آخرین نوشته‌ها
صبح جمعه است. اسنپ گرفته‌ام از غرب تهران به قلهک.
سریع آماده شده‌ام و فراموش کردم کتابم را داخل کیفم بگذارم. موبایل هم کمتر از ده درصد شارژ دارد و باید تا برگشت نگهش دارم.
برای من که در مسیرها یا کتاب می‌خوانم یا مشغول موبایل میشوم، نبود هر دو با هم سخت است، آن هم برای مسیری نسبتاً طولانی.
نگاهم
را به خانه‌های کنار اتوبان میدوزم تا حوصله‌ام سر نرود. ناخوداگاه دنبال
پتو و فرش شسته شده بر بام‌ها هستم. تصویری نوستالژیک از اسفند. باید ب
ذهنم یاد بدهم خانه‌ها دیگر ویلایی نیست و کمتر کسی می‌تواند و “می‌خواهد”
در خانه فرش و پتو بشوید؛ نباید دنبالشان بگردد، آن هم روی خانه‌های برِ
اتوبان همت و صدر.
گلدان‌های روی بالکن‌ها نظرم را جلب می‌کنند؛
گلدان‌های رنگ و وارنگ که خیلی‌هایشان خالی است و خشک شده. با خودم می‌گویم
یادم باشد هفته آخر اسفند، سه گلدان سبز و سفید و قرمزی که “پتوسک”هایم را
درونشان کاشتم، توی ایوان بگذارم؛ ریحان و شاهی هم بکارم. شاید امسال موفق
شوم به نتیجه برسم، پارسال که نتوانستم و خراب شدند.
به رانندگی راننده
توجه میکنم و به تمیز بودن و نبودن ماشینش تا نمره‌ام، منصفانه باشد. چند
بار سبقت خطرناک می‌گیرد. بین خطوط هم حرکت نمی‌کند. اما ماشینش تمیز است و
مرتب. همان ابتدا خواهش کردم گوشی‌ام را به شارژ ماشینش بزند و محترمانه
قبول کرد؛ ولی خیلی بد رانندگی می‌کند. چهار از پنج باید بدهم.
به پل
طبیعت میرسیم. سعی میکنم تمام آدم‌های روی پل را در چند ثانیه‌ای که فرصت
دارم تا ماشین از زیر پل عبور کند، از نظر بگذرانم و نگاهشان کنم. نگاهم
روی زوج جوانی که به نرده‌های پل تکیه داده‌اند و حرف می‌زنند، قفل
می‌شود…
به طرح درس فردایم فکر میکنم. به کارهایی که قول داده‌ام
انجام بدهم ولی فرصت نکردم و بدقول شده‌ام. به همه چیز فکر میکنم تا فرار
کنم از فکر به جایی که دارم میروم؛ فکر به مصیبتی که برای دوستم افتاده و
دو روز است همراهی‌ام می‌کند؛ فکر به اینکه چه باید بگویم و چه باید بکنم
وقتی محیا را دیدم …
بگذریم. نمیدانم چرا به اینجا رسیدم. اصلا
نمی‌خواستم این پست درباره فوت مادر دوستم باشد؛ میخواستم درباره سه ربعی
بدون موبایل و کتاب بنویسم و کارهایی که کردم، ولی نشد؛ نتوانستم. ذهن که
مدام روی موضوعی باشد، ناخودآگاه و مستقیم و غیرمستقیم به همان سمت میرود،
حتی اگر نخواهی.
لطف میکنید برای مادر جوان دوستم فاتحه‌ای بخوانید و برای صبر دخترش، دعا کنید
وای بر آن روزی که چیزی، حتی عشق، عادتمان شود.
عادت، همه‌چیز را ویران می‌کند از جمله عظمت دوست داشتن را، تفکر خلاق را، عاطفه جوشان را…
عاشق کم است، سخن عاشقانه فراوان.
روزگاری است چه بد، که دیگر کلامِ عاشقانه، دلیلِ عشق نیست؛ و آوازِ عاشقانه خواندن، دلیلِ عاشق بودن
نادر ابراهیمی – یک عاشقانه آرام
من از جمله افرادی بودم که از فسنجون خوششون نمی‌اومد؛ دهن نمیزدم بهش و به نظرم یه غذای بدمزه و زشت می اومد😅
ولی چند سالیه که ازش خوشم اومده و میخورم و حتی دو سه بار هم درستش کردم و کم کم دارم عاشقش میشم😉
گردو سابیده شده رو با یک مقدار آب سرد تو قابلمه میریزم و وقتی آب جوش اومد زیرش رو کم میکنم و میذارم دو ساعت با شعله کم حرارت ببینه. آبش که کم شد، دوباره نیم استکان آب سرد میریزم روش.
🌸 آب سرد باعث میشه گردو زودتر روغن پس بده🌸
مرغ رو هم با پیاز و یک کم نمک و زردچوبه و یک کوچولو دارچین، تو قابلمه جداگانه، میذارم بپزه.
بعد دوساعت که گردو حسابی پخت و روغن داد، رب انار میریزم و یک کم شکر. بسته به میزانی که بخوام شیرین یا ملس یا ترش بشه، هم میزنم و میزان رب و شکر رو تنظیم میکنم. یک کم که باهم جوش خوردن، مرغ ها رو بهشون اضافه میکنم. چند تا آلو خورشتی هم برای کم کردن گرمی گردو داخل خورش میندازم. حدود نیم ساعت صبر میکنم تا مرغ ها خوب با مخلوط گردو و رب انار بپزن و بعد سرو میکنم😀
نمیدونم چرا فسنجون غذای سختیه تو ذهنمون، در صورتیکه خیلی آسونه فقط زمان بره پختش
اسفند ۸۵
با بچه های شورای بسیج دانشگاه یک کاروان تشکیل دادیم و رفتیم کربلا.
الحق و الانصاف سفر خیلی خوبی بود و بهترین نکته سفر هم هماهنگ بودن همه اعضای کاروان بود .
حدود یک ماه و نیم پیش بچه ها زنگ زدند و گفتند کربلا میای؟ مگه میشد گفت نه . اونم با همون کاروان قبلی و همون بچه ها
فقط باید تا یک هفته مدارک جور میشد و متاسفانه تاریخ گذرنامه من تموم شده بود . ولی به برکت پلیس + ۱۰ کارها جور شد و گذرنامه ما هم آماده .
عصر روزی که مامور پست اومد در خونه و گذرنامه ها را تحویل داد. بچه ها زنگ زدند که آقای جان محمدی(رییس کاروان) نتونسته کاروان را جور کند و سفر به هم خورد .
به همین راحتی …
بچه ها گفتند یه کاروان دیگه اربعین میره و چند تایی جا داره . ولی آن زمان به دلایلی برای من امکان رفتن وجود نداشت.
نا امید شدم یا نشدم .
اسمم را دادم به یه بنده خدایی که هر جا شد اسم‌مان را بنویسه که بعد دو روز گفت تا آخر آذر همه کاروان ها پره و برای دی به بعد هم بعدا اسم نویسی می کنند . بازم نمی دونم نا امید شدم یا نه .
ولی وقتی میگن قسمت و دعوت …
بعد یک هفته بنده خدا زنگ زد و گفت برات فیش کربلا گرفتم . ۱۲ آبان . فقط زود باش تا ساعت ۱۲ بعد از ظهر فرصت پرداخت پولش را داری وگرنه انصراف محسوب میشه.
هنوزم باورم نمیشه که به این سرعت برام جور شده باشه.
روزی که رفتم فیش ها را به آژانس تحویل بدم . خیلی خسته شدم و فشار زیادی بهم اومد . ولی همش فدای … شهدا ـ امام حسین ـ انقلاب ـ کارگر شمالی ـ امیر آباد ـ کلاس ـ کنگره شهدا ـ کارگر جنوبی ـ جلیلی ـ امام زاده حسن ـ قزوین ـ خراسان ـ خاوران یه تهران گردی کامل کردم.
به قول مامانم : آدم باید برای کربلا رفتن سختی بکشه .
حالا موندم و این بیست و سه روز …
