آخرین نوشته‌ها
صبح جمعه است. اسنپ گرفته‌ام از غرب تهران به قلهک.
سریع آماده شده‌ام و فراموش کردم کتابم را داخل کیفم بگذارم. موبایل هم کمتر از ده درصد شارژ دارد و باید تا برگشت نگهش دارم.
برای من که در مسیرها یا کتاب می‌خوانم یا مشغول موبایل میشوم، نبود هر دو با هم سخت است، آن هم برای مسیری نسبتاً طولانی.
نگاهم
را به خانه‌های کنار اتوبان میدوزم تا حوصله‌ام سر نرود. ناخوداگاه دنبال
پتو و فرش شسته شده بر بام‌ها هستم. تصویری نوستالژیک از اسفند. باید ب
ذهنم یاد بدهم خانه‌ها دیگر ویلایی نیست و کمتر کسی می‌تواند و “می‌خواهد”
در خانه فرش و پتو بشوید؛ نباید دنبالشان بگردد، آن هم روی خانه‌های برِ
اتوبان همت و صدر.
گلدان‌های روی بالکن‌ها نظرم را جلب می‌کنند؛
گلدان‌های رنگ و وارنگ که خیلی‌هایشان خالی است و خشک شده. با خودم می‌گویم
یادم باشد هفته آخر اسفند، سه گلدان سبز و سفید و قرمزی که “پتوسک”هایم را
درونشان کاشتم، توی ایوان بگذارم؛ ریحان و شاهی هم بکارم. شاید امسال موفق
شوم به نتیجه برسم، پارسال که نتوانستم و خراب شدند.
به رانندگی راننده
توجه میکنم و به تمیز بودن و نبودن ماشینش تا نمره‌ام، منصفانه باشد. چند
بار سبقت خطرناک می‌گیرد. بین خطوط هم حرکت نمی‌کند. اما ماشینش تمیز است و
مرتب. همان ابتدا خواهش کردم گوشی‌ام را به شارژ ماشینش بزند و محترمانه
قبول کرد؛ ولی خیلی بد رانندگی می‌کند. چهار از پنج باید بدهم.
به پل
طبیعت میرسیم. سعی میکنم تمام آدم‌های روی پل را در چند ثانیه‌ای که فرصت
دارم تا ماشین از زیر پل عبور کند، از نظر بگذرانم و نگاهشان کنم. نگاهم
روی زوج جوانی که به نرده‌های پل تکیه داده‌اند و حرف می‌زنند، قفل
می‌شود…
به طرح درس فردایم فکر میکنم. به کارهایی که قول داده‌ام
انجام بدهم ولی فرصت نکردم و بدقول شده‌ام. به همه چیز فکر میکنم تا فرار
کنم از فکر به جایی که دارم میروم؛ فکر به مصیبتی که برای دوستم افتاده و
دو روز است همراهی‌ام می‌کند؛ فکر به اینکه چه باید بگویم و چه باید بکنم
وقتی محیا را دیدم …
بگذریم. نمیدانم چرا به اینجا رسیدم. اصلا
نمی‌خواستم این پست درباره فوت مادر دوستم باشد؛ میخواستم درباره سه ربعی
بدون موبایل و کتاب بنویسم و کارهایی که کردم، ولی نشد؛ نتوانستم. ذهن که
مدام روی موضوعی باشد، ناخودآگاه و مستقیم و غیرمستقیم به همان سمت میرود،
حتی اگر نخواهی.
لطف میکنید برای مادر جوان دوستم فاتحه‌ای بخوانید و برای صبر دخترش، دعا کنید
وای بر آن روزی که چیزی، حتی عشق، عادتمان شود.
عادت، همه‌چیز را ویران می‌کند از جمله عظمت دوست داشتن را، تفکر خلاق را، عاطفه جوشان را…
عاشق کم است، سخن عاشقانه فراوان.
روزگاری است چه بد، که دیگر کلامِ عاشقانه، دلیلِ عشق نیست؛ و آوازِ عاشقانه خواندن، دلیلِ عاشق بودن
نادر ابراهیمی – یک عاشقانه آرام
من از جمله افرادی بودم که از فسنجون خوششون نمی‌اومد؛ دهن نمیزدم بهش و به نظرم یه غذای بدمزه و زشت می اومد😅
ولی چند سالیه که ازش خوشم اومده و میخورم و حتی دو سه بار هم درستش کردم و کم کم دارم عاشقش میشم😉
گردو سابیده شده رو با یک مقدار آب سرد تو قابلمه میریزم و وقتی آب جوش اومد زیرش رو کم میکنم و میذارم دو ساعت با شعله کم حرارت ببینه. آبش که کم شد، دوباره نیم استکان آب سرد میریزم روش.
🌸 آب سرد باعث میشه گردو زودتر روغن پس بده🌸
مرغ رو هم با پیاز و یک کم نمک و زردچوبه و یک کوچولو دارچین، تو قابلمه جداگانه، میذارم بپزه.
بعد دوساعت که گردو حسابی پخت و روغن داد، رب انار میریزم و یک کم شکر. بسته به میزانی که بخوام شیرین یا ملس یا ترش بشه، هم میزنم و میزان رب و شکر رو تنظیم میکنم. یک کم که باهم جوش خوردن، مرغ ها رو بهشون اضافه میکنم. چند تا آلو خورشتی هم برای کم کردن گرمی گردو داخل خورش میندازم. حدود نیم ساعت صبر میکنم تا مرغ ها خوب با مخلوط گردو و رب انار بپزن و بعد سرو میکنم😀
نمیدونم چرا فسنجون غذای سختیه تو ذهنمون، در صورتیکه خیلی آسونه فقط زمان بره پختش
چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی
آن شب قدر که این تازه براتم دادند
چند روز پیش داشتم فرم طرح تحول اقتصادی را پر میکردم . روبروی اسم خودم در ردیف شغل نمیدونستم باید چه شماره ای را بنویسم. دانشجو ؟ بیکار ؟ در شرف کار ؟
ای مهربان ترین، گر چه چنین دیر آمدم ، من آمدم
بی هیچ هدیه ای با دست های خالی و چشمان پر ز اشک
تنها به شوق آن که ببخشی مرا دگر….
خدا جونم نمیدونم چه جوری باید ازت تشکر کنم .
نمیدونم شاید یکی از بزرگترین هدیه ای هایی بوده که تا حالا ازت گرفتم. اونم درست شب اول ماه خودت.
انقدر خوشحالم که دوست دارم روی ماهتو ببوسم.
فقط امیدوارم ایندفعه قدرش رو بدونم و دوباره از دستش ندم و همچنین بتونم جواب محبت و لطف بی حد تو رو بدم .
خدایا دوست دارم .
اگه شما هم میدونستید چه لذتی داره بعد چهار سال با صمیمیترین بهترین و عزیزترین دوست صحبت کردن و حرفاشو شنیدن اونم درست شب اول ماه مبارک مثل من سر از پا نمی شناختید و پست شب اول ماه رمضونو فقط درباره دوستتون می نوشتید .
خدایا کمکمون کن .
اصلا دوست ندارم اینجا درباره مشایی حرف بزنم و مطلبم هم هیچ ربطی به او نداره که به قول یه بنده خدا این بابا شامل حدیث رفع القلم میشه . بگذریم …
اظهارات شیمون پرز در گفتگو با رادیو صدای آمریکا، منو وادار به توشتن این پست کرد .
برام جالب بود وقتی خوندم این بابا گفته : احمدی نژاد فردی خطرناک، تروریست، صریح اللهجه ترین فرد در نفرت نسبت به اسرائیل، غیرمسئول و خشن است اما با استقبال از سخنان مشایی گفته صهیونیست ها، دوستی ۲۵۰۰ساله با ملت ایران دارند.
این سخنهای همیشگی مسىولان امریکا و اسراییل درباره احمدی نژاد همیشه منو تو فکر میبره .
و اینکه سال دیگه انتخابات چه باید کرد و معیارم برای انتخاب چه باید باشد .
همیشه از اسراییل بدم میومد . بگذریم از مشایی هم از همون زمان شرکت در برنامه ترکیه بدم اومد .
ولی وقتی ادم میبینه دشمنش از یکی متنفره از اون طرف خوشش میاد .
اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا