چند روز پیش دختر خاله‌ام (مشهد زندگی می‌کنند) برام پیامکی زد که در جوابش نوشتم:
فعلا که امتحاناست، تا بعد ببینم خدا چی می‌خواد.

چند ثانیه از ارسال جواب نگذشته بود که جواب داد:
امتحان چی؟ تو که درست تموم شده…. ارشد قبول شدی مگه؟

زندگی در دو شهر مختلف و کمتر ارتباط دیداری داشتن، شاید کمی مساله را توجیه کرد برام ولی با خودم فکر کردم، چقدر دارم از محیط حقیقی دور می‌شم.

وقتی یادم افتاد هفتهٔ اول قبولی‌ام چند تا از دوست‌های نتی‌ام از قبولی‌ام خبر دار شدند و درباره‌اش سوال کردند،
وقتی درباره دانشگاه و کلاس هاش در این محیط مجازی گفتم،
وقتی می‌بینم دوست‌های مجازی و آدم‌هایی که اینجا می‌شناسمشان از حالم بیشتر خبر دارند تا دوستان حقیقی‌ام؛

برای خودم متاسف می‌شم.

نمی‌خوام اینترنت و شبکه هاش را نفی کنم و بگم چیز بدی است.
بیشتر دارم خودم را نقد می‌کنم و عملکردم را.

برای دوستان نتی‌ام احترام قائلم و دوستشان دارم ولی سوالم از خودم اینه که «دوستی‌های مجازی می‌تونه جایگزین دوستی‌های حقیقی بشه؟»
(منظورم دوستی‌های صرف نتی است، نه آشنائی‌هایی که ریشه‌اش اینجاست و در محیط حقیقی ادامه پیدا می‌کنه)

زمانی، می‌س کال انداختن با موبایل سنتی شده بود بین دوستام در دانشگاه، زمان امتحان‌ها، سحرهای ماه رمضون، مسافرت‌ها خلاصه هر موقع که می‌خواستیم بگیم به یاد هم هستیم، می‌س می‌نداختیم.

دیروز صفحه موبایلم را دیدم و برام جالب بود، حتی کسانیکه برام می‌س انداخته بودند و من هم جوابشان را داده بودم، دوستان نتی‌ام بودند.

دوستی‌های نتی خیلی‌هایش هم خوب است و مفید، مشکل حال من این است که کفه ترازو را نتوانستم متعادل نگه دارم و از این بابت ناراحت هستم و البته‌گاه و بی‌گاه از جانب دوستان قدیمی‌ام مواخذه هم می‌شم

نوشتم اینجا که یادم بماند و مراقب باشم

شاید روزی از این ماشین مجازی خودکشی استفاده کردم 🙂

می‌رسـد لـحظـه گـل کـردن تـکبـیـر شـمـا
دست عشق است در این مرحله با پیر شما

یار با ماست مبادا که زمین گیر شـویـد
مـی هــراســنـد شــغـالان ز دل شــیر شـــمـا

طی شود غــائله رنگی اصحــاب نفـاق
گر دهـد رخـصت یـک حمله به مــا میر شما

خصم، کور است گر از مهر جهان‌تاب امام
این زمان چیست مـگـر علـت و تقـصیـر شـما

پاس عاشور شکستند اگر جمعه یزیدان زمان
بگــذرد ایــن غــم جــانـســوز ز تـدبـیـر شـما

گرچه بگرفـت دل از هـجـمـه یــاران سـراب
بـشـکـنـد کــفـر ز بــانـگ ز بــر و زیـــر شــمـا

می‌شـنـاسـنـد سـلحـشـوری مـا عـالـم کـفــر
خـورده از ضربـت ما ضربـه و از تیـر شــمـا

رسـد آن صـبـح ظـفـر آور و هـنـگـامـه نـصر
نـیـسـت نـابـودی از ایـن حـادثـه تقـدیـر شـمـا

دوستان لحـظـه گلرنـگ حضوری دگر است
نـگــذرد فــرصـت ایــن فـتــح ز تـأخـیــر شـمـا

خاطـر رزم شـمـا مـانـده بـه سـر دفـتـر عشق
بـیـنـم از قــاب افـق رایــت و تـصـویــر شـمـا

چشـم دنـیـا نـگـرانسـت در این لحظه عـطـف
کــه چـه تحـریـر کـنــد خــامـه تقـریــر شــمـا

حبیب الله فتاحی اردکانی
تهران . شامگاه هشت دی هزار و سیصد و هشتاد و هشت

زینب بود و

یک بیابان تنهایی.

باید کاری زینبی کند.

همراه سردار رفته بودیم اصفهان، مأموریت.
موقع برگشتن، بردمان تخت‏‌فولاد.
به گلزار شهدا که رسیدیم، گفت: بچه‏‌ها، دوست دارین، درى از درهاى بهشت رو به شما نشون بدم.

گفتیم: چى از این بهتر، سردار!
کفش‏‌هایش را درآورد، وارد گلزار شد.
یکراست بردمان سر مزار شهید حسین خرازى.
با یقین گفت: از این قبر مطهر، درى به بهشت باز مى‏شه.

نشستیم.
موقع فاتحه‏ خواندن، حال و هواى سردار تماشایى بود.
توى آن لحظه‏‌ها، هیچ کدام از ما نمی‌‏دانستیم که این حال و هوا، حال و هواى پرواز است؛

به ده روز نکشید که خبر آسمانىی شدن خودش را هم شنیدیم.
وصیت کرده بود که حتماً کنار شهید خرازى دفنش کنند.
دفنش هم کردند.
تازه آن روز فهمیدیم که بنا بوده از اینجا، در دیگرى هم به بهشت باز بشود

نوزده دی هشتاد و چهار، مصادف با روز عرفه در حوالی ارومیه هواپیمایی سقوط کرد و او را آسمانی کرد.
التماس دعا

 پ ن: هرچه در نت گشتم، نام ناقل خاطره را نیافتم.