آخرین نوشته‌ها
بین مطالب وبلاگ میگردم به دنبال اربعین‌نوشت‌های امسالم؛ امسالی که پیاده روی اربعینش برایم متفاوت از سالهای قبل بود. بجای حرکت سه یا چهار روزه در طول مسیر، چهار روز رفتیم در موکب شباب امیرالمومنین مستقر شدیم و سعی کردیم در کارهای موکب و پذیرایی از زوار کمک کنیم.
موکبی که هرسال وقتی به عمود ۱۰۴۱ میرسیدیم سراغ صاحبش، سیدهادی را میگرفتیم و بین زوار و خدام پیدایش میکردیم و صدایش میکردیم و چهره خندان و مهربانش بود که پذیرایمان بود.
امسال اما چهار روز در موکب بودیم؛ چهار روز آنجا زندگی کردیم و میگفتیم سالهای دیگر هم ان شالله همین برنامه را پیش میرویم و می آییم موکب و چند روز میمانیم و باقی راه تا کربلا را پیاده میرویم.
چه میدانستیم که اربعین سال بعد، سیدهادی نیست؛ چه میدانستیم سال بعد سیدهادی به اجداد طاهرینش پیوسته؛ چه میدانستیم دیگر نیست تا از سرد شدن آب وضوخانه زنانه تا ریزترین کارهای موکب را به خودش بگوییم و او بین انبوه کارهایی که آن روزهای شلوغ داشت، جوابمان را بدهد و غر نزند که خودتان حلش کنید.
نمیدانم اگر باز هم سفر اربعین قسمتمان شود، وقتی به عمود ۱۰۴۱ میرسیم، چه باید کنیم! کجا برویم؟ به که بگوییم از طویرج برایمان سفارش میوه دهد؟ کجا میوه های نذری را پخش کنیم؟ از چه کسی خداحافظی کنیم و بگوییم کربلا ان شالله میبینیمتان؟
…
ان شالله با اجداد طاهرینشان که عمرشان را در راه خدمت به آنها سپری کردند، محشور شوند و در روز حساب خوش روزی باشند، مثل مراسم تشییعشان که نصیب و قسمت هرکسی نمیشود؛ تشییع در قم و حرم حضرت معصومه، تشییع در بین الحرمین و حرم امام حسین علیه السلام و حضرت ابوالفضل، تشییع در نجف و حرم امام علی علیه السلام و در آخر آرمیدن در کنار امیرالمومنین … طوبی له
پ‍ن: سیدهادی شیرازی، یکی از مبارزین انتفاضه عراق علیه صدام بود و از راه اندازان پیاده روی نیشابور تا مشهد در زمان حکومت صدام و منع پیاده روی اربعین در عراق و از راه اندازان مجدد پیاده روی نجف به کربلا بعد از سقوط صدام
اگر توانستید نماز لیله الدفن بخوانید برای سیدهادی ابن سیدمحمدعلی
پیغامگیر تلفن رو چک میکردم. رفت رو پیغام‌های چهار پنج سال پیش؛ چندتا پیغام با صدای مادرشوهرم بود. دلم گرفت. تو یکیش گفتن “فاطمه سادات، فاطمه ساداتِ عزیزم، زنگ زدم تولدتو تبریک بگم” … چقدر دلم براشون تنگ شد
چندتا از پیغام‌ها هم صدای مامانم بود؛ یکدفعه دلم لرزید. ترسیدم از اومدن روزی که دلم برای صدای مامانم تنگ بشه …
من از جمله افرادی بودم که از فسنجون خوششون نمی‌اومد؛ دهن نمیزدم بهش و به نظرم یه غذای بدمزه و زشت می اومد😅
ولی چند سالیه که ازش خوشم اومده و میخورم و حتی دو سه بار هم درستش کردم و کم کم دارم عاشقش میشم😉
گردو سابیده شده رو با یک مقدار آب سرد تو قابلمه میریزم و وقتی آب جوش اومد زیرش رو کم میکنم و میذارم دو ساعت با شعله کم حرارت ببینه. آبش که کم شد، دوباره نیم استکان آب سرد میریزم روش.
🌸 آب سرد باعث میشه گردو زودتر روغن پس بده🌸
مرغ رو هم با پیاز و یک کم نمک و زردچوبه و یک کوچولو دارچین، تو قابلمه جداگانه، میذارم بپزه.
بعد دوساعت که گردو حسابی پخت و روغن داد، رب انار میریزم و یک کم شکر. بسته به میزانی که بخوام شیرین یا ملس یا ترش بشه، هم میزنم و میزان رب و شکر رو تنظیم میکنم. یک کم که باهم جوش خوردن، مرغ ها رو بهشون اضافه میکنم. چند تا آلو خورشتی هم برای کم کردن گرمی گردو داخل خورش میندازم. حدود نیم ساعت صبر میکنم تا مرغ ها خوب با مخلوط گردو و رب انار بپزن و بعد سرو میکنم😀
نمیدونم چرا فسنجون غذای سختیه تو ذهنمون، در صورتیکه خیلی آسونه فقط زمان بره پختش
پای نامه صد و چهل امضا بود.
نوشته بود:” بشتاب، ما چشم به راه تو هستیم“
نوشته بود:” برای امدنت آماده ایم و دیگر با والیان شهر نماز نمی خوانیم”
نوشته بود:” میوه ها رسیده و باغ ها سبز شده؛ منتظرت هستیم”
نامه در دستهایش، وسط بیابان روبروی سپاهی که راهش را بسته بودند ایستاد.
کسی را کشته ام که خونش را بخواهید؟ مالی را برده ام؟ کسی را زخمی کرده ام؟
بی دلیل هلهله کردند.
گفت:” مردم کوفه مرا دعوت کرده اند. این نامه ها”
صداهای بی معنی و نامفهوم در آوردند تا صدایش نرسد.
“شیث بن ربعی !! حجار بن ابجر !! قیس بن اشعث!! “
اسم ها همان اسم های پای نامه بود.
هر چند زمان حیاتش نبودیم ولی پیرو راهش بودیم و هستیم و ان شالله خواهیم بود.
همه بدانند که ما بیداریم و نمی گذاریم به اسم امام و راهش، هر عملی انجام دهند، حتی خلاف راهش!!!
دم از بازگشت به مواضع اصلی امام میزنند، آن وقت کسانیکه خود را پیروشان میدانند، عکس امام را پاره می کنند و توهین به او و جانشین برحقش.
خودشان خسته نشدند از این همه تناقض ؟!
بدانید ما بیداریم و با جسم و جان و قلم هایمان در برابر این مواضع و سخن ها ایستاده ایم.
وعده وبلاگ نویسان ارادتمند به رهبر کبیر انقلاب در اعتراض به این بی احترامی، روز سه شنبه ۲۴ آذرماه از ساعت ۱۵ الی ۱۷ در سالن سید الشهداعلیه السلام میدان هفت تیر تهران
بارانهای سیل آسای منطقه جنوب بسیار معروف است و بخاطر رسی بودن خاک آنجا، آب در زمین فرو نمی‌رود و سیل راه می‌افتد و راه رفتن روی گلهای رسی بسیار سخت میشود.
شب عملیات بود.
عملیات بدر تازه تمام شده بود و قرار بود یک عملیات تکمیلی در منطقه جفیر انجام شود.
بی‌سیم چی بودم.
عصر آن روز جدول رمز بی‌سیم چی‌ها را دادند و ما در گوشه‌ای خلوت و به دور از نظر دیگران در حال حفظ آن بودیم تا در تاریکی شب بتوانیم در تماس باشیم.
همه چیز برای عملیات آماده بود ولی از آنجا که مشیت الهی بر عدم انجام این عملیات بود از نزدیکی‌های غروب آفتاب بارانهای معروف جنوب باریدن گرفت.
به حدی که قدم از قدم برداشته نمی‌شد. اکثر خاکریز‌ها از بین رفته بود. نیرو‌ها که به زحمت شب را به صبح رسانده بودند، بعد از روشن شدن هوا با کامیون‌ها به اندیمشک باز گشنتد.
وقتی نیرو‌ها و تجهیزات آنها در کامیون‌ها قرار گرفت از کامیون آب می‌چکید؛ گویا ماشین ماسه شسته حمل میکند.
بدون شک این امر یک امداد الهی بود و گرنه معلوم نبود چه حادثه‌ای رخ می‌داد.
نبودن وسائل هوا‌شناسی، نمونه‌ای از کمبود امکانات در زمان جنگ بود که بتواند جبهه‌ها را یاری رساند.
پ ن: راوی داستان، با اجازه خاطره تان را کمی ویرایش کردم.
دو تا نکته را من در این خاطره متوجه نشدم؛ جدول رمز بی سیم چی بوده؟
و اینکه، چرا گفتید این یک امداد غیبی بود و معلوم نبود چه حادثه ای رخ میدهد؟
همه می‌میریم.
من – تو – او
یادم باشد قیامتی هست.
یادم باشد سوال و جوابی هست.
یادم باشد باید جوابگو باشم.
یادم باشد کوچک‌ترین کاری که میکنم، محاسبه میشود.
یادم باشد، آن موقع فقط من هستم و خدا و نامهٔ اعمالم
یادم باشد؛ یادمان باشد
من – تو – او
مسلمان، کافر، بسیجی، سبز، منافق، حزب اللهی، ولایی، لیبرال، جمهوری خواه، آزادی خواه، پیرو خط امام، فاشیست، جیره خوار
همه…. یادمان باشد