وقتی به زیارت شما می آیم، شمایی که در بالای کوه یا وسط صحرا یا در یک منطقه خارج از شهر و حتی روستا آرمیده اید؛ مدام به این فکر میکنم که چرا اینجا؟ اینجایی که بالای یک کوه است؛ آدم عادی که اینجا زندگی نمیکند؛ اینجایی که از مرکز شهر و روستا و ده دور است؛ اینجایی که “پرت” است، پرت از ما آدم ها! ما آدمهایی که هزار و خرده ای سال پیش زندگی میکردیم. حالا چه فرقی میکند من آن آدم باشم یا چند نسل قبل از من! مهم این است که شما از آدمها فرار کرده اید! پناه برده اید به دل کوه ها، به وسط جنگل و صحراها.
از “من” انسان فرار کرده اید!
چرا آمده بودید این سرزمین؟ به دنبال رضا (که سلام خدا بر او باد) آمده بودید؟ میخواستید پسر موسی بن جعفر را ببینید یا به زیارت قبرش بروید؟ نتوانستد وجود شما و نام شما را که به”اسد الله الغالب” میرسید تحمل کنند؟ دنبالتان کردند تا بالای کوه؟ تا وسط جنگل؟ تا دورترین نقطه از آبادی و شهیدتان کردند؟
کاش که سرگذشت تک تکتان را میدانستم؛ میدانستم چگونه شهیدتان کردند؛ میدانستم بعد از شهادت با جنازه تان چه کردند؟ کفن کردند؟ یا مثل آقایمان حسین (که سلام و درود خدا بر او و اهل و اصحابش باد) بدون غسل و کفن رهایتان کردند و شاید چند روز بعد، چوپانی، زنی، کودکی به جنازه غرق در خونتان رسیده باشد و بر مظلومیتتان اشک ریخته و خاک را میزبان تن دیگری از اولاد علی کرده باشد.
سلام خدا و فرشتگانش بر شما؛ بر امامزادگان مظلوم

امامزادگان سلطان گروه آباد
در پای کوه های کرکس، روستای اوره، شهرستان نطنز، استان اصفهان

میلادتان مبارک آقای شهیدم ??
افتخارم این است نامم جزو فرزندان شماست، هرچند فرزند خلفی نیستم! دعا کنید برایم که دعای پدر در حق فرزند گیراست.

تصمیم گرفتم برای شام خورش کرفس بذارم. از فریزر مرغ درآوردم ولی هرچی دنبال کرفس گشتم، چیزی نیافتم؛ کرفس‌هام تموم شده بود و یادم نبود!
هم هوس کرفس کرده بودم، هم حوصله فکر کردن و یافتن یه غذای دیگه که تازگی نخوردیم رو نداشتم برای همین گفتم می‌رم از مغازه سرکوچه یه بسته کرفس بسته‌بندی آماده می‌خرم؛ هم به تصمیمم برای شام امشب می‌رسم و هم برای اولین‌بار این بسته‌بندی‌های فریزری آماده رو امتحان می‌کنم.
بیست تومن گذاشتم تو جیب شلوارم و چادر سر کردم و رفتم بقالی سر کوچه؛ ولی کرفس فریزری آماده نداشت! گفتم برم تا مغازه دوتا کوچه اونور‌تر، شاید داشته باشه. وقتی فروشنده گفت تو یخچال آخر مغازه داریم، خوشحال شدم ولی وقتی بین بسته‌های تو یخچال گشت و گفت: خانم فقط سبزی قرمه و سبزی پلویی داریم، باز ناامید شدم؛ باخودم گفتم برگردم خونه، سبزی پلو بذارم! ولی باز «منِ هوس کرفس کرده» گفت حالا تا آن سوپربزرگه خیابون بعدی هم برو، اگه اون نداشت دیگه بیخیال! برای رسیدن به سوپربزرگه خیابون رو دور زدم و چشمم خورد به مغازه میوه فروشی که تازه باز شده بود و تابحال ندیده بودمش! داخل که شدم و چشمم به کرفس‌های تازه که افتاد، از اینکه پشیمون نشده بودم و برنگشته بودم خونه، خوشحال شدم. از فرصت استفاده کردم و خیار و گوجه و انگور هم خریدم! برای شام خورش کرفس تازه تازه داشتیم 🙂

اصلا باید توی هر خیابون یه مغازه میوه فروشی و سبزی فروشی باشه، تا بشه میوه و سبزی تازه تازه خرید و مصرف کرد!

پ ن: بیاین سبد ببریم برای خرید تا از مصرف پلاستیک جلوگیری کنیم و به محیط زیست کمک کنیم

چشمانم را می‌بندم و خودم را در صد و سی و پنج سال پیش که این خانه تازه ساخته شده بود، تصور میکنم؛
محمدرضاخان قوام الملک سوم در تالار آیینه چند مهمان خانوادگی دارد! همهمه حرف زدن ها، صدای خنده های ریز زن ها و قهقهه مردها، آوای ریخته شدن شربتها در جام و قرچ قرچ صدا کردن دهان صاحبخانه موقع خوردن میوه های پوست کنده … می آید. تصویر مهمانان در آیینه های دورتادور اتاق افتاده و در هم منعکس شده و جمع ده نفری آنها را شلوغتر نشان میدهد.
قوام در حال توضیح کارهای دوازده سال ساخت خانه به باجناقش است که ناگهان صدای افتادن شیئی بر زمین و شکستنش می آید! تالار ثانیه ای ساکت میشود و همه با نگرانی به سمت درب ورودی نگاه میکنند، از آینه روبروی درب ورود کنیزکی را میبینم که گنگ و منگ ایستاده و نمیداند چه کند! انگار تمام ترس و وحشت و مظلومیت رعیتهای تاریخ در چشمانش موج میزند؛ جلوی پایش بر روی فرش ابریشمی سینی بزرگ مسی غذا دمر افتاده و ظرفهای چینی پر از برنج و خورش شکسته و لب پر شده اطراف سینی افتاده اند! از بوی قیمه و بادمجان و ترشی و پررنگتر شدن قرمزی گلهای قالی و تکه های ریز کلم و هویج و لپه بر روی قالی میشود حدس زد شام چه بوده است، تکه های چینی سفیدی نیز کنار میز عسلی کوچکی افتاده و معلوم است سینی موقع افتادن گلدان سفید را هم باخود همراه کرده و همه باهم به زمین افتاده و شکسته اند …
سکوت چند ثانیه ای تالار با صدای جیغ مانند زن قوام شکسته میشود! ظرفهای چینی از فرنگ آورده اش شکسته؛ گلدان سفید از جنس عاج فیل شان که از سفر هند باخود آورده بودند چندپاره شده … صدای خشدار و مردانه قوام در تالار میپیچد که به سمت کنیزک یورش میبرد … آخرین صحنه ای که میبینم همان چشمان پر از دلهره و وحشت و مظلوم تمام رعیت های تاریخ است که در چشم کنیزک جمع شده… دیگر تحمل ندارم چشمانم را باز میکنم و دختری چادر به سر و دوربین در دست را مقابلم در آیینه میبینم …

پ‌ن: این را برای یکی از عکس‌های اینستاگرام نوشتم! یکدفعه و بدون هیچ فکر خاصی و بدون هیچ ویرایش و تصحیحی! اینجا میگذارمش تا اگر روزی خواستم جدی‌تر به داستان‌نویسی فکر کنم از تصحیح همین داستان شروع کنم!

پ‌ن۲: عکس متعلق به تالار آیینه در خانه زینت الملک شیراز است.

_پنج کیلو لیمو میخوام برای آبگیری.
مغازه دار که مرد سی و پنج شش ساله ای میخورد، پنج کیلو لیمو را از سینی جلوی مغازه میکشد، وزن میکند و تحویل ما میدهد و میگوید: “بریزینشون تو اون تشت و با اون شلنگ بشورینشون و بعدم بریزین تو سبد بیارینشون اینجا.” و اشاره میکند به سبد و شلنگ و تشت جلوی مغازه اش.
یکدور آب روی لیموها گرفته ایم که متوجه نگاه سنگینش میشویم.
آب درون تشت که کمی کرم رنگ شده را کنار جدول خالی میکنیم و دوباره روی لیموها آب میریزیم که صدایش درمی آید، “بسه دیگه. تمیزن اینا، نمیخواد انقدر بشورینشون. من خودم اول میشورمشون، بعد میریزم رو سینی برای فروش”
لیموهای رها شده در سبد را میبریم برای آبگیری.
بطری‌های پرشده از آب لیموی تازه را برمیداریم و می‌خواهیم برویم که می‌رود از داخل مغازه یک جعبه لیمو می آورد تا سینی خالی شده را پر کند. منتظریم طبق آنچه گفت لیموها را بشورد اول؛ ولی رکب خورده ایم! لیموها از جعبه آکبند، مستقیم به سینی هدایت شدند …

این پنجمین یا ششمین لیوان چایی‌ه که از صبح خوردم! اونم کی؟ من‌ی که خیلی اهل چای نیستم.  استرس دارم شدید و اعصابم خورده.

با خودم قرار گذاشتم اگه تا شهریور این پروژه مسخره تموم شد که شد، وگرنه ولش میکنم بره! تمام تلاش هام و هزینه و عمری هم که پاش رفت، به درک اصلا! بدتر از این نیست که بخاطرش از همه چیز خودمو عقب انداختم. فقط داغش و لکه ننگش رو پیشونیم میمونه 🙁

اه خدایا! چیکار کنم 😐
میشه دعا کنید برام؟

از پنجره هتل که فاصله زیادی تا حرم نداشت، مشغول عکاسی از گنبد پدربزرگ و نوه بودم. تنظیمات دوربین رو تغییر میدادم و عکس میگرفتم. گاهی دستم تکون میخورد و عکس خراب میشد، گاهی هم تنظیمات مناسب نبود و عکسها پرنور یا کم نور و کج و معوج میشد … یکی از عکسهایی که گرفتم دستم تکون خورد، مطمئن بودم عکسی که ثبت شده خوب نیست و دوربین رو که پایین بیارم یه عکس با خطوط کج و معوج تو مانیتور دوربین میبینم، دستمو گذاشتم رو دکمه دلیت که تا عکس نمایش داده شد حذفش کنم و عکس بعدی رو بگیرم، ولی وقتی عکسو دیدم از حذف کردنش پشیمون شدم. انگار دستم تکون خورده بود تا این عکس اینطوری ثبت بشه؛ دوتا گنبد مثل دوتا کبوتر طلایی کنار هم در حال پرواز بودن!

شاید به سمت مشهد

حیف نیست؟
بهارِ، از سر اتّفاق
بغلتد در دستم
آن وقت تو نباشی؟


سلام بر حجت خدا در زمین،
سلام بر مولا و آقایم مهدی
از خدا میخواهم مرا از منتظران و پیروان و یاوران تو در برابر دشمنانت
و از شهداى در آستانت در شمار شیفتگانت قرار دهد.


قسمت اول، شعری از شمس لنگرودی و قسمت دوم برداشتی از زیارت امام زمان در روز جمعه
عکس‌ها را نوروز امسال گرفته‌ام؛ برای دیدن در سایز بزرگ روی آنها کلیک کنید