آخرین نوشته‌ها
گاهی اوقات از عینکی بودنم خوشحال میشوم؛ از اینکه بدون عینک، “دور” را مبهم میبینم. از اینکه وسط روضه، بین گریه های مجلس، وقتی روضه خوان می‌خواند “ای اهل حرم میر و علمدار نیامد” سرم را که بالا می‌آورم بدن‌های سیاه پوش و نور سبز خیمه را تار میبینم و می‌توانم تجسم کنم جایی دیگرم؛ جایی به دوری و نزدیکی هزار و سیصد و هفتاد و نه سال قبل.
نشسته‌ام گوشه‌ای از خیمه های برپا شده در صحرای طف؛ آنقدر محرم نیستم که واضح ببینم. حرکات و رفتن و آمدن زنهای خیمه برایم تار است. فقط صدای گریه دخترکان و زنان را میشنوم. مینشینم گوشه‌ای و آرام زمزمه میکنم “سقای دشت کربلا ابالفضل، دستش شده از تن جدا ابالفضل” زمزمه میکنم و آرام اشک میریزم.
صدای گریه ها و مویه ها بیشتر میشود؛ کودکی از گریه زنان ترسیده و جیغ میکشد؛ دخترکی با وحشت میدود و کمی جلوتر با صورت بر زمین میخورد؛ خاک بلند میشود. چشمانم تارتر میبیند. صدای بلندی می آید و روبرویم علم بلند خیمه ای بر زمین می افتد؛ شیون زنان بلندتر میشود.
بویی می آید؛ بوی پارچه ی سوخته. سرم را میچرخانم تا ببینم چیست که میسوزد؛ خیمه ها، خیمه ها … آتش است که شعله میکشد؛ دود است که به آسمان میرود و خاک است که با دویدن زنان و کودکان به هوا بلند میشود. کف دستانم را ناخودآگاه به دوطرف صورت میکوبم. نمیدانم باید چه کنم. کودکی میدود و گوشه آتش گرفته پیرهنش، شعله ورتر میشود. آن یکی پاهای برهنه اش به روی خارهای بیابان میرود. دیگری از گوشش خون میچکد. چشمان تارم دسته ای مرد قرمزپوش مشعل بدست میبیند. قلبم محکم میکوبد؛ دیگر طاقت نمیکنم. عینکم را بر چشم میگذارم؛ میگذارم تا همه چیز “عادی” شود؛ تا بیایم به سال هزار و چهارصد و چهل، زیر خیمه عزا. کودکی در کنارم آرام در آغوش مادرش خوابیده. مادر سینه میزند و آرام اشک میریزد و با مداح تکرار میکند “صحرای دشت کربلا ابالفضل، دستش شده از تن جدا ابالفضل
تو نیازی نداری کسی بهت چیزی بده.
میتونی خودت فرصت هات رو بسازی.
اما اول باید بدونی که دنبال چی هستی.
یعقوب را دوست داشتم
صفحه ۲۵۶
من از جمله افرادی بودم که از فسنجون خوششون نمی‌اومد؛ دهن نمیزدم بهش و به نظرم یه غذای بدمزه و زشت می اومد😅
ولی چند سالیه که ازش خوشم اومده و میخورم و حتی دو سه بار هم درستش کردم و کم کم دارم عاشقش میشم😉
گردو سابیده شده رو با یک مقدار آب سرد تو قابلمه میریزم و وقتی آب جوش اومد زیرش رو کم میکنم و میذارم دو ساعت با شعله کم حرارت ببینه. آبش که کم شد، دوباره نیم استکان آب سرد میریزم روش.
🌸 آب سرد باعث میشه گردو زودتر روغن پس بده🌸
مرغ رو هم با پیاز و یک کم نمک و زردچوبه و یک کوچولو دارچین، تو قابلمه جداگانه، میذارم بپزه.
بعد دوساعت که گردو حسابی پخت و روغن داد، رب انار میریزم و یک کم شکر. بسته به میزانی که بخوام شیرین یا ملس یا ترش بشه، هم میزنم و میزان رب و شکر رو تنظیم میکنم. یک کم که باهم جوش خوردن، مرغ ها رو بهشون اضافه میکنم. چند تا آلو خورشتی هم برای کم کردن گرمی گردو داخل خورش میندازم. حدود نیم ساعت صبر میکنم تا مرغ ها خوب با مخلوط گردو و رب انار بپزن و بعد سرو میکنم😀
نمیدونم چرا فسنجون غذای سختیه تو ذهنمون، در صورتیکه خیلی آسونه فقط زمان بره پختش
چند روز پیش دختر خاله‌ام (مشهد زندگی می‌کنند) برام پیامکی زد که در جوابش نوشتم:
فعلا که امتحاناست، تا بعد ببینم خدا چی می‌خواد.
چند ثانیه از ارسال جواب نگذشته بود که جواب داد:
امتحان چی؟ تو که درست تموم شده…. ارشد قبول شدی مگه؟
زندگی در دو شهر مختلف و کمتر ارتباط دیداری داشتن، شاید کمی مساله را توجیه کرد برام ولی با خودم فکر کردم، چقدر دارم از محیط حقیقی دور میشم.
وقتی یادم افتاد هفتهٔ اول قبولی‌ام چند تا از دوست‌های نتی‌ام از قبولی‌ام خبر دار شدند و درباره‌اش سوال کردند،
وقتی درباره دانشگاه و کلاس هاش در این محیط مجازی گفتم،
وقتی میبینم دوست‌های مجازی و آدم‌هایی که اینجا می‌شناسمشان از حالم بیشتر خبر دارند تا دوستان حقیقی‌ام؛
برای خودم متاسف میشم.
نمی‌خوام اینترنت و شبکه هاش را نفی کنم و بگم چیز بدی است.
بیشتر دارم خودم را نقد میکنم و عملکردم را.
برای دوستان نتی‌ام احترام قائلم و دوستشان دارم ولی سوالم از خودم اینه که «دوستی‌های مجازی می‌تونه جایگزین دوستی‌های حقیقی بشه؟»
(منظورم دوستی‌های صرف نتی است، نه آشنائی‌هایی که ریشه‌اش اینجاست و در محیط حقیقی ادامه پیدا می‌کنه)
زمانی، می‌س کال انداختن با موبایل سنتی شده بود بین دوستام در دانشگاه، زمان امتحان‌ها، سحرهای ماه رمضون، مسافرت‌ها خلاصه هر موقع که می‌خواستیم بگیم به یاد هم هستیم، می‌س می‌نداختیم.
دیروز صفحه موبایلم را دیدم و برام جالب بود، حتی کسانیکه برام می‌س انداخته بودند و من هم جوابشان را داده بودم، دوستان نتی‌ام بودند.
دوستی‌های نتی خیلی‌هایش هم خوب است و مفید، مشکل حال من این است که کفه ترازو را نتوانستم متعادل نگه دارم و از این بابت ناراحت هستم و البته‌گاه و بی‌گاه از جانب دوستان قدیمی‌ام مواخذه هم میشم
نوشتم اینجا که یادم بماند و مراقب باشم
شاید روزی از این ماشین مجازی خودکشی استفاده کردم 🙂
می‌رسـد لـحظـه گـل کـردن تـکبـیـر شـمـا
دست عشق است در این مرحله با پیر شما
یار با ماست مبادا که زمین گیر شـویـد
مـی هــراســنـد شــغـالان ز دل شــیر شـــمـا
طی شود غــائله رنگی اصحــاب نفـاق
گر دهـد رخـصت یـک حمله به مــا میر شما
خصم، کور است گر از مهر جهان‌تاب امام
این زمان چیست مـگـر علـت و تقـصیـر شـما
پاس عاشور شکستند اگر جمعه یزیدان زمان
بگــذرد ایــن غــم جــانـســوز ز تـدبـیـر شـما
گرچه بگرفـت دل از هـجـمـه یــاران سـراب
بـشـکـنـد کــفـر ز بــانـگ ز بــر و زیـــر شــمـا
می‌شـنـاسـنـد سـلحـشـوری مـا عـالـم کـفــر
خـورده از ضربـت ما ضربـه و از تیـر شــمـا
رسـد آن صـبـح ظـفـر آور و هـنـگـامـه نـصر
نـیـسـت نـابـودی از ایـن حـادثـه تقـدیـر شـمـا
دوستان لحـظـه گلرنـگ حضوری دگر است
نـگــذرد فــرصـت ایــن فـتــح ز تـأخـیــر شـمـا
خاطـر رزم شـمـا مـانـده بـه سـر دفـتـر عشق
بـیـنـم از قــاب افـق رایــت و تـصـویــر شـمـا
چشـم دنـیـا نـگـرانسـت در این لحظه عـطـف
کــه چـه تحـریـر کـنــد خــامـه تقـریــر شــمـا
حبیب الله فتاحی اردکانی
تهران . شامگاه هشت دی هزار و سیصد و هشتاد و هشت
زینب بود و
یک بیابان تنهایی.
باید کاری زینبی کند.
همراه سردار رفته بودیم اصفهان، مأموریت.
موقع برگشتن، بردمان تختفولاد.
به گلزار شهدا که رسیدیم، گفت: بچهها، دوست دارین، درى از درهاى بهشت رو به شما نشون بدم.
گفتیم: چى از این بهتر، سردار!
کفشهایش را درآورد، وارد گلزار شد.
یکراست بردمان سر مزار شهید حسین خرازى.
با یقین گفت: از این قبر مطهر، درى به بهشت باز مىشه.
نشستیم.
موقع فاتحه خواندن، حال و هواى سردار تماشایى بود.
توى آن لحظهها، هیچ کدام از ما نمیدانستیم که این حال و هوا، حال و هواى پرواز است؛
به ده روز نکشید که خبر آسمانىی شدن خودش را هم شنیدیم.
وصیت کرده بود که حتماً کنار شهید خرازى دفنش کنند.
دفنش هم کردند.
تازه آن روز فهمیدیم که بنا بوده از اینجا، در دیگرى هم به بهشت باز بشود
نوزده دی هشتاد و چهار، مصادف با روز عرفه در حوالی ارومیه هواپیمایی سقوط کرد و او را آسمانی کرد.
التماس دعا
پ ن: هرچه در نت گشتم، نام ناقل خاطره را نیافتم.