کاش دنیا دست زن‌ها بود، زن‌ها که زاییده‌اند یعنی خلق کرده‌اند و قدر مخلوق خودشان را می‌دانند.
قدر تحمل و حوصله و یکنواختی و برای خود هیچ کاری نتوانستن را.
شاید مردها چون هیچ وقت عملاً خالق نبوده‌اند، آنقدر خود را به آب و آتش می‌زنند تا چیزی بیافرینند.
اگر دنیا دست زن‌ها بود، جنگ کجا بود؟

برشی از کتاب سووشون نوشته سیمین دانشور

هر سال اواخر سالِ میلادی، برخی از شبکه‌های اجتماعی، خلاصه‌ای از کارکرد یکسالِ گذشته‌ی اکانت افراد را، برایشان جمع‌آوری می‌کنند. بر فرض اگر اکانت اینستاگرام داشته باشید، چند سایت هستند که با دادن یوزر اینستا، نه پست‌تان که در سال گذشته بیشترین لایک را گرفته‌اند، برایتان نمایش می‌دهند. یا گودریدز تعداد کتابی که کاربرانش خوانده‌اند را به همراه بیشترین و کمترین زمانی که برای کتاب‌ها اختصاص داده‌اند (بر اساس اطلاعاتی که خود کاربر در طول سال به سایت داده است) ارائه میدهد.

از پارسال تصمیم گرفتم، خودم مشابه چنین کاری را، البته خیلی ابتدائی، برای اکانت گودریدز و آم‌ام‌دی‌بی انجام دهم تا پایان سالهای شمسی، بدانم در طول سالِ گذشته چند کتاب خوانده‌ام و چند فیلم دیده‌ام.

به این صورت که در اکانت گودریدزم، که سایتی است با موضوع کتابخوانی و کاربر می‌تواند درباره کتاب‌هایی که خوانده، آنجا نظر و امتیاز بدهد، فایلی ساختم به اسم خوانش۹۶ و در اکانت آم‌ام‌دی‌بی که سایتی است با موضوع فیلم‌بینی، نیز فایلی با عنوان ۹۶ ساختم و هر فیلم و کتابی که در سال گذشته دیدم و خواندم در پوشه آن سال ذخیره کردم. البته بعضی از فیلم‌ها را یا من فراموش کردم در سایت پیدا کنم و علامت بزنم، یا اصلا در سایت وجود نداشتند.

بر اساس اطلاعات گودریدز، سال ۹۶ سی و سه کتاب خواندم؛ برخی عناوین کتاب‌ها: تعلیمات غیر اجتماعی، سباستین، یادداشت‌های یک پزشک جوان، هیس بی هیس، پسری که کلاغ شد، وقت بودن، اردوگاه وحشت، این وبلاگ واگزار می‌شود، جیب عجیب، اپرای مردان سبیل استالینی و … که اگر بخواهم بهترینش را، در حوزه بزرگسال، بگویم “مردی به نام اوه” را انتخاب میکنم و در حوزه نوجوان نیز “مرغ شل” و “ته کلاس، ردیف آخر، صندلی آخر” را.

و به گفته آم‌ام‌دی‌بی در سال ۹۶، پنجاه فیلم و انیمیشن دیده‌ام. سالی، استیل آلیس، لاتاری، به وقت شام، ماجرای نیمروز، نگار، رگ خواب، فصل نرگس، آباجان، برادرم خسرو، متولد ۶۵، بلک میرور، موآنا و … که انتخاب یکی به عنوان بهترین، واقعا کار سختی است.

تصمیم دارم هرسال اینجا، آمار کتابخوانی و فیلم‌بینی سال گذشته‌ام را بنویسم تا آرشیو شود و بتوانم با سال‌های دیگر مقایسه کنم و خودم را محک بزنم. بلکه تشویق شوم به پیشرفت و بیشتر خواندن و بیشتر دیدن.

کاش که همتی هم داشته باشم تا درباره کتاب‌ها و فیلم‌ها بنویسم …

کتابهایی که در  طرح عیدانه کتاب خریدم، با بیست درصد تخفیف

این طرح بیشتر از یکسال هست آخر هر فصل راه می افته.
تو سطح کشور، میتونید به کتابفروشی هایی که تو این طرح ثبت نام کردن مراجعه کنید و با گفتن کد ملی تون و یه شماره موبایل کتابها رو با بیست درصد تخفیف بخرید.
البته با هر کد ملی فقط تا سقف صد تومن میتونید خرید کنید، اگه خریدهاتون بیشتر از صد تومن شد، میتونید کدملی خواهر، برادر، همسر، بابا، مامان و …. بگید و از بیست درصد تخفیف اون بنده خدا هم استفاده کنید🙈😇
لیست کتابفروشی هایی که تو این طرح ثبت نام کردن رو، میتونید از این آدرس ببینید:
http://ketabnet.ir/OstanBookShop.aspx?Bid=7
.
پ ن: بعد گرفتن عکس، کتاب ۹۷۶ روز در پس کوچه های اروپا که محمد دلاوری خبرنگار، نوشته رو هم خریدم

سونیا یک روز روی تخت بیمارستان خوابید، دست اوه را گرفت و گفت نباید نگران باشد، همه چیز درست میشود.
اوه با قلبی که داشت از ترس و خشم از جا کنده میشد در دل گفت گفتنش آسان است، ولی زنش فقط زمزمه کرد: همه چی درست میشه، اوه عزیزم.» و سرش را به بازوی شوهر تکیه داد، انگشت اشاره اش را به آرامی توی مشت آوه گذاشت و سپس چشمهایش را بست و مرد.
اوه چند ساعت همان جا نشست و دست زنش را توی دستش نگه داشت تا این که کارمند بیمارستان آمد و با لحنی آرام و حرکاتی محتاط بهش فهماند که باید جسد سونیا را ببرند. اوه بلند شد، با سر تأیید کرد و به دفتر خاکسپاری رفت تا کارهای مربوطه را انجام دهد. مراسم خاکسپاری روز یکشنبه بود. آوه روز دوشنبه سر کار رفت.|
ولی اگر کسی ازش می پرسید زندگی اش قبلا چگونه بوده، پاسخ میداد تا قبل از این که زنش پا به زندگی اش بگذارد اصلا زندگی نمیکرده و از وقتی تنهایش گذاشت دیگر زندگی نمیکند.

مردی به نام اوه

صفحه ۱۵۸

نشر نون

در سال هایی که جوانتر و به ناچار آسیب پذیرتر بودم، پدرم پندی به من داد که آن را تا امروز در ذهن خود مزه مزه میکنم.
وی گفت: “هروقت دلت خواست عیب کسی رو بگیری، یادت باشه که تو این دنیا، همه مردم مزایای تو رو نداشتن.”

جمله شروع رمان گتسبی بزرگ

وای بر آن روزی که چیزی حتی عشق عادتمان شود.
عادت همه‌چیز را ویران می‌کند؛
از جمله عظمت دوست داشتن را،
تفکر خلاق را،
عاطفه جوشان را.

عاشق کم است، سخن عاشقانه فراوان!

روزگاری‌ست چه بد،
که دیگر کلام عاشقانه دلیل عشق نیست
و آواز عاشقانه‌ خواندن دلیل عاشق بودن.

متن از  کتاب یک عاشقانه آرام، نوشته نادر ابراهیمی
عکس: تهران، حیاطِ خانه، هشت بهمن ۹۶

معتقدم اشیا نیز قسمت و نصیبی دارند، مثل ما انسانها.
مثلا آن بسته های مدادرنگی که از بین چندین قفسه مدادرنگی برداشتمشان، قسمتشان این بود که در این مسیر بشوند برای کودک زائری از ایران، عراق، افغانستان، پاکستان، ترکیه و … بقیه مسیر را با صاحب جدیدشان طی کنند و هرکدام بروند یک کشور و خانه جدید.
قسمت این کتاب هم این بود که لحظات آخر بستن چمدان که چشمم بین کتابهای کتابخانه ام میچرخید و دنبال یک کتاب کم حجم برای آوردن به کربلا بودم، ببینمش و بگذارم داخل چمدان و حالا در ترافیک جاده نجف تا کربلا، بخوانمش؛ زندگی جانباز شهید حسین شایسته فر

نائب الزیاره شهدا باشیم؛ شهدای صدر اسلام تا امروز؛ هرآن کس که برای برپایی حکم خدا در زمین، خون خود را فدا کرد؛
در هرکجای این کره خاکی، با هر نژاد و ملیت