قرآنم (قسمت اول)

بابا برایم سوغات آورده بودند؛ از مدینه
بچه‌های کلاسِ حفظ قرآنِ مدرسه، همه‌شان یکی یکدانه داشتند؛ از کجا آورده بودند، یادم نیست، فقط یادم است در ایران پیدا نمیشد. من ولی عاشقش شده بودم.
عاشق قطع‌ش، خط‌ش، حاشیه‌هایش، رنگش
بابا که می‌خواستند بروند عمره، مشخصاتش را برایشان گفتم. “این اندازه است بابا؛ جلدش فلان رنگ است؛ کاغذهایش نرم است؛ دکه‌ی روبروی بقیع حتما دارد و …” اینترنت نبود و فقط خصوصیاتش را برای بابا گفتم و بعد از چند هفته قرآن عزیزم، در دستم بود.
محبوبه که کلاس حفظ برایمان گذاشت، با قرانم، “مریم” را حفظ کردم. در حاشیه‌هایش گاهی نکاتی می‌نوشتم. شب‌های قدر بر سرم می‌گرفتم. دو بار با خودم به مدینه برگشت؛ مشهد رفت؛ سوریه رفت؛ کربلا و نجف و سامرا رفت. شمال و یزد و اصفهان و کیش رفت. همیشه با من بود.
شب‌های قدرِ رمضانِ هشتاد و نه آخرین سفرم با “او” شد.
شبِ بیست و سه رمضان، در یک متری ضریحِ ارباب، دادم به دستِ دخترِ عربی تا قرآن به سر بگیرد و مشغول دعا شدم تا دختر، اعمالش تمام شود. چند دقیقه‌ای که گذشت، برگشتم و دیدم نیست… دختر نبود؛ رفته بود و “او” را، قرآن عزیزم را، با خودش برده بود. حتما فکر کرده بود یکی از قران‌های حرم است و با خود برده بود. یخ کردم. سرم را می‌چرخاندم شاید پیدایش کنم. ولی مگر در بین آن حجمِ زیاد از خانم‌های چادرعربی به سر، می‌توانستم پیدایش کنم؟ مستأصل و نگران به سمت نزدیکترین محل ادعیه و قران‌ها رفتم؛ نبود. قفسه‌ی بعدی، نبود. قفسه‌ی دورتر، نبود. قفسه‌های صحن، نبود؛ نبود و نبود.
انگار تکه‌ای از من جدا شده بود.
حتما هرکس مرا دیده بود فکر کرده بود اشک‌های سرازیر از چشمانم، بخاطر توبه و انابه به درگاه خداست. ولی من، برای از دست دادنِ قرآنم گریه می‌کردم. قرآنی که مثل یک دفتر خاطرات، سال‌ها با من بود، همه‌جا.
ده سال از آن رمضان می‌گذرد. تا سال‌ها هروقت به کربلا می‌رفتم، همچنان قفسه‌های قرآن حرم را، به امید یافتن قرآنم می‌گشتم. رو به ضریح می‌کردم و می‌گفتم “قرآنم را پَس نمی‌دهید؟”
بعدها فهمیدم گم‌شدنِ قرآنم در شب قدر، شاید یکی از بزرگترین درس‌های زندگی‌ام بود؛ دل نبستن؛ وابسته نشدن و کَندن.
‌
اما هنوز به این فکر میکردم که سرنوشت “او” چه شد؟ دست چه کسانی افتاد؟ تا چند سال در حرم ماند؟ پلاسیده شد؟ رنگِ جلدش رفت؟ حاشیه‌نویسی‌هایم چه؟ وقتی کسی “او” را گرفته تا بخواند، حاشیه‌های من را هم خوانده؟ صفحه‌ی اولش که اسمم را نوشته بودم، دیده؟ چند بار در حرم “سیده فاطمه مطهری” از زبانِ زائری که صفحه‌ی اول قرآنم را دیده، برده شده؟

کتاب‌هایی که نخریدم

فایل‌های لپ‌تاپ را مرتب می‌کردم که به وردی رسیدم با عنوان “کتاب‌هایی که نخریدم” یادم آمد یکی دو سال پیش برای نشریه شیرازه نوشته بودمش و یادم رفته بود اینجا بگذارمش. قضایش را به جا می‌آورم 🙂

امیرخانی‌خوانی مد شده بود؛ حتی امیرخانی‌نویسی! اوایل دهه هشتاد بود و “من‌او” و “ارمیا” شده بود نشانه کتابخوان بودن بین بچه مذهبی‌ها. در مدرسه، دانشگاه، شبکه‌های اجتماعی و حتی مسجد، ارمیا، علی فتاح، مهتاب و امیرخانی کلماتی بود که زیاد شنیده میشد. من‌او جزو کتاب‌های پرفروش شد. حتی بعدتر به زبان روسی و اندونزی ترجمه شد.

سال هشتاد و دو با همسفر شدن امیرخانی در سفر زاهدان رهبری و چاپ کتاب “داستان سیستان” امیرخانی معروف شد. حتی من او و ارمیایش که سال‌های قبل و در دهه هفتاد نوشته بود، بعد از داستان سیستان بیشتر شناخته و خوانده شدند. اگر در جمع‌های بچه‌های کتابخوان بودی و ن‌او را نخوانده بودی، انگار که هیچ کتابی نخواندی! اصلا مگر میشد ادعای کتابخوانی داشته باشی و من‌او را نخوانده باشی! حتی کتاب‌نخوان‌ترین بچه مذهبی‌ها هم برای عقب نماندن از قافله امیرخانی داستان علی و مهتاب را از دوستانشان می‌پرسیدند.

من‌او را همان سال‌ها خواندم. از کتابخانه مدرسه امانت گرفتم و خواندم. منی که اکثر کتاب‌های معروف  را می‌خریدم، هرچه با خود کلنجار رفتم تا من‌او را بخرم، موفق نشدم و نخریدم. انگار نیرویی درونی نمی‌خواست و نمی‌گذاشت برای این کتاب، هزینه کنم. از کتابخانه گرفتم، خواندم و پسش دادم. حتی بعد از خواندن و خوش آمدن هم راضی به خریدنش نشدم. کتاب‌های دیگری هم بود که امانت گرفته بودم ولی بعد از خواندن آنقدر دوستشان داشتم که میخواستم در کتابخانه‌ام باشند و خریده بودمشان، ولی من‌او را با اینکه دوستش دشاتم ولی باز هم نتوانستم خودم را راضی به خریدش کنم.

سال هشتاد و هفت، امیرخانی دوباره با “بی‌وتن” سر زبان‌ها افتاد. هرچند هیچ‌وقت به موفقیت من‌او نرسید، ولی بازار کتاب و کتابخوانی مجدد دچار تبِ امیرخانی‌خوانی شد. و من باز هم نخریدمش، چرایی‌اش را همچنان نمی‌دانستم و نمی‌فهمیدم. همان نیروی درونی همچنان نمی‌گذاشت هزینه‌ای برای کتاب‌های امیرخانی بکنم.  بی‌وتن را از دوستم امانت گرفتم و خواندم. این‌بار حتی آنقدر دوستش نداشتم که به خرید بعد از خواندنش فکر کنم.

چند سال بعد ازدواج کردم. هرچه بلور و بوفه و کریستال نداشتم، کتاب داشتم. دیوار یکی از اتاق‌ها را کردیم کتابخانه و هرکداممان کتاب‌هایمان را از خانه پدری بار کردیم و آوردیم خانه خودمان. کتاب‌ها داخل کارتن بودند. کارتن‌ها را باز میکردم و سعی میکردم مرتب و موضوعی در کتابخانه بچینمشان. سراغ کارتن کتاب‌های همسر رفتم. بیشترشان کتاب‌های رشته دانشگاه و مرتبط با کارش بودند. سینما، انیمیشن، کامپیوتر. کتاب‌ها را دانه دانه درمیآوردم، با پارچه‌ای گردگیری‌شان میکردم و بعد در قفسه می‌گذاشتم. غرق شده بودم بین کتاب‌های ناآشنا و نامانوس؛ از آموزش پی‌اچ‌پی و برنامه نویسی تا راهنمای فیلم‌نامه‌نویسی سیدفیلد که عنوانی آشنا توجهم را جلب کرد! من‌او. با لبخند نگاهش کردم، انگار در یک مهمانی با آدمهای کاملا جدید و غریبه باشم و یکدفعه آشنایی دور دیده باشم. برداشتم و ورقش زدم و خاطرات ده سال قبل برایم تداعی شد. می‌خواستم در قفسه بگذارمش که تازه متوجه کتاب زیری‌اش شدم. بی‌وتن بود و بعد ارمیا و بعد نشت‌نشا. خندیدم، قهقهه زدم. همه‌شان بودند، همه امیرخانی‌هایی که سالها از بودنشان در کتابخانه‌ام فرار کرده بودم و حالا با “سیدفیلد” و دیگران، خودشان را مهمان دائمی خانه‌ام کرده بودند. نگاهشان کردم؛ دست‌هایم را به نشانه تسلیم بالا بردم و گفتم باشد، شما بردی جناب امیرخانی. پارچه را برداشتم و بر تن بی‌وتن کشیدم.

آیینه خیلی هم نباید راستگو باشد

پیشانی ام را بوسه زد در خواب، هندویی
شاید از آن ساعت طلسمم کرده جادویی

شاید از آن پس بود که با حسرت از دستم
هر روز سیبی سرخ می افتاد در جویی

از کودکی دیوانه بودم، مادرم می گفت:
از شانه ام هر روز می چیده است شب بویی

نام تو را می کَند روی میزها هر وقت
در دست آن دیوانه می افتاد چاقویی

بیچاره آهویی که صید پنجه ی شیری است
بیچاره تر شیری که صید چشم آهویی

اکنون ز تو با ناامیدی چشم می پوشم
اکنون ز من با بی وفایی دست می شویی

آیینه خیلی هم نباید راستگو باشد
من مایه ی رنج تو هستم، راست می گویی

استعفا

فردا دوم تیر است؛ دو تیر نود و نه.
فردا می‌خواهم اسماعیلم را سَر ببرم؛ یوسف‌م را به زندان اندازم؛ می‌خواهم عشق‌ را خنجر بزنم.

مدرسه برای من، شریان زندگی بود، راه تنفس، مفری از روزمرگی. چهار سال پیش، گریزان از رسانه و مافیها به مدرسه پناه بردم و فردا می‌خواهم پناهگاهم را خراب کنم.
پناهگاه آنگاه “پناه‌گاه” است که محل آرامش باشد؛ وقتی آرامشت، احترامت، شأنت از بین برود، پناهت هم می‌رود.
و چه غم بزرگی است “از بین رفتن‌‌ها” …

فردا روز خداحافظی‌ام از مدرسه است.
هنوز نمی‌دانم علت رفتن‌ و دل‌چرکینی‌هایم را به مسئولین مدرسه بگویم یا دلیل‌های واهی و دست‌چندم را بهانه‌ای کنم برای رفتن. دست بکشم و غبار خاطرات را پاک کنم و دل‌گیری‌های سال‌های قبل را بگویم یا بگذارم لکه‌های خاکستری و سیاه و قهوه‌ای‌شان بر دل و ذهنم بماند؟ آه، آه، آه

باید اسماعیل و یوسف دیگری پیدا کنم. باید شریان حیات دیگری بیابم.
می‌خواهم، زنده بمانم.

بروم؟ نروم؟

بروم؟ نروم؟
بروم؟ نروم؟

از امروز صبح که خیلی اتفاقی کد را وارد کردم و پیام آمد که می‌توانم بروم، هزار بار از خودم پرسیدم “بروم یا نروم؟” هزار بار دیگر هم از سیداحمد پرسیدم “بروم یا نروم؟”

مستأصل و درمانده و گیجم
برایم دعا کنید.

بادمجون سرخ‌کرده

بادمجان رو که می‌خواین سرخ کنید، قبلش یک کم ماست بمالید بهش!
به شدت مقدار روغنی که مصرف میشه، پایین میاد، بدون اینکه تغییری در طعم بادمجون‌ها ایجاد بکنه

روزنوشت

صفحه اصلی

کوتاه نوشت

وادی جامعه

وادی زنان

وادی فقه

وادی آشپزی

وادی تأهل

وادی تصویر

وادی درد و دل

وادی شعر

وادی فرهنگ

وادی قران

وادی کتاب

وادی مجاز

وادی مذهب

وادی معلمی

تیر ۱۳۹۹

خرداد ۱۳۹۹

اردیبهشت ۱۳۹۹

فروردین ۱۳۹۹

اسفند ۱۳۹۸

مهر ۱۳۹۸

شهریور ۱۳۹۸

مرداد ۱۳۹۸

تیر ۱۳۹۸

خرداد ۱۳۹۸

اردیبهشت ۱۳۹۸

فروردین ۱۳۹۸

اسفند ۱۳۹۷

بهمن ۱۳۹۷

دی ۱۳۹۷

آذر ۱۳۹۷

آبان ۱۳۹۷

مهر ۱۳۹۷

شهریور ۱۳۹۷

مرداد ۱۳۹۷

تیر ۱۳۹۷

خرداد ۱۳۹۷

اردیبهشت ۱۳۹۷

فروردین ۱۳۹۷

اسفند ۱۳۹۶

بهمن ۱۳۹۶

دی ۱۳۹۶

آذر ۱۳۹۶

آبان ۱۳۹۶

مهر ۱۳۹۶

شهریور ۱۳۹۶

مرداد ۱۳۹۶

تیر ۱۳۹۶

خرداد ۱۳۹۶

اردیبهشت ۱۳۹۶

فروردین ۱۳۹۶

اسفند ۱۳۹۵

بهمن ۱۳۹۵

دی ۱۳۹۵

آذر ۱۳۹۵

آبان ۱۳۹۵

مهر ۱۳۹۵

شهریور ۱۳۹۵

مرداد ۱۳۹۵

تیر ۱۳۹۵

خرداد ۱۳۹۵

اردیبهشت ۱۳۹۵

فروردین ۱۳۹۵

اسفند ۱۳۹۴

بهمن ۱۳۹۴

دی ۱۳۹۴

آذر ۱۳۹۴

آبان ۱۳۹۴

مهر ۱۳۹۴

شهریور ۱۳۹۴

مرداد ۱۳۹۴

تیر ۱۳۹۴

خرداد ۱۳۹۴

اردیبهشت ۱۳۹۴

فروردین ۱۳۹۴

اسفند ۱۳۹۳

بهمن ۱۳۹۳

دی ۱۳۹۳

آذر ۱۳۹۳

آبان ۱۳۹۳

مهر ۱۳۹۳

شهریور ۱۳۹۳

مرداد ۱۳۹۳

تیر ۱۳۹۳

خرداد ۱۳۹۳

اردیبهشت ۱۳۹۳

فروردین ۱۳۹۳

اسفند ۱۳۹۲

بهمن ۱۳۹۲

دی ۱۳۹۲

آذر ۱۳۹۲

آبان ۱۳۹۲

مهر ۱۳۹۲

شهریور ۱۳۹۲

مرداد ۱۳۹۲

تیر ۱۳۹۲

خرداد ۱۳۹۲

اردیبهشت ۱۳۹۲

فروردین ۱۳۹۲

اسفند ۱۳۹۱

بهمن ۱۳۹۱

دی ۱۳۹۱

آذر ۱۳۹۱

آبان ۱۳۹۱

مهر ۱۳۹۱

شهریور ۱۳۹۱

مرداد ۱۳۹۱

تیر ۱۳۹۱

خرداد ۱۳۹۱

اردیبهشت ۱۳۹۱

فروردین ۱۳۹۱

اسفند ۱۳۹۰

بهمن ۱۳۹۰

دی ۱۳۹۰

آذر ۱۳۹۰

آبان ۱۳۹۰

مهر ۱۳۹۰

شهریور ۱۳۹۰

مرداد ۱۳۹۰

تیر ۱۳۹۰

خرداد ۱۳۹۰

اردیبهشت ۱۳۹۰

فروردین ۱۳۹۰

اسفند ۱۳۸۹

بهمن ۱۳۸۹

دی ۱۳۸۹

آذر ۱۳۸۹

آبان ۱۳۸۹

مهر ۱۳۸۹

شهریور ۱۳۸۹

مرداد ۱۳۸۹

تیر ۱۳۸۹

خرداد ۱۳۸۹

اردیبهشت ۱۳۸۹

فروردین ۱۳۸۹

اسفند ۱۳۸۸

بهمن ۱۳۸۸

دی ۱۳۸۸

آذر ۱۳۸۸

آبان ۱۳۸۸

مهر ۱۳۸۸

شهریور ۱۳۸۸

مرداد ۱۳۸۸

تیر ۱۳۸۸

خرداد ۱۳۸۸

اردیبهشت ۱۳۸۸

فروردین ۱۳۸۸

اسفند ۱۳۸۷

بهمن ۱۳۸۷

دی ۱۳۸۷

آذر ۱۳۸۷

آبان ۱۳۸۷

مهر ۱۳۸۷

شهریور ۱۳۸۷

مرداد ۱۳۸۷

تیر ۱۳۸۷

خرداد ۱۳۸۷

اردیبهشت ۱۳۸۷

فروردین ۱۳۸۷

تیر ۱۳۸۵

خرداد ۱۳۸۵

اردیبهشت ۱۳۸۵

فروردین ۱۳۸۵

اسفند ۱۳۸۴

بهمن ۱۳۸۴

دی ۱۳۸۴

آذر ۱۳۸۴

شهریور ۱۳۸۴

آب و آتش

آذرباد

آینده از آن حزب الله

اسکالپل

امروز لی‌لی چی میخونه

بخوان با ما

بقچه بندیل

بهار نارنج

جیغ و جار حروف

حسین درخشان

خط می‌زنم

دل‌نها

رجبعلی عکاس

روبه‌راه

روزنوشت

روزهای مادرانه

زهرا

سامی‌دخت

سعی

سلامان

شمعدانی‌های لب طاقچه دل

شهریور

صبح

فانوس‌ها همه خاموش

قبل از طلوع

كتابخوان

کلوخ

کوثرانه

گذر اقاقيا

گلدختر

لینک‌زن

مستطاب زندگی

مسیر

نظاره

نفحات

هابيل

یخ‌نه

یک وجب دل

حکمِ فحش و نسبت‌های ناروا دادن در فقه‌اسلامی و قانون مجازات ایران

خاطرات یک دختر چادری!

سه‌ی سه‌ی هزار و سیصد و عشق

عروس رفته گل بچینه!

افطار و سحر، چی بپزم؟

وقت نماز مغرب و عشا تا چه زمانی است؟

به سوگ نشسته‌ایم؛ تا ابد

حجاب باید زیبا باشه*

آغاز کلام

زن شاغل بودن، خوب است یا نه؟

شورای سياست‌گذاری اردوی سه‌روزه وبلاگ‌نويسان عفاف و حجاب

گپ و گفت با یکی از راه اندازان موج وبلاگی ۱۴ خرداد

گزارش تصویری شورای سياست‌گذاری همايش وبلاگ‌نويسان

گزارش تصویری نشست بررسی تاثیر شبکه های اجتماعی بر سبک زندگی

مصاحبه وبگاه لینک‌زن

نشست بررسی تاثیر شبکه های اجتماعی بر سبک زندگی

نشست زنان و شبکه‌های موبایلی

نشست هم‌اندیشی بایسته‌های حضور زن مسلمان در فضای مجازی