آخرین نوشته‌ها
اوایل جوانی، همان ایام که کم‌کم سروکله خواستگار برای دخترها پیدا میشود و دغدغه جدید انتخاب، رهایشان نمیکند، دوست داشتم همسرِ “طلبه‌ی تبلیغ‌رونده” ای شوم تا همراهش بروم! بروم و زن‌آقا بشوم.
رفتن و کشف کردن را دوست داشتم؛ رفتن و تعامل با آدم‌های جدید را دوست داشتم؛ رفتن و تحمل شرایط سخت را دوست داشتم.
بزرگتر که شدم، فقه و حقوق را برای «خواندن» انتخاب کردم تا رویای «آموختن» را مستقلاً محقق کنم. میخواستم معینه* شوم، بروم در شرایط سخت و با آدم‌های جدید بر سر احکام خدا، سروکله بزنم؛ اما تقدیر رویای آموختن را، طوری دیگر برایم رقم زد؛ بگذریم.
زن_آقا خاطرات زهرا کاردانی است از روزهای رفتنش و کشف کردنش؛ از روزهای رفتن و تعامل با آدم‌های جدید؛ از روزهای رفتن و تحمل شرایط سخت روستا.
قطعا خواندنِ شرایطی که افراد کمی می‌توانند درکش کنند، جذاب و جالب است. بخوانید
*معینه کاروان، به خانم‌هایی میگویند که همراه کاروان‌های حج، راهی میشوند برای گفتن احکام و کمک به خانم‌ها در مناسک.
هیاهوی غریب و مبهمی پیچیده در جانم
پرم از حس دلگیری که نامش را نمی دانم
تو اقیانوس سرشار از تلاطم های آرامی
و من دریاچه ی اشکی که دایم رو به طغیانم
بزن نی ، باز غوغا کن ، بزن دف ، شور بر پا کن
به هر سوزی بگریانم ، به هر سازی برقصانم
ببین آیینه وار از حس تصویر تو لبریزم
تو آرامی ، من آرامم ، پریشانی ، پریشانم
اگر شعری نوشتم رونویسی از نگاهت بود
که این دیوانگی ها را من از چشم تو می خوانم
سیده تکتم حسینی
صبح جمعه است. اسنپ گرفته‌ام از غرب تهران به قلهک.
سریع آماده شده‌ام و فراموش کردم کتابم را داخل کیفم بگذارم. موبایل هم کمتر از ده درصد شارژ دارد و باید تا برگشت نگهش دارم.
برای من که در مسیرها یا کتاب می‌خوانم یا مشغول موبایل میشوم، نبود هر دو با هم سخت است، آن هم برای مسیری نسبتاً طولانی.
نگاهم
را به خانه‌های کنار اتوبان میدوزم تا حوصله‌ام سر نرود. ناخوداگاه دنبال
پتو و فرش شسته شده بر بام‌ها هستم. تصویری نوستالژیک از اسفند. باید ب
ذهنم یاد بدهم خانه‌ها دیگر ویلایی نیست و کمتر کسی می‌تواند و “میخواهد”
در خانه فرش و پتو بشوید؛ نباید دنبالشان بگردد، آن هم روی خانه‌های برِ
اتوبان همت و صدر.
گلدان‌های روی بالکن‌ها نظرم را جلب میکنند؛
گلدان‌های رنگ و وارنگ که خیلی‌هایشان خالی است و خشک شده. با خودم میگویم
یادم باشد هفته آخر اسفند، سه گلدان سبز و سفید و قرمزی که “پتوسک”هایم را
درونشان کاشتم، توی ایوان بگذارم؛ ریحان و شاهی هم بکارم. شاید امسال موفق
شوم به نتیجه برسم، پارسال که نتوانستم و خراب شدند.
به رانندگی راننده
توجه میکنم و به تمیز بودن و نبودن ماشینش تا نمره‌ام، منصفانه باشد. چند
بار سبقت خطرناک میگیرد. بین خطوط هم حرکت نمیکند. اما ماشینش تمیز است و
مرتب. همان ابتدا خواهش کردم گوشی‌ام را به شارژ ماشینش بزند و محترمانه
قبول کرد؛ ولی خیلی بد رانندگی میکند. چهار از پنج باید بدهم.
به پل
طبیعت میرسیم. سعی میکنم تمام آدم‌های روی پل را در چند ثانیه‌ای که فرصت
دارم تا ماشین از زیر پل عبور کند، از نظر بگذرانم و نگاهشان کنم. نگاهم
روی زوج جوانی که به نرده‌های پل تکیه داده‌اند و حرف می‌زنند، قفل
میشود…
به طرح درس فردایم فکر میکنم. به کارهایی که قول داده‌ام
انجام بدهم ولی فرصت نکردم و بدقول شده‌ام. به همه چیز فکر میکنم تا فرار
کنم از فکر به جایی که دارم میروم؛ فکر به مصیبتی که برای دوستم افتاده و
دو روز است همراهی‌ام میکند؛ فکر به اینکه چه باید بگویم و چه باید بکنم
وقتی محیا را دیدم …
بگذریم. نمیدانم چرا به اینجا رسیدم. اصلا
نمی‌خواستم این پست درباره فوت مادر دوستم باشد؛ میخواستم درباره سه ربعی
بدون موبایل و کتاب بنویسم و کارهایی که کردم، ولی نشد؛ نتوانستم. ذهن که
مدام روی موضوعی باشد، ناخودآگاه و مستقیم و غیرمستقیم به همان سمت میرود،
حتی اگر نخواهی.
لطف میکنید برای مادر جوان دوستم فاتحه‌ای بخوانید و برای صبر دخترش، دعا کنید
وای بر آن روزی که چیزی، حتی عشق، عادتمان شود.
عادت، همه‌چیز را ویران میکند از جمله عظمت دوست داشتن را، تفکر خلاق را، عاطفه جوشان را…
عاشق کم است، سخن عاشقانه فراوان.
روزگاری است چه بد، که دیگر کلامِ عاشقانه، دلیلِ عشق نیست؛ و آوازِ عاشقانه خواندن، دلیلِ عاشق بودن
نادر ابراهیمی – یک عاشقانه آرام
من از جمله افرادی بودم که از فسنجون خوششون نمی‌اومد؛ دهن نمیزدم بهش و به نظرم یه غذای بدمزه و زشت می اومد😅
ولی چند سالیه که ازش خوشم اومده و میخورم و حتی دو سه بار هم درستش کردم و کم کم دارم عاشقش میشم😉
گردو سابیده شده رو با یک مقدار آب سرد تو قابلمه میریزم و وقتی آب جوش اومد زیرش رو کم میکنم و میذارم دو ساعت با شعله کم حرارت ببینه. آبش که کم شد، دوباره نیم استکان آب سرد میریزم روش.
🌸 آب سرد باعث میشه گردو زودتر روغن پس بده🌸
مرغ رو هم با پیاز و یک کم نمک و زردچوبه و یک کوچولو دارچین، تو قابلمه جداگانه، میذارم بپزه.
بعد دوساعت که گردو حسابی پخت و روغن داد، رب انار میریزم و یک کم شکر. بسته به میزانی که بخوام شیرین یا ملس یا ترش بشه، هم میزنم و میزان رب و شکر رو تنظیم میکنم. یک کم که باهم جوش خوردن، مرغ ها رو بهشون اضافه میکنم. چند تا آلو خورشتی هم برای کم کردن گرمی گردو داخل خورش میندازم. حدود نیم ساعت صبر میکنم تا مرغ ها خوب با مخلوط گردو و رب انار بپزن و بعد سرو میکنم😀
نمیدونم چرا فسنجون غذای سختیه تو ذهنمون، در صورتیکه خیلی آسونه فقط زمان بره پختش
یک
عصر است. دارم برمیگردم خانه .
هوا گرم است.
آرام آرام در پیاده رو خیابون راه میروم تا به اتوبوس ها برسم.
چند قدم جلوتر سه دختر جوان دارند با هم راه میروند.
“رقص عربی دیگه خز شده، من میخوام برم رقص ترکی یاد بگیرم”
” نه بابا ترکی چیه؟ من میخوام برم تکنو”
“مگه تکنو هم یاد میده آنجا؟”
“آره بابا”
قیافه هایشان را که نمی‌بینم (چون جلوتر از من دارند راه میروند) ولی از جمله بعدی که گفت، حدس زدم دوستش حرفش را باور نکرده یا هرچه
“به خدا، به قرآن، راست میگم. تکنو هم یاد میده”
زن باید رقص یاد بگیره
دو
جو فوتبال شدید است.
یکی از سایت هایی که از جام جهانی عکس گذاشته است را نگاه میکنم.
“زن”
عنصری که در اکثر عکس ها وجود دارد.
زن فقط به عنوان یک جسم .
یک مجسمه
یک آگهی تبلیغاتی متحرک
زن باید آگهی تبلیغاتی باشه
سه
کلمه “زن” را در گوگل جست‌و‌جو میکنم.نتایج در صفحه اول همان چیزی است که انتظارش را داشتم. متاسفانه
زن باید، جسم باشد
اسلام درباره ی زن چه میگوید ؟
زن را برای ما چه تعریف کرده‌اند؟
در باور خودمان، چه انتظاری از “زن” داریم؟
چه باید کرد؟
ستون سمت راست اینجا را بخوانید
این لینک مصاحبه نیز
*ساعت ده سوار مترو شدم. هرچه به ایستگاه حرم نزدیک تر میشدیم جمعیت بیشتر میشد و تنفس داخل واگن سخت تر.
یاد روزهای قبل سال نو افتادم و شلوغی های مترو
تفاوتش این بود که هر چند دقیقه یکبار یکی از بین جمعیت جمله ای میگفت و بقیه صلوات میفرستادند.
* به ایستگاه حرم که میرسیم و از پله ها که بالا میروم تازه میفهمم جمعیت مترو اصلا زیاد نبود.
گیج میشوم که کجا باید بروم. درست سه چهار روز پیش با مترو حرم امده بودم، ولی الان نمیدانستم دقیقا کدام سمت باید بروم و اگر گنبد را به عنوان شاخص انتخاب نمیکردم، حتما اشتباه راه را رفته بودم.
هیچ تابلو و علامتی نبود که نشان دهد به کدام سمت باید برویم.
* کمی که میروم از مقابل یک عده بر خلاف جهت حرکت من می آیند، ساعت را نگاه میکنم ده و نیم است. مسلما برنامه تمام نشده و من دیر نرسیده ام.
شک میکنم که راه را اشتباه آمدم.
از یک خانم بچه بغل میپرسم : “ببخشید؛ مراسم کدام طرف است؟” همان راه را نشان میدهد.
کنجکاوی ام را مطرح میکنم و میگویم “پس چرا شما دارید برمیگردید؟” میگوید” خیلی شلوغ است. خیلی گرم است. خسته شدیم. بچه اذیت میشود”
* صدای احمدی نژاد از خیلی دور می آید. خیلی دورش بخاطر سیستم بد صوتی در این قسمت است. جمعیت زیادی این قسمت از محوطه ( قبل از اولین بازرسی) نشسته اند ولی صدای مبهمی از بلندگوها شنیده میشود و برای آن فکری نشده است.
* “بازرسی خانم ها” آن طرف است. بازرسی؟؟؟ در کیف را باز میکند و یک نگاه سرسری و برو به سلامت. چه بازرسی خوبی
کاش بازرسی های مراسم بیت هم همینطور بود .
پذیرایی به نظر من برای شهرستانی هاست که بندگان خدا از راه های دور آمده اند، نه من که یک ساعت پیش از خواب بیدار شده ام و از خانه حرکت کرده ام.
از آشغال هایی که روز زمین ریخته میتوانم محتویات پذیرایی را حدس بزنم. پرتقال، ساندیس، کیک
نگاه میکنم شاید سطل آشغالی ببینم ولی دریغ. همان سطل آشغال های کوچک که همیشه ی سال در بعضی از نقاط محوطه حرم، نصب هستند و با ده آشغال ساندیس پر میشوند. کمی به مردم حق میدهم.
* قید نزدیک شدن به ساختمان و صحن را بالکل باید زد. دنبال سایه میگردم تا بنشینم ولی سایه ای نیست.
خورشید ظاهرا میخواهد حضور گرم خودش را نشان دهد. حضورش خیلی زیاد هم گرم است و همه را کلافه کرده.
هر گوشه ای که اندازه ی یک آدم سایه وجود داشته باشد، مردم نشسته اند. تکه تکه . تصور میکنم اگر کسی از بالا زمین را نگاه کند، شبیه گوسفندی میبیند که پشم هایش را تکه تکه چیده اند و هر گوشه ی بدنش یک تکه پشم قلمبه شده است.
سهم من هم میشود یک درخت که کلی خانم زیر سایه اش نشسته اند و دیگر جائی پیدا نمیشود برای نشستن. همان جا مینشینم و تصور میکنم در سایه هستم.
* احمدی نژاد دارد سخنرانی میکند. خیلی طولانی شده است به نظرم. من که خسته شده ام شروع میکنم با پیرزنی که کنارم نشسته، صحبت کردن.
از اسفراین آمده با دخترش – که کنارمان نشسته – خودش میگه شصت و یک سال داره ولی به نظر من هشتاد را باید داشته باشد. میگوید “برای مراسم امام امده است و نماز جمعه ی آقا.”
میگویم “خوب از همان خانه خودتان مراسم را میدید و این همه راه تا تهران نمی امدید.” نگاه عاقل اندر سفیهی به من میکند و میگوید: ” خیلی فرق دارد دخترم خیلی. این که بیایی از نزدیک و در مراسم شرکت کنی توفیر دارد تا از خانه” بعد هم کلی حسرت میخورد که چرا نتوانسته داخل برود و “آقا” را از نزدیک ببیند. شروع میکند با شوق از دیدار بیست و خورده ای سال پیشش در مشهد با آقا تعریف میکند. زمانیکه هنوز امام زنده بودند و آقا رئیس جمهور. چشمانش برق میزند.
دخترش از بی نظمی های مراسم شکایت میکند. از نبود راهنما. میگوید “اگر تانکر های آب یخ میگذاشتند خیلی بهتر بود تا قوطی های آب معدنی.” میگوید “ما این همه راه آمده ایم برای اینکه بتوانیم نماز جمعه را بخوانیم، ولی الان با این وضعیت، اصلا معلوم نیست بتوانیم نماز را اقتدا کنیم یا نه.” باز هم میگوید “اگر آب بود خیلی بهتر از کیک و پرتغال بود.”
* سخنرانی احمدی نژاد که تمام میشود، سید حسن خمینی می آید. هنوز شروع نکرده که مردم شعار میدهند. نمیگذارند صحبتش را ادامه دهد. من با این حرکت مردم موافق نبودم. (اینجا قرار نیست دلیل بیاورم که چرا )
* ساعت دوازده و نیم بود که آقا آمدند. ما که چیزی نمیدیدیم و فقط بعد از پنج دقیقه شنیدیم صدای اقا را. ” و الحمد للَّه ربّ العالمین نحمده و نستعینه و نتوکّل علیه و نستغفره و نتوب الیه“
همیشه در اول هر دو خطبه امام جمعه مردم را به تقوا دعوت میکند. نمیدانم چرا اینبار با دقت گوش دادم که آقا درباره ی تقوا داشتن چه میگویند.
“تقواى الهى را در رفتار، در گفتار، حتّى در پندار خود باید رعایت کنیم؛ یعنى مراقب باشیم در رفتار خود، در کردار خود، در گفتار خود، ذره‌اى از رضاى الهى و حق، تعدى و تجاوز نکنیم.“
* مردم نگران صف نماز هستند. خانمی پشت من نشسته و میگوید “هیچ کس صف ها را درست نمیکند؟” از آقایی که با بی سیم آنجا ایستاده بود، میپرسم. میگوید:” هنوز وقتش نشده، زمانش که رسید می‌آیند و صف ها را درست میکنند”
تجربه نشان داده به حرف ان اقا اطمینان زیادی نمیتوان کرد. به ان خانم میگویم : “صبر کنید خطبه دوم بشود، اگر کسی نیامد، خودمان درست می کنیم” ولی انقدر هوا گرم شده که اواسط خطبه اول بلند میشوم و اینبار واقعا دنبال سایه میگردم. از آفتاب مستقیم همیشه سردرد میگیرم. امروز باز بدنم بیشتر همراه‌ی کرد ولی دیگر نمیتواند 🙂
کنار اتوبوسی کنار چند خانم که مشخص است از تهران نیامده اند میشینم و خدا را شکر میکنم که بالاخره توانستم از آفتاب فرار کنم.
آقا شاخص های حرکت صحیح در مسیر انقلاب را میگویند با توجه به سیره ی امام.
“من یک روز، در مورد یکی از چهره های معروف اسلام که نزدیک به زمان ما هم هست از امام (ره) سوال کردم. امام در جواب من گفتند: نمی شناسم و بعد یک جمله مذمت آمیزی نسبت به آن شخص گفتند. فردای آن روز که خدمت امام رسیدم، به مجرد اینکه وارد شدم، امام فرمودند: “راجع به آن کسی که دیروز پرسیدید ،همین؛ نمی شناسم”. یعنی امام آن جمله مذمت آمیز را حذف کردند. آن جمله ی مذمت آمیز نه فحش بود نه دشنام نه تهمت. درباره زیدی که شما او را قبول ندارید، دو جور برخورد می شود کرد: یک جور، آنچنانی که مطابق حق است. یک جور هم آمیزه ای از ظلم وجود دارد. آن چیزی را بگویید که در دادگاه عدل الهی می توانید توضیح دهید نه بیشتر.”
سرم را پائین میاندازم.
بخصوص به جوانها عرض میکنم: بروید وصیتنامه‌ى امام را بخوانید. امامى که دنیا را تکان داد، امامى است که در این وصیتنامه منعکس است، در این آثار و گفتار منعکس است.“
یاد واحد “وصیت” دانشگاه می افتم که ترم بعد باید بگیرم. یاد درس هایی که برای نمره میخوانیم.
* آقا از میسر نبودن ادعای پیرو خط امام بودن و قرار داشتن با مخالفان انقلاب و اسرائیل و آمریکا در یک جبهه میگویند. طرف صحبت کاملا مشخص است. مردم شعار میدهند و تکبیر میگویند.
دخترکی هفت هشت ساله که کنار مادرش نشسته و با مردم شعار میدهد، یک لحظه فردیاد میزند “ای ره‌بر آماده. آزاده ایم آزاده” همه ی ما که انجائیم میزنیم زیر خنده. دخترک خجالت میکشد.
* خانمی کنارم نشسته است، با دختر سه ساله و همسرش و مادر شوهرش، امروز صبح از شهریار آمده اند. میگوید “خیلی دوست داشتم بروم داخل و آقا را از نزدیک ببینم.”
میخواهم بدانم فقط خودم شاکی از بی نظمی برنامه هستم یا نه، برای همین رضایتش را از برنامه میپرسم. میگوید: “همه چیز مراسم خوب بود فقط آب نبود. چهل و پنج دقیقه همه ی این اطراف راگشتم ولی برای دخترم آب پیدا نکردم.”
خانم دیگری که چهارشنبه از شیراز به سمت تهران راه افتاده اند و کنارمان نشسته وقتی گفت گوی ما را میشوند میگوید: “آدم وقتی زائر است باید همه چیز را بپذیرد. همه چیز مراسم خوب بود.عالی”
خانم شهریاری میگوید:”بله ما راضی هستیم ولی مسئولین برنامه هم باید به فکر مردم باشند.”
مردم خوبی داریم به خدا
همان خانم اهل شهریار میگوید: “ما هر سال می آئیم برای مراسم. امسال جمعیت خیلی بیشتر از سالهای قبل است. شاید برای همین بی نظمی ها بیشتر است، ولی می ارزد.شرکت در مراسم، به سختی هایش می ارزد. ادم جمعیت را می بیند ذوق میکند”
* جایی که نشسته ام روبرویم تا صد قدم به خاطر حضور مستمر خورشید، هیچ آدمی بر روی زمین دیده نمیشود، ولی فراوان آشغال پرتغال و ساندیس و روزنامه و کیک دیده میشود. مادر شوهر ِ هم صحبتم میوه اش را که میخورد، آشغالش را به نوه اش میدهد و میگوید :”برو اینها را در سطل بنداز دخترم” دخترک از روی تمام آشغال ها میدود و جعبه ی مادربزرگ را در سطل میاندازد. همان سطل های کوچک که آشغال ها از سرش سرازیرند.
* خطبه ی اول تمام میشود.
من که هیچ وقت در یک نقطه آرام نمیگیرم، دوباره بلند میشوم و بین مردم راه می افتم. اینبار جای نشستن پیدا نمیکنم و می ایستم. (حقم است اصلا )
چهره های مختلف. حتی پوشش های مختلف، از هر نقطه ایران، بهترین موقعیت است برایم که عشق مردم و ایمان به اعتقادشان را برای خودم ثابت کنم.
از خانمی که کنارم ایستاده میپرسم از کجا امده . میگوید:” از روستاهای شیراز، چهارشنبه راه افتادیم و دیروز قم بودیم. دیشب هم در مدرسه ای اسکان داشتیم. امروز پنج صبح حرم بودیم ولی نتوانستیم داخل برویم.”
تعجب میکنم . پنج صبح؟؟؟ میگوید “از همان صبح جمعیت خیلی زیاد بود. نه مثل الان، ولی زیاد بود”
سومین سالی بود که برای مراسم چهارده خرداد با خانواده اش به تهران می آید، مراسم امسال هم به نظرش خیلی خوب بوده و راضی است از همه چیز !!!
* دو دختر نوجوان کنارمان ایستاده اند، فکر میکنند من خبرنگارم، میگویند “ما هم میتوانیم حرف بزنیم” لبخند میزنم، میگویم “بگوئید” “امروز صبح از بوئین زهرا راه افتادیم تهران. درب های ورودی خیلی شلوغ بود. زن و مرد قاطی شده بودند. خیلی بد بود. کاش ورودی ها و مسیر رفت و امد خانم ها و آقایان از هم جدا بود” از سرویس های بهداشتی هم مینالد که خیلی کم بودند و شلوغ.
میپرسم :”برای شرکت در مراسم سالگرد امام آمده اید یا نماز جمعه ی آقا” یکی شان میگوید:”خب برای نماز جمعه آقا. اوووم مراسم امام. هردو” دوستش میگوید” همان قدر که امام را دوست داریم، آقا را هم دوست داریم”
خودم شرمنده میشوم از سوال نامربوطی که پرسیده ام.
* خطبه ی دوم خیلی کوتاه تر از خطبه ی اول بود، چند نکته درباره غزه و اسرائیل و حمله به کاروان آزادی و گردهمائى طولانى مربوط به ان.پى.تى در نیویورک.
بین حرف هایشان درباره اسرائیل،میگویند ” صهیونیستها ادعا میکنند که ما براى بازرسى یا براى اینکه بگوئیم به سمت غزه نیائید، وارد کشتى‌هاى اینها شدیم – که البته مثل سگ دروغ میگویند! براى حمله رفتند، نقشه‌ى حمله کشیدند، اهدافشان هم مشخص است“
تعجب میکنم. از اینکه این جمله را از زبان آقا شنیده ام. خنده ام هم میگیرد.
چند خانمی که کنارم هستند هم عکس العمل نشان میدهند. متعجب هستند. یکی شان میگوید:” ببینید آقا هیچ وقت این جمله را برای کسی نگفته است، الان هم برای اسرائیل گفت”
یاد سخنرانی هایی می افتم که از امام شنیده ام، در ادبیات امام از این جملات، شنیده میشد ولی از آقا برای اولین بار بود میشنیدم.
* ساعت دو و پنج دقیقه است که خطبه دوم هم تمام میشود.
* مردم بلند شده اند برای بستن صف.
از مسئولی که بیاید و صف ها را درست کند خبری نیست. خود مردم کنار هم می ایستند و صف ها را وصل میکنند.
وای از صف ها … مشکل همیشگی حرص خوردن.
قبله های گاهی شصت درجه متفاوت
* چند نفری روی زمین دنبال سنگ هستند برای نماز. چند نفر دستمال کاغذی گذاشته اند.
روی چمن روئیده از زمین، دستمال کاغذی گذاشته اند!!!
خودم را سرزنش میکنم. میگویم خیر سرت فقه خوانده ای. مسئولیت داری.
* نماز دوم را هم خود آقا میخوانند. بر خلاف اکثر نماز جمعه ها.
دلیلش را نمیدانم. حدس میزنم یا بخاطر عدم مشکل بازگشت که با هلی کوپتر است نه مثل دانشگاه تهران با ماشین و در خیابان، است یا سیاست های خاص آقا.
* دو و بیست و پنج دقیقه است که نماز تمام میشود و جمعیت بلند میشود برای بازگشت. سعید حدادیان شروع میکند به خواندن یاد امام و شهدا.
* فکر میکنم کمی تعلل کنم برای برگشت بهتر است و خلوت تر میشود. مینشینم کنار خانواده ای که از قم آمده اند. از وسائلی که همراه دارند معلوم است یا از دیشب حرم بوده اند یا امشب را قصد ماندن دارند.
مادر خانواده میگوید “دیروز از قم راه افتادیم با اتوبوس.” میپرسم “خودتان یا با کاروان؟”
میگوید :” نه خودمان با اتوبوس. نفری هزار و پانصد دادیم و آمدیم.” دخترش تاکید میکند که راننده بهمان تخفیف داد و انقدر گرفت.
ظاهرا برنامه هرساله شان است که از قم برای مراسم سالگرد امام بیایند ولی امسال انگیزه شان قوی تر بوده. “نماز آقا را نباید از دست داد”
* دلم نمی اید برگردم در حالیکه داخل نرفته ام و از نزدیک سلام نداده ام.
میروم سمت درب ورودی حرم.
جمعیت زیاد است و درب ها بسته.
آقایان با لباس فرم – که نمیدانم مال بسیج است یا سپاه یا حتی ارتش 🙂– جلوی درب ایستاده اند و اجازه نمیدهند کسی جلو برود.
از زمان باز شدن درب که میپرسم، میگویند ساعت چهار . یعنی حدود یک ساعت و نیم دیگر
* افراد جمع شده روبروی درب، اکثرا افرادی هستند که با کاروان آمده اند و میخواهند قبل از برگشتن به شهرشان، زیارت امام هم بروند.
از دختر فاروجی حدود ۲۵ ساله ای همان سوالات کنجکاوانه ام را میپرسم و میفهمم دیروز از فاروج حرکت کردند و دوشنبه برمیگردند. میگوید ۲۵ تااتوبوس بودیم از شهرمان.
بیست و پنج اتوبوس از فاروج !!! یاد تخمه های فاروج می افتم 🙂
از هزینه آمدنشان میپرسم، میگوید هزینه ی اصلی را خودمان دادیم و بسیج فقط برایمان اتوبوس گذاشت. میگوید اگر هماهنگی بسیج هم نبود، خودمان شخصا برای شرکت در مراسم می آمدیم.
* کمبود آب و آبسرد کن کافی هم چنان به چشم می‌آید و آزار دهنده است.
آنقدر آبسرد کن ها و تانکر ها شلوغ است که ترجیح میدهم یا ابا عبدالله الحسینی بگویم و بی خیال آب شوم.
* مراسم که تمام شده، جنب و جوش دو گروه خیلی دیده میشود. یکی بچه های امدادگر هلال احمر که برانکارد به دست از این طرف به ان طرف میدوند یکی هم ستاد گمشدگان. خدا خیرشان دهد
* میروم سمت مترو. به امید برگشت ولی …
آنقدر جمعیت زیاد است و ازدحام شده که درب های ورودی مترو را بسته اند تا جمعیت داخل مترو و پائین کمتر شود و دوباره درب ها را باز کنند.
فکر میکنم بروم گلزار شهدا و بعد از ساعتی که مترو خلوت تر شد برگردم.
*اصلا تصورش را نمیکردم که جمعیت و ترافیک تا خیابان های بهشت زهرا هم باشد.
میروم هفتاد و دو تن. جمعیتی است که در ساختمان شهدای هفتاد و دو تن جمع شده است.
خستگی از چهره های همه پیداست ولی همراه با رضایت .
* ساعت شش است که برمیگردم. هنوز خیابان های بهشت زهرا و اطراف حرم ترافیک است ولی مترو الحمدلله خلوت است.
تکیه میدهم به صندلی و فکر میکنم به تمام خاطرات قشنگ امروز
به ره‌برم و سخنانش
به مردم
و به مسئولین‌ی که نباید فراموش کنند برای این مردم هستند.
پ.ن : این پست را تقدیم میکنم ب دوست عزیزم مریم که قرار بود با هم باشیم ولی نشد.
بانوی خانه مریض بود.
امیر نگران حالش بود.
دوست داشت هرچه همسرش در آن لحظه می خواهد، برایش فراهم کند.
” فاطمه جان؛ بگو چه می خواهی. “
” هیچ “
امیر اصرار کرد. می خواست خواسته ی همسرش را اجابت کند.
” پدرم سفارش کرده است از شوهرت چیزی مخواه، مبادا که برایش ممکن نباشد و خجالت بکشد. ”
” به حق من! آنچه میل داری را بگو.”
بانو سوگند به جان همسرش را که شنید، فرمود :” انار می خواهم. اگر پیدا کردی برایم خوب است.”
امیر خوشحال از دانستن نیاز همسرش، از خانه بیرون رفت.
بازار، گذشتن فصل انار، مرد یهودی، یک انار باقی مانده، چهار درهم،
خرابه، فقیر بیمار، نصف انار، نصف دیگر، دست خالی،
شرم امیر، شکاف در، طبق انار پیش روی بانو
بانو …
بانو …
بانو …
آنقدر حیا و عفت داشت که از گفتن خواسته ی دلش به همسرش میگذشت، مبادا مولا به زحمت و سختی بیافتد.
مبادا مولا خجالت بکشد.
بانوی خوبی ها … فاطمه ی زهرا سلام الله علیها
به خودمان فکر میکنم و زندگی هایمان
این نوشته برای اجابت هیات وبلاگی سبو نوشته شده است.
فلسطین دیگر نه مساله عربی و نه حتی مساله ی اسلامی ، بلکه مهمترین مساله حقوق بشری جهان معاصر است.
حمله ی دیروز اسرائیل به کاروان آزادی، که حامل کمک های انسان دوستانه به مردم غزه، نه از طرف مسلمانان و نه از طرف ایران بود، باز هم نشان داد، مشکل اسرائیل و دوست عزیزش آمریکا، نه فقط با اسلام و فلسطین، بلکه با هرشخص و دولتی است که بخواهد با آنان کوچک ترین مخالفتی کند.
واقعا دیگر نمیتوانم درک کنم حرف کسانی را که فلسطین را یک مساله برای “اسلام” میدانند و حمایت از آن را یک مساله سیاسی ولی صدایشان را برای حجاب زن ایرانی و از دست رفتن حق آزادی زنان و مردان در ایران بلند میکنند.
ایمان بیشتر می آورم به آیه :
لَهُمْ قُلُوبٌ لاَّ یَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْیُنٌ لاَّ یُبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ آذَانٌ لاَّ یَسْمَعُونَ بِهَا أُوْلَـئِکَ کَالأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُوْلَـئِکَ هُمُ الْغَافِلُونَ
وجدانتان بیدار باشد، میفهمید.
امروز در پیام ره بر خواندم
این سخن بیش از پیش امیدوارم کرد به زوال نزدیک دولت که نه رژیم غاصب صهیونیسم
ان شالله
چند روز قبل به دعوت جناب هابیل و برای شرکت در موج وبلاگی ۱۴ خرداد، خاطره ای که یکی از اقوام برایم تعریف کرده بود را نوشتم.
خاطرات ایشان از دوران تحصیل در نجف و تشرف به آستان امام، زیاد بود و نوشتن همه ی آنها در وبلاگ میسر نبود.
تصمیم گرفتم یکی دیگر از خاطراتی که بیان کننده یکی از خصوصیات امام بود را بنویسم.
امام (ره) مقید بودند که هر شب به حرم مشرف شوند.
یکی از مراقبین تعریف میکرد که یکی از شب ها مطلع شدیم از لحاظ امنیتی صلاح به بیرون آمدن امام نیست و با کسالتی که داشتند، بهتر است در منزل بمانند.
یکی از دوستان به امام گفت بهتر است امشب به حرم نروید و از دور و پشت بام منزل زیارت کنید؛ زیارت که دوری و نزدیکی ندارد.
امام لبخندی به ایشان زدند و با روی خوش گفتند : این روحیه‌ی عوامی را از ما نگیرید. بگذارید از نزدیک مشرف شویم.
نظم و انضباط و رعایت وقت برایشان خیلی مهم بود.
نجف که بودند؛ صبح ها راس ساعت نه می رفتند مسجد شیخ انصاری، همان مسجد ترک ها در بازار هویش، برای گفتن درس مکاسب
یکروز صبح آمدند سر درس ولی همه ی شاگردان نیامده بودند، منتظر نشستند تا همه آمدند و بعد درس را شروع کردند.
هر شب برای نماز از منزل تا حرم حضرت امیر علیه السلام را پیاده میرفتند.
بعد از نماز پیش رو می ایستادند و زیارت امین الله میخواندند، سپس میرفتند بالاسر و به امام حسین علیه السلام سلام میدادند و بعد پشت سر، نماز زیارت میخوندند و بعد زیارت جامعه کبیره را
و همه ی اینها تحت نظر و مراقبت نیروهای ساواک و بعثی ها بود.
هر شب، دو ساعت بعد از مغرب، به بیرونی می آمدند و نیم ساعت وقت قرار میدادند برای ملاقات عمومی و دیدار ها و پاسخ به سوالات و بعد به حرم مشرف میشدند.
نظم و انضباطشان آنقدر حساب شده و دقیق بود که خدام حرم، ساعت هایشان را با ورود امام تنظیم میکردند.
تابوتش را فرشتگان میبردند
این روح خدا نبود، روح همه را
با روح خدا به آسمان میبردند
دعوت شده ام برای بازی وبلاگی ۱۴ خرداد و خاطره از امام، خودم که هیچ خاطره ای در ذهن نداشتم، نشستم پای صحبت یکی از اقوام و خواستم از دوران تحصیلشان در نجف و امام بگویند. آنقدر خاطرات بکر و جالبی تعریف کردند که ماندم کدام را بنویسم.
اهمیت به نظم و انضباطی که امام در کارهایشان داشتند برای خود من که گاهی نظم را گم میکنم جالب بود.
شاید در روزهای آتی باز هم بنویسم
طبق رسم بازی ها دعوت میکنم از شهرزاد ، دودینگ هاوس، اعترافات، طهورا، مریم نوشت، یک وجب دل، بنده دل شکسته ی خدا، چشم و چراغ، کشکول
پ . ن : وبلاگ موج وبلاگی چهاردهم خرداد
حول و حوش ساعت نه و نیم صبح بود. در اتوبوس نشسته بودم و راهی محل کار.
در ایستگاه بین راه، جمعی از دخترهای راهنمایی و دبیرستانی شاد! که سرگشته و خوشحال از جلسه امتحان بیرون آمده بودند، ایستاده بودند.
نگاهشان میکنم.
همه دخترکانی چهارده پانزده ساله؛ ابتدای شور جوانی و مستیبی خیال جوانک‌هایی که در خیابان آنها را نگاه میکنند (شاید هم من فکر کردم بی‌خیال) با هم می‌خندند و‌گاه قهقهه می‌زنند. یونیفرم‌های هم رنگ طوسی مدرسه که دیگر خیلی گشاد نیستندمقنعه‌های مشکی که بلا استثنا – حتی تک دختر چادری بینشان – فقط نیمی از سرشان را گرفته. ابروهایی که برداشته یا تمیز شده.
اینها نسل تازه جوان ما هستند. دخترکانی که فردا میشوند دانشجو و مادر و نماد زن جوان ایرانی
جالبی قضیه این بود که منطقه تردد من حدود شرق و مرکز تهران بود و تصورم از مردمان این منطقه بهتر از مناطق شمال و غرب تهران است. دیگر انجا چه خبر است؟
ر‌ها کردیم فرهنگ سازی را.
وقتی هیچ کس نیامد برای ما بگوید چرا!!! باید حجاب داشته باشیم و فقط با شعار و زور خواستند برایمان حجاب را دورنی سازند!
وقتی حجاب را فقط برای خانم‌ها معنا کردیم و یادشمان رفت برای آقایان هم حجاب و عفافی معنا شده است
وقتی چادر را در مدارسمان اجباری کردیم و نگفتیم چرا چادر؟ چرا حجاب بر‌تر؟ همان شد که چادر‌ها در خانه به کیف رفت و یک کوچه مانده به مدرسه به روی سر، فقط برای انضباط
همان شد که دختران فوتبالیستمان – البته به تبع کج فهمی مسئولین – نفهمیدند حجاب یعنی چه و برای محروم نشدن از فیفا به خاطر حجابشان، پوشش جدید انتخاب کردند.
گاهی فکر میکنم به زنان مسلمان ِ کشورهای غیر اسلامی، که برای داشتن حجاب چه سختی‌هایی می‌کشند و از چه چیزهایی می‌گذرند – حتی جانشان – و اینکه ان‌ها در حجاب داشتن چه دیده‌اند که حاضرند برایش بجنگند.
چه مفهومی از حجاب برای ان‌ها درونی شده که ما نتوانستیم و حتی نخواستیم برای دخترکانمان ارائه دهیم؟
طرح حجاب و عفاف باز هم شروع شده؛ الحمدلله ولی مسئولین محترم فرهنگی، اجتماعی، ورزشی، اقتصادی، مدیریتی و و و از طرح‌های قبلی به کجا رسیدید و آیا در کنار آن به فکر مدارس و تولید محتوا و فرهنگ هم بوده‌اید؟
یا فقط همین تذکر دادن در خیابان و بعضا گرفتن افراد را کافی می‌دانید و بیش از این وظیفه‌ای برای خود نمی‌بینید؟
یادش بخیر. مدتی در ان جی یو «انجمن ایرانی اقدام برای عفاف» عضو بودم. آنجا هم توقف کردیم
کم کاری از ماست.
اینها را هم بخوانید. دوستانم نوشته اند + +