آخرین نوشته‌ها
بابا برایم سوغات آورده بودند؛ از مدینه
بچه‌های کلاسِ حفظ قرآنِ مدرسه، همه‌شان یکی یکدانه داشتند؛ از کجا آورده بودند، یادم نیست، فقط یادم است در ایران پیدا نمیشد. من ولی عاشقش شده بودم.
عاشق قطع‌ش، خط‌ش، حاشیه‌هایش، رنگش
بابا که می‌خواستند بروند عمره، مشخصاتش را برایشان گفتم. “این اندازه است بابا؛ جلدش فلان رنگ است؛ کاغذهایش نرم است؛ دکه‌ی روبروی بقیع حتما دارد و …” اینترنت نبود و فقط خصوصیاتش را برای بابا گفتم و بعد از چند هفته قرآن عزیزم، در دستم بود.
محبوبه که کلاس حفظ برایمان گذاشت، با قرانم، “مریم” را حفظ کردم. در حاشیه‌هایش گاهی نکاتی می‌نوشتم. شب‌های قدر بر سرم می‌گرفتم. دو بار با خودم به مدینه برگشت؛ مشهد رفت؛ سوریه رفت؛ کربلا و نجف و سامرا رفت. شمال و یزد و اصفهان و کیش رفت. همیشه با من بود.
شب‌های قدرِ رمضانِ هشتاد و نه آخرین سفرم با “او” شد.
شبِ بیست و سه رمضان، در یک متری ضریحِ ارباب، دادم به دستِ دخترِ عربی تا قرآن به سر بگیرد و مشغول دعا شدم تا دختر، اعمالش تمام شود. چند دقیقه‌ای که گذشت، برگشتم و دیدم نیست… دختر نبود؛ رفته بود و “او” را، قرآن عزیزم را، با خودش برده بود. حتما فکر کرده بود یکی از قران‌های حرم است و با خود برده بود. یخ کردم. سرم را می‌چرخاندم شاید پیدایش کنم. ولی مگر در بین آن حجمِ زیاد از خانم‌های چادرعربی به سر، می‌توانستم پیدایش کنم؟ مستأصل و نگران به سمت نزدیکترین محل ادعیه و قران‌ها رفتم؛ نبود. قفسه‌ی بعدی، نبود. قفسه‌ی دورتر، نبود. قفسه‌های صحن، نبود؛ نبود و نبود.
انگار تکه‌ای از من جدا شده بود.
حتما هرکس مرا دیده بود فکر کرده بود اشک‌های سرازیر از چشمانم، بخاطر توبه و انابه به درگاه خداست. ولی من، برای از دست دادنِ قرآنم گریه میکردم. قرآنی که مثل یک دفتر خاطرات، سال‌ها با من بود، همه‌جا.
ده سال از آن رمضان می‌گذرد. تا سال‌ها هروقت به کربلا می‌رفتم، همچنان قفسه‌های قرآن حرم را، به امید یافتن قرآنم می‌گشتم. رو به ضریح میکردم و می‌گفتم “قرآنم را پَس نمی‌دهید؟”
بعدها فهمیدم گم‌شدنِ قرآنم در شب قدر، شاید یکی از بزرگترین درس‌های زندگی‌ام بود؛ دل نبستن؛ وابسته نشدن و کَندن.
اما هنوز به این فکر میکردم که سرنوشت “او” چه شد؟ دست چه کسانی افتاد؟ تا چند سال در حرم ماند؟ پلاسیده شد؟ رنگِ جلدش رفت؟ حاشیه‌نویسی‌هایم چه؟ وقتی کسی “او” را گرفته تا بخواند، حاشیه‌های من را هم خوانده؟ صفحه‌ی اولش که اسمم را نوشته بودم، دیده؟ چند بار در حرم “سیده فاطمه مطهری” از زبانِ زائری که صفحه‌ی اول قرآنم را دیده، برده شده؟
نوشته‌های مرتبط
ترکیب سفر، تصویر و تاریخ برای من ترکیب جذابیه. حالا اگه کتاب سفرنامهی مصور به یک سرزمین قدیمی و تاریخی باشه قطعا کتاب جذاب و هیجان‌انگیزی میشه.
اکثر ما از فلسطین خیلی شنیدیم، اونقدر که بعضی‌ها زده شدیم (مثل اونایی که تا اسم سرزمین مقدس رو، روی عکس این پست دیدن، دستشون رو گذاشتن رو صفحه موبایلشون و دادن بالا) ولی اطلاعات‌مون یا ناقصه یا فقط یک مفهوم کلی رو شنیدیم.
قدس و سرزمین‌های اطرافش، جدای از بحث مقاومت، بخاطر قدمت و تاریخی بودنش یکی از جذاب‌ترین و پرکشش‌ترین مکان‌های دنیاست. خودِ خودِ تاریخ که ماها فعلا ازش محرومیم.
نویسنده‌ی کتاب، یک هنرمند نقاشه که کمیک‌هاش معروفه؛ همسرش تو سازمان پزشکان بدون مرز کار میکنه و بخاطر کار همسرش در قدس و غزه، یکسال در قدس زندگی میکنند. مردِ خانواده هم تو این یکسال علاوه بر بچه‌داری و طراحی و وبلاگ‌نویسی، خاطراتش رو نقاشی میکنه و بصورت کمیک منتشر میکنه.
آقای “دولیل” اصالتا کانادایی‌ه و ساکن فرانسه؛ می‌تونیم روایت‌هاش رو به عنوان یک بی‌طرف بخونیم. کتاب اطلاعات جزئی خیلی زیادی درباره فلسطینی‌ها، اسراییلی‌ها، مناسبت‌های یهودی، شهرهای فلسطین، فرقه‌های مختلف و … به مخاطب میده و چون اطلاعات همراه کمیک و نقاشی شده و بعضی جاها هم طناز بودن نویسنده وسط میاد، کتاب حتی برای اونایی که تصویر پست رو دیدن و اسکرول کردن هم، جذابه.
البته خیلی از اطلاعات تاریخی از منظر و دیدگاه صهیونیستی بیان شده. بخاطر همین نمیشه از مطالب کتاب به عنوان منبع و برای استناد استفاده کرد.
کتاب رو نشر #اطراف منتشر کرده؛ به قیمت پنجاه و چهار هزار تومان
پ‌ن: اگه صفحه #گودریدز کتاب رو نگاه کنید، اکثر کاربرهای اسرائیلی به کتاب یک ستاره دادن، با اینکه خاطرات یک هنرمند کانادایی بی‌طرفه؛ بله، آش همین‌قدر شوره که حتی کفه‌ی سنگینِ نوشته‌های یک آدم بی‌طرف که سعی میکنه میانه‌رو باشه، مشخص میشه.
نوشته‌های مرتبط
پیشانی ام را بوسه زد در خواب، هندویی
شاید از آن ساعت طلسمم کرده جادویی
شاید از آن پس بود که با حسرت از دستم
هر روز سیبی سرخ می افتاد در جویی
از کودکی دیوانه بودم، مادرم می گفت:
از شانه ام هر روز می چیده است شب بویی
نام تو را می کَند روی میزها هر وقت
در دست آن دیوانه می افتاد چاقویی
بیچاره آهویی که صید پنجه ی شیری است
بیچاره تر شیری که صید چشم آهویی
اکنون ز تو با ناامیدی چشم می پوشم
اکنون ز من با بی وفایی دست می شویی
آیینه خیلی هم نباید راستگو باشد
من مایه ی رنج تو هستم، راست می گویی
نوشته‌های مرتبط
همیشه از خداحافظی آخر سفر بدم میاد. هروقت مسافرت میرم -مخصوصا مسافرت‌های گروهی و کاروانی-، به روزهای آخر که می‌رسم و یاد لحظه‌های آخر و جدائی از همسفران که می‌افتم، دلم می‌گیره و دوست دارم زمان دیرتر بگذره. خداحافظی آخر، نقطه پایانی سفره و بعد از آن، سفر دیگه ادامه‌ای نداره؛ جدا شدن از دوستان و آدم‌هایی که چند روزی همه ساعات و لحظه‌ها باهاشون بودی و رفتین و چرخیدین، سخته و دلگیر؛ ولی ناگزیری از سپری کردن این لحظه‌ها مثل همه ناگزیرهای سخت و تلخ دیگر زندگی.
علت دیگه این دلگیری شاید و حتما برای اینه که میدونی دوباره زندگی عادی شروع میشه، دوباره باید برگردی به همان روزها و ساعات؛ به صبح سرکار رفتن و عصر به خانه برگشتن؛ به نت‌گردی معتادانه؛ به همان خیابان‌های شلوغ طهران و … و دلت تنگ شود برای صدای مدیر کاروان که اعلام میکند راس ساعت فلان همه جمع شوند در لابی برای رفتن به زیارت، دلت تنگ شود برای رستوران فندق و کنار دوستان غذا خوردن و صحبت کردن، برای هر روز پرتغال و سیب خوردن؛ برای گرمای کلافه کننده عراق؛ برای آب معدنی‌های خنکی که بعد از سوار شدن به اتوبوس، حکم “شراباً طهورا” را داشت؛ و برای حرم مولا و ایوان طلایش، برای ناودان طلایش که تو را یاد مکه و خانه خدا می‌انداخت، برای بین‌الحرمین، برای گلدسته‌ها وگنبد متفاوت حرم سقا، برای میدان مشک، برای پرچم قرمز افراشته بر گنبد، برای کبوتران، … برای ع ش ق، برای حرم مسقف‌ش، برای لرزش پاهایت، برای خیره ماندن‌ها به ضریح شش گوشه‌اش، برای سر بلند کردن زیر قبه و دعا کردن، برای بغض در گلویت … برای گرمی چشم‌هایت … برای ناحیه مقدسه خواندنت …
برگشته‌ایم به خانه ولی با بغضی در گلو و دلی جامانده
نقل کرده بودم «سفری که تا ابد در سوگ‌مان خواهد نشاند» به سوگ نشسته‌ایم با دلی خون‌بارتر …
می‌گویند «زائر کربلا، تا چهل روز، همچنان زائر حساب میشود و دعایش مستجاب»
برایمان دعا کنید زائران حرم ارباب { + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + }
نوشته‌های مرتبط
خیلی قشنگ نوشتین
من تاحالا قسمت نشده برم اما این حس رو تجربه کردم
ایشالا به امید سفر بعدی دلتنگی این لحظه ها کمتر شه
شما که هنوز زائرین دعا یادتون نره
ان‌شالله به زودی زود قسمت شما بشود این سفر … بروید و سرزمین عشق را حس کنید
سلام
می‌گویند «زائر کربلا، تا چهل روز، همچنان زائر حساب میشود و دعایش مستجاب»
برایمان دعا کنید زائران حرم ارباب…
ارادت
می‌گویند «زائر کربلا، تا چهل روز، همچنان زائر حساب میشود و دعایش مستجاب»…
چقدر با این گریه کردم فاطمه..تو هم دلهای خسته مار و دعا کن بانوی ِ اینهمه خوبی!
حتما سامیدخت عزیز
چقدر دلمان تنگ است …
دعای شما را هم چشم براهیم
دل تنگی ادامه دارد تا سفر دوم ان شالله … آنجاست که تازه آرام میشوی و میفهمی که کجا آمده بودی در سفر قبلت
مستی ست
دلمان عجیب تنگ شد….
حتی برای شر شر عرق کردن ها !!!!!
حتی برای صدای رئیس کاروان …..
چه رسد به نگاه های طلایی به شش گوشه و قصر امام ها .
کاش در باقی ۹۰ یک بار دیگر همسفر باشیم
سلام خانم
ان شالله ان شالله به زودی با پسر گلت قسمت بشه و بری
سلام بر زائر دوست
دعا می کنم خدای مهربان هر چهل روز یک بار یک سفر کربلا نصیبتان کند.
آنوقت این شمایید که باید برای دل جا مانده ما دعا کنید.
سلام علیکم
ان شالله به زودی زود روزهایی میرسه که برای رفتن به کربلا دیگه نه به ویزا و پاسپورت احتیاجی باشه و نه به هواپیما و ماشین و پول
ما به امید نفس کشیدن در حکومت مهدوی، زنده ایم.
زیبا بود .
وداع همیشه تلخ هست ان هم وداع با سر زمین اهل بیت بسیار تلخ تر
با تشکر
زیارت قبول.
دوستی داشتیم که هیچ وقت زیارت وداع نمیخواند. هیچ وقت خداحافظی نمیکرد. تا هیچ وقت نرود که باز بخواهد برگردد..
متشکرم؛ ان شالله
من زیارت وداع را میخونم، چون به نظرم زیارت وداع خوندن مثل اینه که رفتی خونه یکی مهمونی، از در داری میای بیرون، میگی خدافظ دوباره خدمت میرسیم. تعارف هم میکنی که شما هم تشریف بیارید خونه ی ما
تو خود وداع نامه هم اکثرا آمده که این زیارت را زیارت آخر من قرار نده. یعنی خدافظی میکنم که دوباره برگردم
سلام، زائر نی نوا…
التماس دعا
خدایا این دلهای بهاری را به امانت نزد خود نگه دار که حرفها دارند پنهانی باحضرتت…
علیکم السلام
زائر حسین، بیدل برمیگردد
…
از پشت نقابمان عیان کن مارا
آئیــنه عبــرت جهــان کن ما را
آقا همــه ادعای یـــاری داریم
این جمعه بیا و امتحان کن ما را
این طالب بدم المقتول بکربلا ؟؟؟
با تشکر
زیارت قبول کربلایی…
نمیدونم زیارتم قبوله یا نه … ما سلام دادیم بهشان، جواب سلام هم که واجب
ان شالله که مهمان خوبی بوده باشیم
سلام
به قول شاعر : لب جوی نشین و گذر عمر بین.
این قافله عمر عجب می گذرد.
مخصوصا زمانی که انسان نیاز داره تا بیشتر استفاده کنه
ما رو هم از دعاتون محروم نکنین .
به سید هم سلام برسونید
با تشکر
علیکم السلام
هرچه بیشتر از این روزها فاصله بگیریم، بیشتر میفهمیم کجا بودیم و تموم شده و وای به حال روزی که فراموش کنیم کجا بودیم و برامون عادی و پاک بشه
سلامت باشید و التماس دعا
🙁
دلم کربلااااااااااااااااا می خاد خو
ان شالله به زودی دوباره قسمتت میشه خانم
فقط ایندفعه دیگه جون هرکی دوست داری، کمتر فیلم بگیر 😐
یکدونه پشمک هم برا من بخر 🙁
سلام
پست ها و تصاویر از این سفر آتشی است دوباره بر جانمان
و التیام نمی یابد با زیارتی مجدد.
انشاء الله دوباره قسمت و روزی شود.
نسئلک الدعا
شما هم با ما همسفر بودید؟
ئه !
خانمید شما یا آقا؟
سلامـ
زیاراتـــ قبول
شاکرمـ از اینکه کربلا نرفته از دنیا نمیرمـ
و شاکرمـ بابتــــ اینکه وجود همسفرانی خوبــــ ، باعث شد تا درک بهتری از سفر داشته باشیمـ
لَئِن شَکَرْتُمْ لأَزِیدَنَّکُمْ
در حریم قدس رضوی دعاگوی شما و خانواده محترم هستم .
موید باشید
از اینجا رد می شدم، دیدم که سوالی پیش آمد زیر نظر بنده …
بازگوی خاطرات و یادآور آن دوران شدید و باز ممنون.
و اما جواب سوال:
از اسم و رسمم پیدا ست که خانم نیستم.
و بله، همسفرتان بودم با نازبانو …!
و سوالی که بر من پیش آمد، چگونه است که لینک وبلاگ بنده را دارید در انتهای متن ولی نمی دانستید که ماهم بوده ایم همراه!!؟
به هر حال انشاء الله قسمت شود مجدد، قبل از پایان ۹۰
ان‌شالله .. به زودی زود
مثل آقای نخلی و دژاکام که این روزها آنجا هستند …
از حواس‌پرتی‌ام بوده مسلماً 🙂 و گیجی!
متاسفانه همسرتان را هم نمی‌شناسم … یکی از نواقص سفر شاید این بود که همه دوستان را به هم معرفی نکرد. البته شاید فضا و موقعیت خیلی مناسبی هم نبود آن سفر و لحظاتش
التماس دعا
سلام, زیارت قبول.
سلام علیکم
ان شالله / ممنون
سلام
زیارتتون قبول….
خوش به سعادتتون….
ایشالله مجدد قسمتتون بشه….
علیکم السلام
ممنون
ان شالله به زودی قسمت شما بشود زیارت “آقا”
به سوگ نشسته ایم ……
.
.
این سفر با وجود هم سفرهایی مثل ِ شما از خوب فراتر بود
زیارت قبول فاطمه عزیز
زیارت شما هم قبول خانم
سلام
برای خداحافظی از حرم ها هم دلمان تنگ میشود.اشک هنگام خداحافظی یه چیز دیگه است که با هیچ اشکی نمیشه عوضش کرد.
انشاالله مکرر زیارت وداع نصیبتون بشه
التماس دعا
سلام
ان‌شالله
از همه زحمت‌هایی که در این سفر برایمون کشیدید هم ممنون
اجرتان با میزبانان این سفر
سلام
زیارت قبول
آدم تا زمانی که کربلا نرفته نمی دونه چه جای عاشقانه ایه، انصافا بعد از سفر مثل مجنون دلباخته ی اونجا میشه…
حالا که تا چهل روز مستجاب الدعوه هستین برا همه ی بچه هایی که نظر دادن و ندادن دعا کنید.
سلام علیکم
شما هم برای ما دعا کنید ماه مبارک هم که شروع شده
می‌گویند «زائر کربلا، تا چهل روز، همچنان زائر حساب میشود و دعایش مستجاب»…
میشه دعامون کنی؟؟؟؟
پس مهدی قزلی با کاروان شما بوده؟؟؟؟؟ چ جالب!
همین الان دوباره برات دعا کردم.
به آن حدیثی امید دارم دعاهای مردم در حق همدیگه مستجاب میشه، پس دعامون کن خانم
بله ایشون و خانم‌شان با ما همسفر بودن. چطور؟
سلام
مهدی غزلی کی هست؟
علیکم‌السلام
آقای مهدی قزلی، سردبیر همشهری آیه هستند
و نویسنده وبلاگ مجال
نمیدونم چرا از وقتی این عکس رو دیدم همش حس میکنم این روسری شیری رنگه شمایی!!!!!!!!!!
http://hajj.ir/hadjwebui/ImageGallery/ImageNews/image_2011723933198904.jpg
درسته حسم؟
نه من نیستم
الحمدلله! من در عکس‌هایی که سایت حج منتشر کرده، نیستم
چقدر زننده!
این جماعت کثیر پشت کرده اند به حرم امامشان(!) که عکس یادگاری بگیرند!
به نظر شما بی‌احترامی شده؟
شما وقتی زیارت میرید، اصلا پشت به ضریح و حرم نمی‌شوید یعنی؟
اینکه شخصی به قصد بی‌احترامی و توهین به حرم پشت کنید، فرق دارد؛ برادر یا خواهر گرامی
زیارات قبول
اللهم ارزقنی زیارت الحسین علیه السلام فی یوم عرفه (فی عامی هذا که نشد ولی از سال بعد بشه ام شا الله)