آخرین نوشته‌ها
دیشب بود؛ بعد از اینکه مهمانم رفت و نشسته بودم باخودم فکر میکردم که چرا فلان کار و فلان کار را نکردم تا بیشتر بهمان خوش بگذرد؟ چرا آن غذای فانتزی و جدیدتر را نپختم برایش؟ چرا نرفتم کاهو بخرم و سالاد درست کنم؟ چرا روزمان را گذاشتم عادی بگذرد؟
عادی نبود البته؛ باهم حرف زدیم، عکس دیدیم، نهار خوردیم… ولی میتوانستم بهتر و خاص تر کنم برایش دیروز را، که او برایم خاصش کرد.
ذهنم خسته بودم؟ هیجان زده بودم؟ تجربه نداشتم؟ قدرت تشخیص و فکر در لحظه را نداشتم؟ دلیل هایم را در ذهنم مرور میکردم و به آنی که مدام در ذهنم تکرار میکرد “سی و دو” اهمیتی نمیدادم! آخر ربطی نداشت! ملغمه ای از همه دلایلم بود شاید؛ همه شان باهم.
باز کسی در ذهنم میچرخید و میخواند “سی و دو”؛ مثل پسرکی موذی که مدام اشتباهی که خواهرش کرده و قول داده به مادر نگوید، در گوشش نجوا میکند تا اذیتش کند. انگار قصد رها کردنم را نداشت! قصد کرده بود خودش را ثابتم کند. میخواست محکم خودش را بکوبد در صورتم تا باورش کنم… نمیدانست باورش کرده ام ولی فرار میکنم چون از او، خجالت میکشم
تو نیازی نداری کسی بهت چیزی بده.
میتونی خودت فرصت هات رو بسازی.
اما اول باید بدونی که دنبال چی هستی.
یعقوب را دوست داشتم
صفحه ۲۵۶
من از جمله افرادی بودم که از فسنجون خوششون نمی‌اومد؛ دهن نمیزدم بهش و به نظرم یه غذای بدمزه و زشت می اومد😅
ولی چند سالیه که ازش خوشم اومده و میخورم و حتی دو سه بار هم درستش کردم و کم کم دارم عاشقش میشم😉
گردو سابیده شده رو با یک مقدار آب سرد تو قابلمه میریزم و وقتی آب جوش اومد زیرش رو کم میکنم و میذارم دو ساعت با شعله کم حرارت ببینه. آبش که کم شد، دوباره نیم استکان آب سرد میریزم روش.
🌸 آب سرد باعث میشه گردو زودتر روغن پس بده🌸
مرغ رو هم با پیاز و یک کم نمک و زردچوبه و یک کوچولو دارچین، تو قابلمه جداگانه، میذارم بپزه.
بعد دوساعت که گردو حسابی پخت و روغن داد، رب انار میریزم و یک کم شکر. بسته به میزانی که بخوام شیرین یا ملس یا ترش بشه، هم میزنم و میزان رب و شکر رو تنظیم میکنم. یک کم که باهم جوش خوردن، مرغ ها رو بهشون اضافه میکنم. چند تا آلو خورشتی هم برای کم کردن گرمی گردو داخل خورش میندازم. حدود نیم ساعت صبر میکنم تا مرغ ها خوب با مخلوط گردو و رب انار بپزن و بعد سرو میکنم😀
نمیدونم چرا فسنجون غذای سختیه تو ذهنمون، در صورتیکه خیلی آسونه فقط زمان بره پختش
شنبه، آخرین روز کلاس‌های امسالم بود.
وقتی مدرسه تعطیل شد و بچه ها رفتن، دوباره رفتم سرکلاس؛ تخته رو پاک کردم و این شعر قیصر رو براشون نوشتم.
نمیدونم صبح یکشنبه که بچه ها رفتن سرکلاس، شعر رو خوندن یا نه.
کاش خونده باشن و حتی یک ثانیه بهش فکر کرده باشن.
کاش بدونن چقدر آینده تک تکشون، برای معلم هاشون مهمه.
کاش قدر خودشون و زندگی شون رو بدونن
هفته پیش یکسری کتاب برای کتابخونه تازه تاسیس مدرسه خریدم. سعی کردم با بودجه محدودی که داشتیم، بیشترین تعداد کتاب رو با تنوع سلیقه‌ای مختلف بخرم.
صبحی که کتابها رو بردم مدرسه و داشتم تو قفسه‌ها میذاشتمشون، چند تا از بچه‌ها اومدن و با ذوق کتابها رو تند تند درمی‌آوردن و اسماشون رو میخوندن. گفتم “بچه‌ها بِهَمِشون نزنید.” یکی‌شون گفت: “خانم ما الان مثل گرسنه‌هایی هستیم که چند ماه بهمون غذا نرسیده و حالا به غذا رسیدیم!”
بهش خندیدم و ته دلم ذوق کردم که انقدر به کتاب علاقه دارن و به غذا و گرسنگی تشبیهش میکنن؛ و ته دلم غصه خوردم که چرا کتاب‌های بیشتری نتونستم براشون بخرم.
خیلی وقت‌ها خواب میبینم هنوز دانش آموزم؛ با دوستانِ دوران راهنمایی یا دبیرستان، در مدرسه هستم و درس می‌خوانیم؛ امتحان داریم و من درسی نخوانده‌ام و استرس شدیدی دارم. صبح‌هایی که شب قبلش چنین خواب‌هایی دیده‌ام، اکثرا سردرد دارم.
حالا، خواب دیدم که آخر سال تحصیلی است و خرداد؛ فصل امتحانات است و گفته‌اند از هفته بعد امتحانات بچه‌ها شروع میشود و من هنوز همه‌ی فصل‌های کتاب را، سرکلاس درس نداده‌ام! کتاب را ورق میزنم و نمی‌دانم چه خاکی بر سر بریزم!
انگار کابوس مدرسه، نمی‌خواهد رهایم کند.
قبلا فقط کابوس دانش‌آموزی میدیدم، حالا کابوس معلمی هم اضافه شده است.
خونه صبحانه نخورده بودم. با خودم یه تیکه نون برده بودم مدرسه.
زنگ تفریح، رفتم سر یخچال و قوطی پنیر رو برداشتم. با نونی که داشتم، لقمه کردم و خوردم. یکذره پنیرش سفت بود و شبیه پنیر تبریزی‌های کارخونه‌ای بود. داشتم لقمه‌ام رو میخوردم که مستخدم مدرسه اومد تو آشپزخونه. بهش گفتم “با اجازه‌تون من قوطی پنیر رو برداشتم و یک کم خوردم ازش.” یه نگاهی به قوطی کرد و گفت “کدوم رو برداشتی؟” گفتم “نمیدونم. تو یخچال بود و منم برداشتمش.”
اومد به قوطی و پنیرهای توش نگاه کرد و گفت: “عه این پنیر آزمایشگاه زیست بچه‌هاست. سر کلاس زیست درست کردن و گذاشته بودن تو یخچال”
مونده بودم لقمه‌ای که هنوز تو دهنم بود رو قورت بدم یا بریزمش دور!
نکته اخلاقی این پست هم این میشه که هیچ‌وقت بدون اجازه چیزی برندارید! :))))
برای یه معلم چی بالاتر از اینکه شاگردش با ناراحتی بگه “خانم فقط نیم ساعت از کلاستون مونده، کاش بیشتر بود”
من، امروز این جمله رو شنیدم ^_^
جلسه اول کلاس ادبیات با هشتم‌ها، براشون شعر “قاف” قیصر رو خوندم؛
و قاف
حرف آخر عشق است
آنجا که نام کوچک من
آغاز میشود
بچه‌ها هنوز درگیرن کلمه‌ای پیدا کنن که باحرف اول اسمشون، تموم بشه و یه شعر مثل شعر قیصر بسازن.
یاد نوجوونی خودم میافتادم. یادمه یه کلمه‌ای هم پیدا کردم که یا آخرش یا اولش “ف” بود، ولی هرچی فکر میکنم چی بود، یادم نمیاد!
چند دقیقه از آخر کلاس نگارش برای بچه‌ها کتاب میخوانم. برای نهمی‌ها “امپراطور عشق” و برای هشتمی‌ها “مرغ شل”
به نظرم این کتابخوانی و در واقع بلندخوانی‌ها سر کلاس، بچه‌ها را به خواندن و حتی نوشتن، مشتاق میکند. برای جذاب‌تر شدن و برانگیختن حس کنجکاوی بچه‌ها، کتابها را جلد میکنم تا جلد و اسم کتاب مشخص نشود. وقتی کتاب تمام شد، آنوقت اسم کتاب را بهشان می‌گویم.
سختی این کار، انتخاب کتاب مناسبی برای خواندن سر کلاس است. کتابی که هم به سن و روحیات بچه‌ها بخورد، هم کتاب چرت و خنثی‌ای نباشد و هم برای اکثریت بچه‌ها جذاب باشد!
فکری‌ام که از این کتابها برای سوالات امتحانات آخر ترم‌شان هم کمک بگیرم!