردن صورت مساله” درد را که درمان نمی‌کند هیچ! درمانش را سخت‌تر می‌کند.
ولی ترجیح دادم این روزها، کوله پشتی را به روز کنم.
….
برای همین چند خط هم پاک کردم و دوباره نوشتم.
خدا همه‌یمان را بیامرزد ان‌شاالله
تابستان رسید