آخرین نوشته‌ها
بابا برایم سوغات آورده بودند؛ از مدینه
بچه‌های کلاسِ حفظ قرآنِ مدرسه، همه‌شان یکی یکدانه داشتند؛ از کجا آورده بودند، یادم نیست، فقط یادم است در ایران پیدا نمیشد. من ولی عاشقش شده بودم.
عاشق قطع‌ش، خط‌ش، حاشیه‌هایش، رنگش
بابا که می‌خواستند بروند عمره، مشخصاتش را برایشان گفتم. “این اندازه است بابا؛ جلدش فلان رنگ است؛ کاغذهایش نرم است؛ دکه‌ی روبروی بقیع حتما دارد و …” اینترنت نبود و فقط خصوصیاتش را برای بابا گفتم و بعد از چند هفته قرآن عزیزم، در دستم بود.
محبوبه که کلاس حفظ برایمان گذاشت، با قرانم، “مریم” را حفظ کردم. در حاشیه‌هایش گاهی نکاتی می‌نوشتم. شب‌های قدر بر سرم می‌گرفتم. دو بار با خودم به مدینه برگشت؛ مشهد رفت؛ سوریه رفت؛ کربلا و نجف و سامرا رفت. شمال و یزد و اصفهان و کیش رفت. همیشه با من بود.
شب‌های قدرِ رمضانِ هشتاد و نه آخرین سفرم با “او” شد.
شبِ بیست و سه رمضان، در یک متری ضریحِ ارباب، دادم به دستِ دخترِ عربی تا قرآن به سر بگیرد و مشغول دعا شدم تا دختر، اعمالش تمام شود. چند دقیقه‌ای که گذشت، برگشتم و دیدم نیست… دختر نبود؛ رفته بود و “او” را، قرآن عزیزم را، با خودش برده بود. حتما فکر کرده بود یکی از قران‌های حرم است و با خود برده بود. یخ کردم. سرم را می‌چرخاندم شاید پیدایش کنم. ولی مگر در بین آن حجمِ زیاد از خانم‌های چادرعربی به سر، می‌توانستم پیدایش کنم؟ مستأصل و نگران به سمت نزدیکترین محل ادعیه و قران‌ها رفتم؛ نبود. قفسه‌ی بعدی، نبود. قفسه‌ی دورتر، نبود. قفسه‌های صحن، نبود؛ نبود و نبود.
انگار تکه‌ای از من جدا شده بود.
حتما هرکس مرا دیده بود فکر کرده بود اشک‌های سرازیر از چشمانم، بخاطر توبه و انابه به درگاه خداست. ولی من، برای از دست دادنِ قرآنم گریه میکردم. قرآنی که مثل یک دفتر خاطرات، سال‌ها با من بود، همه‌جا.
ده سال از آن رمضان می‌گذرد. تا سال‌ها هروقت به کربلا می‌رفتم، همچنان قفسه‌های قرآن حرم را، به امید یافتن قرآنم می‌گشتم. رو به ضریح میکردم و می‌گفتم “قرآنم را پَس نمی‌دهید؟”
بعدها فهمیدم گم‌شدنِ قرآنم در شب قدر، شاید یکی از بزرگترین درس‌های زندگی‌ام بود؛ دل نبستن؛ وابسته نشدن و کَندن.
اما هنوز به این فکر میکردم که سرنوشت “او” چه شد؟ دست چه کسانی افتاد؟ تا چند سال در حرم ماند؟ پلاسیده شد؟ رنگِ جلدش رفت؟ حاشیه‌نویسی‌هایم چه؟ وقتی کسی “او” را گرفته تا بخواند، حاشیه‌های من را هم خوانده؟ صفحه‌ی اولش که اسمم را نوشته بودم، دیده؟ چند بار در حرم “سیده فاطمه مطهری” از زبانِ زائری که صفحه‌ی اول قرآنم را دیده، برده شده؟
نوشته‌های مرتبط
ترکیب سفر، تصویر و تاریخ برای من ترکیب جذابیه. حالا اگه کتاب سفرنامه‌‌ی مصور به یک سرزمین قدیمی و تاریخی باشه قطعا کتاب جذاب و هیجان‌انگیزی میشه.
اکثر ما از فلسطین خیلی شنیدیم، اونقدر که بعضی‌ها زده شدیم (مثل اونایی که تا اسم سرزمین مقدس رو، روی عکس این پست دیدن، دستشون رو گذاشتن رو صفحه موبایلشون و دادن بالا) ولی اطلاعات‌مون یا ناقصه یا فقط یک مفهوم کلی رو شنیدیم.
قدس و سرزمین‌های اطرافش، جدای از بحث مقاومت، بخاطر قدمت و تاریخی بودنش یکی از جذاب‌ترین و پرکشش‌ترین مکان‌های دنیاست. خودِ خودِ تاریخ که ماها فعلا ازش محرومیم.
نویسنده‌ی کتاب، یک هنرمند نقاشه که کمیک‌هاش معروفه؛ همسرش تو سازمان پزشکان بدون مرز کار میکنه و بخاطر کار همسرش در قدس و غزه، یکسال در قدس زندگی میکنند. مردِ خانواده هم تو این یکسال علاوه بر بچه‌داری و طراحی و وبلاگ‌نویسی، خاطراتش رو نقاشی میکنه و بصورت کمیک منتشر میکنه.
آقای “دولیل” اصالتا کانادایی‌ه و ساکن فرانسه؛ می‌تونیم روایت‌هاش رو به عنوان یک بی‌طرف بخونیم. کتاب اطلاعات جزئی خیلی زیادی درباره فلسطینی‌ها، اسراییلی‌ها، مناسبت‌های یهودی، شهرهای فلسطین، فرقه‌های مختلف و … به مخاطب میده و چون اطلاعات همراه کمیک و نقاشی شده و بعضی جاها هم طناز بودن نویسنده وسط میاد، کتاب حتی برای اونایی که تصویر پست رو دیدن و اسکرول کردن هم، جذابه.
البته خیلی از اطلاعات تاریخی از منظر و دیدگاه صهیونیستی بیان شده. بخاطر همین نمیشه از مطالب کتاب به عنوان منبع و برای استناد استفاده کرد.
کتاب رو نشر #اطراف منتشر کرده؛ به قیمت پنجاه و چهار هزار تومان
پ‌ن: اگه صفحه #گودریدز کتاب رو نگاه کنید، اکثر کاربرهای اسرائیلی به کتاب یک ستاره دادن، با اینکه خاطرات یک هنرمند کانادایی بی‌طرفه؛ بله، آش همین‌قدر شوره که حتی کفه‌ی سنگینِ نوشته‌های یک آدم بی‌طرف که سعی میکنه میانه‌رو باشه، مشخص میشه.
نوشته‌های مرتبط
پیشانی ام را بوسه زد در خواب، هندویی
شاید از آن ساعت طلسمم کرده جادویی
شاید از آن پس بود که با حسرت از دستم
هر روز سیبی سرخ می افتاد در جویی
از کودکی دیوانه بودم، مادرم می گفت:
از شانه ام هر روز می چیده است شب بویی
نام تو را می کَند روی میزها هر وقت
در دست آن دیوانه می افتاد چاقویی
بیچاره آهویی که صید پنجه ی شیری است
بیچاره تر شیری که صید چشم آهویی
اکنون ز تو با ناامیدی چشم می پوشم
اکنون ز من با بی وفایی دست می شویی
آیینه خیلی هم نباید راستگو باشد
من مایه ی رنج تو هستم، راست می گویی
نوشته‌های مرتبط
“دخترم، نور دیده‌ام، روشنی بصرم”
می‌دانید این چند روز، چندبار، این چند کلمه را با خودم تکرار کرده‌ام بابا؟
هرازگاهی نامه می‌نوشتید برایم و این روزها، یکی از شیرین‌ترین و اشک‌ریزترین لحظاتم، وقت‌هایی بود که نامه‌های شما را دوباره خواندم.
بابا؛ شما هیچ‌وقت هیچ‌چیز را تحمیل نمی‌کردی. هیچ‌وقت اجبار نمی‌کردی.
هرآنچه را در تربیت‌مان لازم بود، می‌گفتی یا مکتوب برایمان می‌نوشتی، بعدِ آن، ما بودیم و گوش دادن به حرف‌هایتان یا پشت گوش انداختن‌شان.
یادم نیست حتی یکبار هم بهمان گفته باشی “نماز خوندی یا نه؟” خودت نماز می‌خواندی و ما با اشتیاق پشتتان قامت می‌بستیم. گاهی هم حوصله جماعت خواندن نداشتیم و خودمان می‌خواندیم.
در نوع تربیتِ شما، اجبار جایی نداشت. تشویق بود و الگو بودن خودتان و لبخند و مهربانی‌تان. آنقدر که گاهی در همین محیط مجازی می‌خواندم کسی از تربیت سختگیرانه‌ی والدین مذهبی‌اش شاکی است تعجب میکردم. گاهی می‌خواستم برایشان بنویسم “پدر من که روحانی و درسِ دین خوانده است، هیچ‌وقت اینطور نبود. اینها را به دین نچسبانید” ولی نمی‌دانم چرا هیچ‌وقت ننوشتم! …
نوشته‌های مرتبط
ممنون‌تان می‌شوم اگر نماز شب اول قبر بخوانید برای پدرم
“سیدحسین ابن سیدعلی
نوشته‌های مرتبط
بادمجان رو که می‌خواین سرخ کنید، قبلش یک کم ماست بمالید بهش!
به شدت مقدار روغنی که مصرف میشه، پایین میاد، بدون اینکه تغییری در طعم بادمجون‌ها ایجاد بکنه
نوشته‌های مرتبط
لحظه‌ی شروع و آغاز هرکاری، شاید مهم‌ترین و اصلی‌ترین ارکان آن مسأله باشد و همیشه سعی می‌شود بهترین برنامه‌ریزی‌ها را برای شروع کارها و پروژه‌ها داشته باشند. مثل افتتاحیه‌ی جشنواره‌ها و نمایشگاه‌ها
چند هفته‌ایست به فکر نوشتن اولین پست این وبلاگ هستم، پستی که اعلام کننده‌ی شروع به‌کار این وبلاگ و ادامه‌ی نوشتن‌های من در اینجا باشد؛ اما چیز خاصی که راضی‌ام کند برای نوشتن، به ذهنم نمی‌آمد؛ تا الان.
در صحن آزادی حرم “آقا امام رضا” علیه السلام نشسته‌ام. تمام صحن تزئین شده است و مشهد منتظر میلاد است.
شب جمعه است و زیارتی امام حسین علیه السلام
به نظرم رسید، این زمان و موقعیت بهترین است برای نوشتن اولین پست “وادی”؛ اینجا، در جوار امام رئوف
می‌نویسم و شب میلادشان ان‌شالله وبلاگ را آغاز می‌کنم.
امیدوارم آینده‌ی این وبلاگ و نویسنده‌اش ختم به‌خیر گردد.
باشد که رستگار شویم.
صلی‌الله‌علیک‌یا‌ابا‌عبدالله‌الحسین
نوشته‌های مرتبط
خیلی هم عالی!!
به سلامتی ان شاأ الله
متشکر
مبارکه
ان شاء الله چرخش برات بچرخه:دی
منتظر پست‌های بعدی وادی هستیم…
ممنون محدثه جان
مبارک باشه 🙂
وبلاگ خوبی داری، به وبلاگ منم سر بزن :دی
ممنون آرام جان
حتماً 🙂
در جوار حضرتش دعا گو بودم
مبارک باشه این میلاد واین سایت جدید
کاتب باشی
ممنون
عید شما هم مبارک باشد
#شام 🙂
🙂
یا الله.
ان شاءلله این شروع ِ زیبا، روند ِ خوبی رو هم در پی داشته باشه.
تبریک من رو هم پذیرا باش راحیل جان
ممنون نجمه جان
من دیگه راحیل نیستم‌ها
مبارکه فاطمه جان. بالاخره از آب و گل دراومد. حالا دیگه مونده کار سختش؛ نوشتن 🙂
ممنون کوثر جان
بله. دعا کنید براش
ان شاء الله در وادی ِ حیرت قلم بزنید/حیرت ِ سبز؛ نه حیرت ِ سیاه که حیرت ِ سبز از دانستن می‌آید و حیرت ِ سیاه از ندانستن
ممنون
ان‌شالله
البته دقیقاً نفهمیدم منظور جمله‌تان را
سلام
یه عالمه تبریک
هم میلاد آسمان هشتم
هم افتتاح وادی
انشاالله به برکت حضرت شمس الشموش وادی برات پر از بهترین ها باشه
سلام راضیه جان
ممنون عید تو هم مبارک
بابت تبریک هم ممنون
البته اولین نظر “وادی” به اسم خودت ثبت شده 😉
به به .. پس وادی وادی که می گفتی این بود:)
زیارتتم قبول
رستگار باشی
بله همین بود 🙂
ممنون زهرا جان
سلام سید!
بابا وادی
بابا پولدار
بابا آی آر
بابا مطهری:دی
بابا عیدت مباررکککککککککککک
بابا سایتت مبارکککککککککککک
ممنونم ساقی جان 🙂
ان شاالله شروع خوبی برای یک کار موثر باشد.
موفق باشید
ان‌شالله
ممنون
قدم نو رسیده مبارک!
متشکر
مبارکه … ان شالله بتونی از این طریق گامی در جهت اشاعه فرهنگ رضوی و علوی برداری …در ضمن تگ شام رو جدی بگیر:))
ممنون
ان‌شالله
دعا بفرمائید
سلام
بسیار بسیار عالی است
تبریک میگم
انشاءالله بهترین مطالب و کلام ها رو در وادی پر مهرتون ببینیم خانووم
یا علی
متشکرم
ان شالله
خانوم یا ؟
بسم الله…
به میمنت و مبارکی
لباس ِ نو مبارک
ممنون فاطمه جان
سلام.
مبارک‌تان باد این خانه جدید.
لینک‌تان را هم تصحیح کردم.
سلام علیکم
ممنون و متشکر
مبارک باشه
انشاالله هی بنویسی و هی بخونیم
ممنون سایه جان
ان‌شالله
تبریک. ان شاءالله خود آقا یاریت کنن..:)
ممنون مینو جان. ان شالله
دیدم همه تبریک گفتن گفتم من که خااااص…جای تبریک پیشنهاد بدم :دی
خو راجع به این روزنوشت اینام یه جا بذارید بشه نظر داد
این روز نوشتتون الان چه مفهموی داشت مثلا…مگه جهت قبله رو فرش تعیین میکنه که فرشای جلو و عقب ۳۰ درجه اختلاف درجه دارن؟!
نقش ستونهارو هم که اصن نفمیدم چی بود تو این داستان
ممنون شکوفه از پیشنهاد، ولی امکان درج نظر برای همه‌ی قسمت ها وجود داره. قسمت ادامه را که کلیک کنی در هر بخش، صفحه جداگانه باز میشه و میتونی نظر بذاری. مثلاً این صفحه http://vaadi.ir/1389/07/28/113/#more-113
فکر می‌کنم کامل متن را نخواندی که منظور من را متوجه نشدی
اگر کامل نخوندی، بعد از کامل خوندن باز اگه سوالی پیش آمد بگو
اها یسک
یه پیشنهاد دیگه ای هم بود
گفتمش…به اونم رسیدگی کنید لطفاااااااا
میسی
…تبریک میگم فاطمه
انشاءالله از نوشتن توش خسته نشی.
دعا کن برای من هم سروسامون بگیره!
ممنون لیلا جان‌م
ان‌شالله
شما قصد به روز کردن بلاگتون را ندارید؟؟؟
چرا. ان‌شالله. فرصت نداشته‌ام متاسفانه برای نوشتن
سلام علیکم. منزل نو مبارک!
و علیکم السلام . متشکر و ممنون
سلام راحیل جان
خیلی مبارک باشههههه وبلاگ جدید
حسین سلیمانی طراحی کرده این وبلاگ جدیدت رو ؟ قالبش خیلی قشنگه
سلام. ممنون
نه. کار ایشان نیست.
سلام مارکوپولو!
(;
امیدوارم در این “وادی” هم خوش بدرخشی…
سلام رها جان
ممنونم.
فعلا در تفکر گزارش‌نویسی هستم تا به فرمان شما لبیک گویم 🙂
سلام ، ان شاءاللـه با عنایت خاصه حضرت صدیقه طاهره فاطمه زهرا (سلام اللـه علیها) در راه کسب معرفت و ارتقاء مراتب انسانی و سیر کمالی استوار قدم بردارید و به کمال آفرینش مورد رضای حق برسید. اِن شاء اللـه
زیر سایه امام زمان عجل اللـه تعالی فرچه الشریف موفق باشید.