پرسید: “ناراحت نیستی بعد این همه سال که اربعین میرفتی عراق، دو ساله نرفتی؟”
‌
گفتم: “میدونی، من خوشحالم این دو سال شرایط اینطوری شد؛ از این جهت که اربعین رفتن، یه “عادت” نشد برام. یه چیز راحتِ دست‌یافتنی.
فهمیدم رفتن، اینقدر راحت هم نیست.
فهمیدم اگه میرم معنیش این نیست آدم خوبی‌ام و اگه نرم، آدم بدی‌ام”
‌
‌

پ‌ن: عکس‌های بزرگوارانی که امسال با جسمشون هم زائر هستند میبینم، واقعا میترسم برای ماه آینده‌ی کشورم، اگر این گرامیان موقع برگشت خودشان را قرنطینه نکنند و باعث موج جدیدی بشوند

با چند نفر از بچه‌های دانشگاه کاروان را تشکیل دادیم. فاطمه، راضیه، زهرا، فاطمه، سعیده. کارهای پیدا کردن کاروان و هماهنگی‌هایش هم با مرضیه بود. اکثرمان تنها بودیم و فقط چند نفر، مادر یا یکی از اقوامشان را آورده بود. بیست سالمان بود. جوانِ جوان؛ پرشورِ پرشور؛ عاشقِ عاشق.
‌
اسفند هشتاد و پنج بود؛ به قمری میشد اوایل ماه صفر. خوب یادم مانده چون اولین سفرم به عراق بود. اولین سفر من و اکثر رفقایِ همسفرم؛ رفقایِ بیست ساله؛ رفقایِ عاشق.
‌
آن زمان، ساعت یازده درب‌های حرم‌ها بسته میشد و تا اذان صبح اجازه‌ی ورود نمی‌دادند. جمع میشدیم در بین‌الحرمین. کنارِ ماکتِ سامرا. مداحمان “وقتی دلم از هرچی عشقه خسته میشه” می‌خواند. ما، ضجه می‌زدیم. بیست سالمان بود. جوانِ جوان؛ عاشقِ عاشق.
‌
شب هفت صفر بود. از حرم بر می‌گشتیم. از یکی از خدام شنیدیم “حرم تا صبح باز است” علتش را پرسیدیم، گفت “شب شهادت امام حسن علیه‌السلام است” گمانم برای اولین‌بار بود می‌شنیدم. برای ما همیشه آخر صفر تاریخ شهادت ایشان گفته شده بود. به لطف و کرم برادر بزرگتر، آن شب تا صبح در حرم ماندیم. در حرمی خلوتِ خلوت. آرامِ آرام. زیارتی که شبیه رویا بود. رویایی شیرین برای بیست‌ساله‌های عاشق؛ بیست ساله‌های پرشور.
‌
پانزده سال از آن شب هفت صفر گذشته است. دیگر نه بیست ساله‌ایم نه پرشور، اما “عاشق” چرا. کاش عاشق بمانیم. کاش آن رویایِ شیرین، تا همیشه عاشق نگهمان دارد. عاشقِ عاقل. عاشقِ عاشق

سلام آقایِ امام رضا
میلادتان مبارک
زیاده عرضی نیست.
غرض عرض تبریک بود و بیانِ دلتنگی.
‌
تبریک را نوشتاری و قلبی گفتم؛
دلتنگی را با وجب‌وجب گشتنِ خانه برای عکس گرفتن از نشانه‌های شما.
کتابِ دعایم که هربار بازش می‌کنم انگار در حرم نشسته‌ام؛ گلدان آگلونمایم که خواهربرادرهایش این‌روزها در حرم شما زیاد شده‌اند؛ قابِ کوچک مزین به اسم‌تان که هرچه فکر کردم یادم نیامد از کجا دارمش؛ ظرف سفالی که نقش بزی بر آن حک شده ولی مرا یادِ آهو می‌اندازد و قطعه‌ای از فرش حرمتان.
اینها یعنی امروز در خانه نشسته‌ام ولی قلبم در حرم است و دلتنگ.
و میدانم “یرون مقامی و یسمعون کلامی و یردون سلامی”*
پس، از همین خانه زمزمه میکنم: “السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا المرتضی”
‌
‌‌

* در اذن‌دخول وقتی داریم با خدا صحبت می‌کنیم و اجازه‌ی ورود می‌خواهیم به ایشان می‌گوییم ” میدونم پیامبرت و جانشین‌هات نزد شما زنده هستن، جایی که هستم رو میبینند، صدامو میشنوند و سلامم رو جواب میدند”

چندساله بودم که عاشق شدم، یادم نمی‌آید؛ اصلا اینکه چه شد که علاقمند شنیدنشان شدم را هم هیچ یادم نیست. فقط یادم است نمیفهمیدمشان ولی گوش میدادم و حفظ میکردم چون آرمان و هدفشان را دوست داشتم.
شاید اولین جرقه‌های عاشقی، بهمن ماهِ سالی از اواسط دهه هفتاد بود که بابا دعوت شده بودند جشنواره‌ی موسیقی فجر و گروهی از آنها هم آمده بودند ایران. در جشنواره چند آهنگشان را اجرا کرده بودند. فیلم ویدئویی‌شان را بابا گرفته بود و کارم شده بود خواندن “ونمضی على هدی قرآننا” و “اضرب بسیفک”
بعدها که بزرگ‌تر شدم و پول توجیبی‌بگیر، گاهی از نمایشگاه قران و کتاب سی‌دی‌هایشان را می‌خریدم “اناشید حزب‌الله” با آن کاورهای زرد و دلبرا. اینترنت و دانلودی وجود نداشت و با همان سی‌دی‌ها بیشتر و بیشتر علاقمند شدم.
بعدترها اینترنت آمد و دانلود سرودها با دایال‌آپ. تا به امروز که نشید منتشر شده را می‌توانم هم‌زمان با کاربر لبنانی گوش دهم؛ در ساوند‌کلاود پوشه‌ای خاص به نام “حزب‌الله” و در آپ‌موزیک موبایلم پوشه‌ای به نام “مقاومه” دارم.
امشب در توییتر دیدم کاربران لبنانی به مناسبت سی‌سالگی شبکه المنار توئیت میزنند، خواستم من هم یادی کنم از یکی از علایق نوجوانی تا به امروزم. علاقه‌ای که یکی از پایه‌های فکری‌ و اعتقادی‌ام را محکم‌تر و استوارتر کرد.

چند آهنگی که خودم از همه بیشتر دوستشان دارم را، در ادامه‌ی این پست می‌گذارم.

“الارض تحکی” را برای حاج رضوان عزیز خواندند.
روزی که خبر شهادت سردار سلیمانی آمد، ناخودآگاه موبایل را در دست گرفتم و آهنگ را گوش دادم و اشک ریختم.

یا أیها الصمت الذی هز أرکان النخب
فلیکتب التاریخ أن زوالهم فیک انکتب
ای سکوتی که فرماندهان نخبه دشمن را به لرزه انداختی
پس تاریخ بنویسد که با رفتن شما نابودی اسرائیل نزدیک است

این سرود را همیشه در فلش ماشین‌ داریم. خیلی وقتها می‌گذاریمش و دوتایی با آن هم‌صدا میشویم. تاهب، قدم سلاحک.

این، یکی از محبوب‌ترین‌هایم است. آنقدر دوستش دارم که نمی‌خواستم اینجا معرفی‌اش کنم!
اواسط حرب تموز، در بحبوبه‌ی جنگ که هنوز از ساختمان‌های خراب‌شده‌ی ضاحیه دود بلند بود، علی عطار و تیمش بین ساختمان‌ها ایستادند و اجرایش کردند. با آن زبانِ بدنِ عالی عطار و حرکت دست‌هایش موقع گفتن “ایدک نحنا نقطعها”

مصاحبه‌ی از علی عطار دیدم که درباره “لبنان اکبر من هیک” صحبت می‌کند و اینکه وسط روزهای جنگ ضبطش کرده‌اند. می‌گوید ضبطش همان مقدار زمانی که پخش میشود بود. سه دقیقه و نیم تقریبا. در همین زمان ضبط کردیم و بعد فرار کردیم :))

به این کلیپ می‌شود عنوانِ “کلیپ استشهادی” بدهیم. وسط منطقه‌ی جنگی بروی و از مقاومت بخوانی و با کلیپ و شعر دشمنت را تهدید کنی و به نیروهای مقاومت روحیه بدهی، در حالیکه هر لحظه و ثانیه امکان آن باشد که موشک‌های دشمن هدفت بگیرند.
این کلیپ هیچ‌وقت برایم تکراری نمیشود و از بارها و بارها دیدنش، خسته نمیشوم.

در کتاب دنیا (تاریخ) قصه‌ای که تو خوب یاد گرفتی رو نوشتیم.
هر وقت برگشتی که با ما جنگ کنی، دستت رو قطع می‌کنیم.

پیشنهاد میکنم حتما کلیپش را ببینید.

چند سال قبل در توییتر نوشته بودم هروقت این شعر را گوش میدهم، خودم را جوانی بیست ساله‌ با لباس رزم تصور میکنم. دستم را در قوطی رنگ زرد داخل میکنم و به پیشانی‌ام میکشم. بند پوتین‌هایم را محکم میکنم، اسلحه‌ام را به دوش می‌گیرم
پرچم حزب‌الله را که به میله‌ای چوبی وصل است برمیدارم و حرکت میکنم به سمت خط.

آنهایی که “داغ” دیده‌اند خوب می‌دانند و می‌فهمند که داغ سرد نمی‌شود، از یاد نمی‌رود. حتی وقتی مدتی می‌گذرد، سوزناک‌تر می‌شود.
‌
این پست را به بهانه‌ی چهلمین روز رفتن پدرم می‌نویسم؛ چند توصیه از روایات و بزرگان که برای رفتگان چه بخوانیم و چه کنیم. رسم دنیا بر همین است و چه بخواهیم و چه نخواهیم زندگی این روزها را برایمان دارد.
خدا همگی‌مان را بیامرزد.
‌
🥀حضرت علی ع: اموات خود را زیارت کنید که آن‌ها به زیارت شما خوشحال می‌شوند، سپس حاجت خود را نزد قبر پدر و مادر بخواهید، خدا به احترام آنها دعای شما را اجابت میکند.
‌
👌 آداب زیارت اهل قبور:
داشتن وضو، رو به قبله بودن هنگام زیارت، وارد شدن از سمت پای میت، قرائت قرآن رو به قبله، دعا کردن و درخواست مغفرت الهى براى اموات، خواستن حاجت خویش از خداوند نزد قبر پدر و مادر، دادن صدقه برای اموات، ریختن آب پاک بر روی قبر. دست گذاشتن روی قبر
‌
⏱ بهترین زمان زیارت اموات
از بهترین مواقع زیارت، بعدازظهر روز پنج‌شنبه تا غروب، صبح شنبه و صبح جمعه از اذان صبح تا طلوع آفتاب. بعد از غروب مکروه است.
‌
🏴 چه کارهایی کنیم بهتر است؟
ثواب اعمال خود را به همه اموات خود و اموات قبرستان هدیه کنید. با این کار از ثواب اعمال شما برای میت خود کم نمی‌شود، چه بسا خیرات بیشتری به او می‌رسد. چه بهتر که ثواب اعمال خود را به یک معصوم هدیه کنید و از ایشان بخواهید تا به اموات تقدیم کنند تا ارزش چند برابری پیدا کند.
از امیرمؤمنان (ع) نقل شده که هر کس داخل قبرستان شود و زیارت اهل قبور را بخواند، خداوند ثواب بسیار براى او و پدر ومادرش مى‌نویسد.
‌
📖آنچه خوب است خوانده شود:
وقتی بر سر مزار عزیزتان می‌روید، منقول است این موارد را بخوانید:
یازده مرتبه سوره «قل هو الله»
«انا انزلناه» هفت مرتبه
سوره‌های «یس» «مُلک» «واقعه» «صافات» و «احزاب»
از قول ایت ا.. بهجت: خواندن یک مرتبه حمد و یک مرتبه چهار قل و هفت بار سوره قدر و سه مرتبه آیه الکرسی گنجی است برای میت و گره از کار قرائت‌کننده باز می‌کند.
‌
🕋نماز هدیه به اموات:
دو رکعت است. در هر رکعت یک بار حمد و سوره کافرون و توحید قرائت شود و بگوید: «اللّهمّ، إنّى قد وهبت ثوابها لأهل المقابر من المؤمنین.»
‌
🙏 ممنون میشوم روح پدرم را به صلوات یا فاتحه‌ای مهمان کنید.
‌

‌
آخرین شب بود؛ آخرین شبی که بابا، در خانه‌ی زمینی خودش بود. سیزده رجب؛ روزِ پدر… الانی که شانزده روز از رفتن بابا می‌گذرد، می‌گویم شب آخر بود، وگرنه آن شب که باورمان نمیشد بابا فقط پنج شبِ دیگر مهمانِ قفسِ این دنیاست…
از عصرش حالشان ناخوش شد. به دکترشان زنگ زدیم. گفت این کار را کنید و آن کار را کنید. همه را کردیم. شب را تا صبح با خواهرها تقسیم کردیم و بالای سرشان بیدار ماندیم.
ساعت حوالی دو نیمه شب بود. دستِ بابا را آرام در دستم گرفتم [گرمایِ دستانش، گرمایِ دستانش … آه] و زیر لب شروع به گفتن ذکر “یا کاشف الکرب” کردم. سکوت شب بود و صدای قل قل کپسول اکسیژن و زمزمه‌ی آرام من. چشمانم را بسته بودم و گنبدِ طلایی با گلدسته‌های کاشی مشکی‌دار را مقابلم تصور می‌کردم. از جانِ دل می‌خواستم سیصد و سیزده بار قسم‌شان بدهم “کرب”م را حل کنند؛ پاک کنند.
نمی‌دانم قسم چندم بودم که زمزمه‌ی آرامی شنیدم. چشمانم را باز کردم. لب‌های بابا بود. لب‌های بابا بود که داشت تکان می‌خورد و همراه با من ذکر را تکرار می‌کرد؛ “یا کاشف الکرب عن وجه الحسین” دستشان را آرام فشردم؛ لبخندی زدم و ادامه دادم “اکشف کربی بحق اخیک الحسین علیه السلام” و دلشوره‌ی دلم را به خیالِ ضریح‌شان گره زدم.
‌‌
حسینِ بن علیِ ما، پنج روز بعد کرب‌ش، گرفتاری‌اش، اندوهش رفع شد و پرواز کرد؛ ان‌شاءالله همنشین حسینِ ابن علی علیه‌السلام و برادر بزرگوارشان باشد.
‌
آقایان من، پسرانِ امیرم علی علیه‌السلام
میلادتان بر ما مبارک
الحمدلله که محب شماییم
الحمدلله که شما را داریم
الحمدلله