آخرین نوشته‌ها
چند وقته اوضاع گلدونای کاکتوسم خیلی خوب نیست. کج شدن، خشکیده شدن و در حال خراب شدن.
امروز به خودم گفتم دیگه باید بهشون برسی فاطمه خانم! همه‌شون رو آوردم تو آشپزخونه و پای سینک، شروع کردم تیمار کردن.
گلدونای بعضی‌هاشون رو بزرگ کردم، ساقه‌های بعضی هاشون رو بریدم، برگاشون رو هرس کردم. تیغای ریز و کوچولوشون میرفت تو دستام ولی برام اهمیت نداشت. من اصلا عادت ندارم موقع تعویض و رسیدگی به گلدونام دستکش دست کنم؛ مخصوصا وقتی میخوام چیزی بکارم یا گلدون‌ِ گلی رو عوض کنم. احساس میکنم اگه دستکش داشته باشم، حسم و عشقم بهشون منتقل نمیشه. این برخورد انگشتام به برگاشون، ساقه‌هاشون هم برای خودم خوبه هم اونا؛ اینطوری همدیگرو حس میکنیم، ارتباط میگیریم و امید به هم میدیدم. امید به زندگی
من از جمله افرادی بودم که از فسنجون خوششون نمی‌اومد؛ دهن نمیزدم بهش و به نظرم یه غذای بدمزه و زشت می اومد😅
ولی چند سالیه که ازش خوشم اومده و میخورم و حتی دو سه بار هم درستش کردم و کم کم دارم عاشقش میشم😉
گردو سابیده شده رو با یک مقدار آب سرد تو قابلمه میریزم و وقتی آب جوش اومد زیرش رو کم میکنم و میذارم دو ساعت با شعله کم حرارت ببینه. آبش که کم شد، دوباره نیم استکان آب سرد میریزم روش.
🌸 آب سرد باعث میشه گردو زودتر روغن پس بده🌸
مرغ رو هم با پیاز و یک کم نمک و زردچوبه و یک کوچولو دارچین، تو قابلمه جداگانه، میذارم بپزه.
بعد دوساعت که گردو حسابی پخت و روغن داد، رب انار میریزم و یک کم شکر. بسته به میزانی که بخوام شیرین یا ملس یا ترش بشه، هم میزنم و میزان رب و شکر رو تنظیم میکنم. یک کم که باهم جوش خوردن، مرغ ها رو بهشون اضافه میکنم. چند تا آلو خورشتی هم برای کم کردن گرمی گردو داخل خورش میندازم. حدود نیم ساعت صبر میکنم تا مرغ ها خوب با مخلوط گردو و رب انار بپزن و بعد سرو میکنم😀
نمیدونم چرا فسنجون غذای سختیه تو ذهنمون، در صورتیکه خیلی آسونه فقط زمان بره پختش
دستان ملت‌ها که به هم می‌رسد، ابلیس خود را ورشکسته می‌بیند و خشم و نفرتش را با سرب و آهن به نمایش بنی‌آدم می‌گذارد.
در دستم، دست دختر شیخ زکزاکی است… انگشتانِ مادرِ غمگین زمین … خواهر شش برادر شهید… و اولاد آزادترین والدین در بند…
ابلیس بهتر از تفنگداران و زندان‌بان‌هایش می‌داند پیوند ناگسستنی این دو دست، سرنوشت بی‌تردید بشریت است
گمونم دو سال قبل بود که از نرگس‌هام عکس گذاشتم و نوشتم که نرگس‌هامو بعد خشک شدن، نگه میدارم.
بالا سمت راست، نرگسِ امساله که به سال‌قبلی‌ها ملحق شد!
گذرِ عمر رو می‌بینید؟
بعد سالها، دوباره حیوون خونگی دارم! دو تا طوطی برزیلی بامزه
نقره رو فاطمه بهم هدیه داد. از اصفهان آوردش تهران و دادش به من
نبات رو هم هفته بعدش خواهرم بهم هدیه داد تا جفت داشته باشه.
فقط اینکه به گفته آقای همسر حق ندارن تو قفس باشن 🙂 باید تو خونه آزاد باشن! و بتونن راحت پرواز کنن! بله کارم دراومده
نخل که می‌بینم، در خیالم پسر جوانی میشوم که “پروند” بدست، می‌رود سمت نخلها
دست می‌کشد به تنه نخلش، انگار دوستی دیده و می‌خواهد دست بدهد با او.
پروند را به تنه درخت می‌پیچد و بالا می‌رود؛ بالا می‌روم؛ پله پله.
عرق میریزم و بالا می‌روم تا برسم به رطب ها. خودم رطب دوست ندارم، میچینم برای دیگران، شاید برای دخترِ همسایه که دوستش دارم…
باید بروم، پرنده خیالم دیگر نمی‌تواند پرواز کند، برمی‌گردد و میشوم “سیده فاطمه” و راه می‌رود…
پ ن: پروند ریسمانی است که با آن از نخل بالا می‌روند
بچه‌های دنیا یه زبون مشترک دارن که هرچی هم زبون تکلممون باهاشون مختلف باشه، با اون زبون مشترک، میتونیم باهاشون ارتباط بگیریم و “حرف” بزنیم و بازی کنیم و بخندیم.
امشب با زینب و محمد و احمد و حسین و نرجس، همون بازی رو کردم که همیشه با فاطمه و علی و علیرضا و محمد و زینب، خواهرزاده‌هام میکنم؛ شکلک بازی و عکس گرفتن و خندیدن.
نوه‌های میزبانمون تو اولین شبِ پیاده‌روی
باهم کتاب درسی هاشون رو ورق زدیم، حرف زدیم و زینب غلط‌های افعال منو گرفت و کلی تلاش کرد تا مثلِ خودشون “حسین” رو “اِحسن” تلفظ کنم؛ عکس گرفتیم؛ بادبادک باد کردیم؛ عکسای خواهرزاده هامو دیدن و اسماشون رو پرسیدن؛ طرز کار با دوربین حرفه‌ای رو بهشون یاد دادم، باهم شام خوردیم و آخر شب وقتی تو رختخواب دورم نشسته بودن و به صفحه موبایلم که داشتم استوری میذاشتم نگاه میکردن و حرف میزدن، خانم عربی که اونم مهمان بود، دعواشون کرد که ساکت، باهم ریز ریز خندیدیم و سعی کردیم آرومِ آروم حرف بزنیم؛ حرفایی که زبونش مشترک نبود ولی میفهمیدیمش…
از همین الان که هنوز پیششون هستم، دلم براشون تنگ میشه؛ مخصوصا زینب که با چشم‌های “حلو” اش نگام می‌کرد و لبخند میزد و گاهی به عربی حرف زدنم می‌خندید
وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ
سوگند به صبح چون دمیدن گیرد
سوره مبارکه تکویر
آیه ۱۸
صبحِ خانه‌ی ما
فروردین را
کوچه به کوچه میگردم به دنبالت
تا تو را از این بهار عاشقانه
عیدی بگیرم.
به تاریخ ۱۸ فروردین ۹۷
تهران بارانی