آخرین نوشته‌ها
اذان ظهر که داده میشد، کم‌کم کارها را جمع می‌کردیم و می‌رفتیم برای نهار و نماز. برای تجدیدوضو، دستشویی سمت غرفه‌های کودک و نوجوان خلوت بود؛ چون درش وسط راه‌پله‌ها بود و کمتر کسی از وجودش خبر داشت.
هر روز آنجا بود؛ هر روز می‌دیدمش. گاهی مشغول نظافت، گاهی نشسته بر صندلی و ناظر رفتن‌و‌آمدن آدم‌های مختلف، و گاهی مشغول غذا خوردن. همان‌جا. بر روی صندلی‌اش نزدیکِ در ورودی. آرام می‌نشست و قاشق قاشق غذایش را می‌خورد. آرام ولی با چشمانی که آرام نبود. غم بود، شرم بود، نگرانی بود، نمی‌دانم.
اگر از آن دسته آدم‌های بادغدغه و مهربان بودم، باید کنارش می‌نشستم و اگر دلش می‌خواست کمی با هم حرف می‌زدیم و از وسط حرف‌هایش می‌فهمیدم چرا ناهار را نمی‌رود بیرون محوطه بخورد؛ اما فقط نگاهش کردم و رد نگاهش و حسی که منتقل میکرد را دریافت کردم. حسی آنقدر عمیق که وادارم کرد از بین آن همه آدم‌هایی که این یازده روز دیدم و از آن همه اتفاقات مرتبط با کتابی که شاهدش بودم، از او بنویسم. از اویی که نمی‌شناسمش و شاید در ظاهر هیچ ارتباطی با کتاب نداشته باشد.
آه آدم‌ها آدم‌ها آدم‌های زندگی‌ام
ما، یعنی بچه‌های آدم، موجودات عجیبی هستیم. خیلی وقت‌ها کارهایی را منع می‌کنیم و بدِ کسانی را می‌گوییم که آن را انجام می‌دهند، که خودمان توان یا موقعیت انجام آن را نداریم. وگرنه زمان بارها بهمان ثابت کرده که شناگر ماهری هستیم و فقط آب نداشتیم!
خدایِ ما بچه آدم‌ها، لطفی کن و در چنین موقعیت‌هایی کمکمان کن تا نلغزیم، بفهمیم و درست تصمیم بگیریم. میدانی، من به خودم هیچ اطمینانی ندارم، اما به شما و کمکت امید و یقین دارم؛ ای لطیفِ قوی.
پ‌ن: موقعیتِ بالا در همه شئون زندگی‌مان اتفاق میافتد. از موقعیت شغلی و اجتماعی بگیر تا مالی و تحصیلی. ریز که بشویم در زندگی‌مان، خیلی ترسناک است.
حوصله‌ی پختن چیزی برای افطار نداشتم. خوابیدم. یکربع مونده به اذان مغرب بیدار شدم. چای گذاشتم و نون پنیر آماده کردم. ولی دلم یه غذای گرم می‌خواست. گفتم چه کنم؟ یاد #سوپ_دال_عدس افتادم که سریع آماده میشه.
یک فنجون دال عدس رو شستم و با سه فنجون آب گذاشتم رو گاز. شعله رو زیاد کردم تا آب سریع جوش بیاد. یه قاشق رب، کمی پیازداغ و ادویه (نمک، زردچوبه، کاری) بهش اضافه کردم + نصف عصاره مرغ الیت. همین
ده دقیقه که پخت، با گوشت‌کوب برقی، زدمش و کمی بهش جعفری خرد شده اضافه کردم. وقتی اذان رو دادن، یه سوپ داغ و خوشمزه داشتم 😊
اگه شما هم دوست داشتید یکربعه یه سوپ خوشمزه داشته باشید، امتحانش کنید.
اگه خیلی کدبانو هستید و از یکساعت قبل سوپ رو میذارید، می‌تونید سیب‌زمینی و هویج نگینی بهش اضافه کنید. حتی ورمیشل سوپی.
شما سوپ دال عدس خوردید؟ ترکیباتش چی بود؟
حوادثی که اتفاق میافتد، نتیجه‌ی کارهای ماست که بر سر ما می‌آید.
“و ما اصابکم من مصیبه بما کسبت ایدیکم”
هر مصیبتی به شما می‌رسد، به واسطه‌ی اعمال شماست.
آیا نباید به فکر باشیم و از گناهان گذشته که باعث این همه بلاها و مصیبت‌ها شده است، توبه کنیم؟
ولی، ما توبه نمی‌کنیم، چون کارهای خود را بد نمی‌دانیم و به خود و کارهای خویش خوش‌بین هستیم!
آیا در این حوادث و گرفتاری‌ها که از هزار سال پیش به ما خبر داده‌اند نباید شرح‌صدر پیدا کنیم و همان‌طور که دستور داده‌اند باشیم؟ که فرموده‌اند: “تمسکوا بالامر الاول“
یعنی اینکه، به یقینیات اعتقاد داشته باشیم و به واضحات و ضروریات دینی عمل کنیم و در موارد شک و تردید احتیاط نماییم.
در این زمانه که اهل ایمان به بلاهای فراوان مبتلا هستند، چنان که دستور داده‌اند، دعای فرج را زیاد بخوانیم.
آیه الله بهجت (رحمت الله علیه)
* نگاه که می‌کنم به پشت سرم، می‌بینم گاهی خطا رفته‌ام. باید بیشتر مراقب بود.
* قرائت‌های مختلف و برداشت‌های شخصی از دین، خیلی زیاد شده است. زیاد بود البته؛ یا دارد بیشتر می شود یا توجه من جدیدا بیشتر جلب شده است.
* به‌هم کمک کنیم.
بی‌غرضانه و دوستانه، اگر دیدیدم کسی دارد پایش می‌لغزد -حتی کمی- که شاید از نظر خیلی‌ها مهم نباشد، ولی مسلما خیلی! مهم است، بگوئیم. همه‌مان به تلنگر احتیاج داریم.
گاهی غرق دنیایی می‌شویم و خودمان هم نمی‌فهمیم.
به‌هم کمک کنیم و غریق نجات هم باشیم نه کمک در غرق بیشتر
* چشم هوشی باز شد، آیینه‌ی حیران شدیم
یک سحر آیینه گم کردیم، سرگردان شدیم
اشک در چشمان ما پُر شد، پری‌ها پَر زدند
شیشه از دست پری افتاد، ما انسان شدیم
غیرت ما این نبود و قیمت ما این نبود
هر‌چه دنیا قدر پیدا کرد، ما ارزان شدیم
ای چراغ مطمئن! در ما طلوعی تازه کن
ما که عمری در شب زلف تو سرگردان شدیم
چند روز قبل، در بین گوگل‌ریدر خواندن‌هایم به وبلاگی رسیدم که با ادبیاتی صمیمانه !!! بیست‌و‌چهارم تیر را به آقای خامنه‌ای تبریک گفته بود.
صمیمانه اش در حدی بود که اگر در چند خط پائین‌تر ننوشته بود “امام خامنه‌ای” فکر می کردم پستش را برای تولد پسرخاله یا برادرش نوشته است.
لا یری الجاهل الا مفرطا او مفرطا
ظاهرا چند سالیست، علاقمندان به “آقا” روز تولد شناسنامه‌ای ایشان را جشن می‌گیرند؛ یکبار خود ایشان فرمودند:
“اولاً، مولود این حقیر در تیرماه نیست و ثانیاً؛ من و روز تولدم ارزش این محبت ها را نداریم و اینها موجب شرمندگی من است، در عین حال لازم است از همه آنها تشکر شود”
“این کار غلط است، این تولد و امثال آن هیچ جشنی ندارد، برگزارکنندگان مسئول وقت و عمر و اموالی هستند که در این کار صرف و ضایع می شود. من از کسی که برای تولد من جشن می گیرد به هیچ وجه متشکر نمی شوم و او را مسئول زیان های این کار هم می شناسم”
امسال هم ظاهرا حرکت وبلاگی! راه افتاده برای تبریک این روز در وبلاگ‌ها و ما نیز دعوت شده‌ایم.
شاید وبلاگ‌نویسان این روز را بهانه‌ای کرده اند برای عرض ارادت مجدد به رهبری و این فی‌نفسه خوب است ولی یادمان نرود ادب و احترام را در صحبت‌ها و نوشته‌هایمان
هر صمیمیتی در هرجائی، شایسته نیست.
گاهی بعضی مسائل را برای دیگران بد میدانیم و وقتی نوبت به خودمان رسید، با تحلیل و چه و چه، خوب جلوه می‌دهیم و ادامه‌ی ماجرا
الحمدلله مسلمانیم و در نوشته‌ها ودستورات دینی‌مان آنقدر توصیه و دستور داریم که جای توجیه نداشته باشیم، مگر …
*همیشه وقتی چیزی می‌نویسم اول با خودم هستم. کاش “ناسی” بودن از وجودمان کم شود.
* فمن اشعر التقوی قلبه برز مهله و فاز عمله، فاهتبلوا هبلها و اعملوا للجنه عملها
انسان پس از آمدن‌ها و دیدن‌ها، ناچار به حالتی می‌رسد که خسته می‌شود و احساس می‌کند که رها شده و تنهایش گذاشته اند …
نمازش خالیست و روحش بی‌جواب و صدایش محروم
اما بعضی ها که می‌توانند از بدها، خوب استفاده کنند از همان حالت ها به حرکت بیشتری می‌رسند.
اینها، این حال را، این خستگی را با دوست در میان می‌گذارند به جای اینکه در زیر آوار خستگی بمیرند.
آن را با یار می‌گویند نه با اغیار
” الهم اشغلنا بذکرک
اللهم تب علی حتی لا اعصیک و الهمنی الخیر و العمل و و خشیتک بالیل و النهار ما ابقیتنی “
گاهی دلت تنگ می‌شود برای خدا و خسته می‌شوی از همه‌ی دلبستگی‌ها
دلخوش می‌کنی به سه روزی که میتوانی بی‌خیال از همه چیزها، برای خودت باشی
ولی … گیر می‌کنی در تصمیم‌گیری
یکطرف خودت هستی و سه روز بی‌خیال همه چیز و خودت و خودت و خدا
طرف دیگر افرادی هستند که مسئولیت و وظیفه داری نسبت بهشان
تصمیم‌گیری همیشه برایم سخت بوده در این موارد
سبک سنگین کردن کارها و شرایط، گاهی کفه را به‌نفع نفسم بالا برده و گاهی بر‌عکس
نفس این وسط بازی می‌کند … به‌ترین وقت برای قلقلک دادنت …
کربلای هشت با هم بودیم.
از بچه های دبیرستان سپاه بود.
هر روز با هم یک جز قرآن می خواندیم .
حتی تو خط مقدم هم، فرصتی دست داد و خواندیم .
مدتی ازش خبری نداشتم .
من رفته بودم غرب؛ طرفهای حلبچه.
آخرای جنگ بود.
یه روز روزنامه ای به دستم رسید که عکس مهدی را دیدم .
تو شلمچه شهید شده بود .
اومدم تهران رفتم بهشت زهرا (س).
گفتند، شهدای اخیر را در قطعه ۴۰ دفن کرده اند.
تازه شهدا را دفن کرده بودند. سنگ قبری در کار نبود.
یه تابلوی اهنی کوچک بالای هر قبر.
یکی یکی تمام قبرها را نگاه کردم ولی قبر مهدی به چشمم نخورد.
حالم گرفته شد.
کنار قطعه ۴۰ نشستم و براش یک جز قرآن خواندم .
خواستم برگردم ولی دلم رضایت نمی داد.
گفتم “مهدی اینقدر بی وفا نبودی ! اگه خودت را بهم نشان بدی یه جز دیگه قرآن برات می خوانم .”
راه افتادم؛ از وسط قبرها می رفتم که تابلویی توجهم را به خود جلب کرد : شهید مهدی سقازاده .
نشستم سر قبرش و به قول خود وفا کردم.
حال نوشت:
چند ماه پیش، رفتم بهشت زهرا.
اول رفتم سر قبر مهدی و عقده دلم را خالی کردم و های های به حال خودم و تنهایی ام گریه کردم .
دستم را لب قرآن گذاشتم تا هر جزیی که مهدی خواست براش بخوانم .
جز ۲۰ آمد. گفتم:” حقا که کارت بیسته.”
سه چار آیه که خواندم رسیدم به این ایه شریفه : “امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السو“
دلم ارام گرفت و تا آخر جز ۲۰ را برایش خواندم.
این روزها همه از فیلترینگ می‌نویسند و عملکردهای اشتباه در این حوزه
حرف ها زیاد است . خیلی زیاد
من هم خواستم بنویسم و گله کنم، اعتراض و اینکه “سیلی به خودی” و “پاک کردن صورت مساله” درد را که درمان نمی‌کند هیچ! درمانش را سخت‌تر می‌کند.
ولی ترجیح دادم این روزها، کوله پشتی را به روز کنم.
….
برای همین چند خط هم پاک کردم و دوباره نوشتم.
خدا همه‌یمان را بیامرزد ان‌شاالله
تابستان رسید