پنج سالم بود، شاید هم شش سال؛ خوب یادم است که سواد نداشتم و مدرسه نرفته بودم.
رفته بودیم خوانسار. دوست بابا دعوتمان کرده بود، روزهای آخر صفر برویم روستایشان تعزیه ببینیم.
آنجا بود که فهمیدم امام حسین علیه‌السلام دختری داشتند به نام فاطمه؛ فاطمه‌ی‌صغری که گمانم بخاطر بیماری مانده بود مدینه و با کاروان همراه نشده بود.
یادم است فاطمه پیش مردِعربی که می‌خواست به کربلا برود، می‌رفت و از او می‌خواست گل‌ها و امانتی‌هایی به خانواده‌اش برساند.
وقتی مردعرب از فاطمه می‌خواست خودش را معرفی کند، شبیه‌خوان می‌گفت: «ای عرب، ای عرب، خدا مرا بکُشد دختر حسینم من» و داستان من و فاطمه‌صغری از همین‌جا شروع شد.
منِ پنج ساله که فاطمه نامم گذاشته بودند و نام پدرم هم حسین بود، در خیالم میشدم فاطمه‌ی‌حسین علیه‌السلام. فاطمه‌ای که داغ دوری پدر دارد، دوری حسین.
یادم است تا سال‌ها آن جمله‌ی «خدا مرا بکشد دختر حسینم من» را در خانه تکرار میکردم و کیف می‌کردم. دخترِحسین، دخترِحسین
و در خیالم فاطمه‌ای می‌شدم در هزاران سال پیش که میدویدم و خودم را در آغوش بابایم حسین علیه‌السلام جا میدادم. مریض میشدم و در خانه می‌ماندم. کاروان می‌رفت و مریض‌تر میشدم. مرد عرب می‌آمد و دسته گل‌ها را میدادم تا به خانواده‌ام برساند و دوباره و صدباره می‌خواندم «دختر حسینم من»
نمی‌دانم کِی بزرگ شدم که دیگر یادم رفت؛ شعر را، تعزیه را، فاطمه‌ی‌صغری را و دختر حسین علیه‌السلام بودن را.
دیشب، نمی‌دانم چه شد که یادش افتادم. یادِ فاطمه بنت حسین سلام‌الله علیها که بعضی می‌گویند در مدینه ماند و بعضی می‌گویند همراه کاروان بود و اسیر شد.
گفتم اینجا درباره‌اش بنویسم تا هم خودم بروم بیشتر درباره‌اش بخوانم، هم شما

کاش دوباره بر زبانم بیفتد «دختر حسینم من» و مدام با خود تکرارش کنم.

پ‌ن: قول مشهورتر می‌گوید فاطمه بزرگترین دختر امام که همسر پسرعمویش حسن‌مثنی بود، در کربلا حضور داشت و با کاروان اسیران به شام رفت و آنجا همراه عمه‌اش زینب خطبه خواند و بعدها یکی از راویان کربلا بود.

زینب، ام‌کلثوم، رباب، فاطمه، ام‌وهب و بانوان دیگری که اسم‌تان را نمی‌دانم، سلام بر شما.
می‌دانید، امروز فکر و خیالم، مدام پیش شما بود.
آمده بودم مدینه؛ ماه رجب بود و من نشسته بودم کنج خانه‌تان.
شما داشتید آماده رفتن می‌شدید.
حسین علیه‌السلام گفته بود باید برویم، باید از این شهر هجرت کنیم.
می‌خواستند بیعت بگیرند از نوه رسول‌الله برای نوه شراب‌خوار ابوسفیان؛ و حسین گفته بود بار ببندید که از این شهر می‌رویم.
«فخرج منها خائفاً یترقب. قال رب نجنی من القوم الظالمین»*

کز کرده بودم کنج خانه و نگاه‌تان می‌کردم.
بچه‌ها را آماده می‌کردید.
خانه را مرتب می‌کردید.
وسایل سفر را جمع می‌کردید؛ لباس‌ها، خوردنی‌ها … زره‌ها و کلاه‌خودها؛ وقتی دست می‌کشیدید روی زره و خاکش را پاک می‌کردید نمی‌دانم چه در دلتان گذشت… سکوت شد و چشم‌تان به جایی خیره ماند.
نگاه می‌کردید به بازی و خنده بچه‌ها در خانه؛ به بالا و پایین پریدن‌هایشان؛ به لباس‌هایشان؛ به گوشواره دخترکان‌تان.
ما زن‌ها وقتی می‌خواهیم به سفر رویم، وقتی می‌خواهیم خانه‌مان را ترک کنیم، خانه را تمیز می‌کنیم، مرتب می‌کنیم تا وقتی برمی‌گردیم دل‌مان قرص باشد؛ تا کدبانو بودنمان را نشان همسرمان دهیم؛ اما شما وقتی برگشتید… آه… اصلا برگشتید؟

کز کرده بودم کنار خانه و نگاه‌تان می‌کردم.
کاروان آماده حرکت بود و شما، و شما آخرین نگاه مصمم‌تان را به خانه کردید. خانه‌ای که پدر داشت، پسر داشت، عمو داشت، برادر داشت، رقیه و اصغر داشت…
در بسته شد. شما رفتید؛ با قلبی لبریز از اعتقاد به امام‌تان رفتید و منِ کز کرده در کنج خانه، زانوهایم را در بغل گرفتم و های‌های گریستم. برای دلِ لرزان خودم گریستم. گریستم و گریستم.

*آیه بیست و یک سوره قصص که در تاریخ آمده امام موقع خروج از مدینه، این آیه را خواندند. موسی در حالیکه ترسان بود و منتظر حادثه‌ای بود از شهر خارج شد و گفت خدایا از قوم ظالم مرا نجات ده.

پ‌ن: خیال است دیگر، هرجا میرود، هرجایی را تصور می‌کند. حتی اگر در دنیای واقع نبوده باشد. خُرده مگیرید به خیالی که برای دل‌ش پرواز میکند و می‌گِرید.

خیال شده در تاسوعا حسینی مطابق با هجده شهریور نود و هشت

من روضه‌خوانی بلد نیستم. امروز که این نوحه را گوش میدادم، گفتم بگذارمش اینجا شاید کسی شنید و معنی‌اش را خواند و اشکی ریخت و …

صوت را می‌توانید از اینجا+ دانلود و گوش دهید و متن و ترجمه‌اش را بخوانید.

یسکت العالم بأسره و نستمع صوت الحسین
سلام الله على صوتک حبیبی یا حسین
تمام دنیا سکوت میکند و به صدای حسین گوش میدهند
درود خدا بر صدای تو؛ ای محبوبم ای حسین

آنا أنظر على أصحابی من هووا مثل النجوم
سلام الله على أصحابک حبیبی یا حسین
من به یارانم نگاه میکنم که مثل ستاره می افتند
درود خدا بر اصحابت؛ ای محبوبم حسین

روحی شبه الطیر فرت بمصرع الأکبر تحوم
سلام الله على الأکبر حبیبی یا حسین
روح من مانند پرنده بر قتلگاه اکبر بال و پر میزند.
درود خدا بر علی‌اکبرت؛ محبوبم ای حسین

و الـ ذبح جاسم ذبحنی و انذبح حلم الشباب
سلام الله على القاسم حبیبی یا حسین
با بریده شدن سر قاسم، سر من را بریدند و آرزوی جوانی به باد رفت
درود خدا بر قاسم؛ ای محبوبم حسین

من عطش قلبی أشاهد النهر یجری تراب
سلام الله على قلبک حبیبی یا حسین
از شدت تشنگی، قلبم درون نهر به جای آب فقط خاک می‌بیند
درود خدا بر قلبت ای محبوبم حسین

ع النهر طاحن عیونی یم أبو الغیره انحنیت
سلام الله على عیونک حبیبی یا حسین
کنار آن غیورمرد (عباس علیه السلام) چشمانم به نهر آب افتاد و کمرم خم شد
درود خدا بر چشمانت محبوبم ای حسین

ها یـَ کافل خدر زینب تترک حسین و مشیت
سلام الله على الکافل حبیبی یا حسین
ای سرپرست کاروان زینب، حسین را ترک میکنی و میروی
درود خدا بر آن سرپرست؛ ای محبوبم حسین

شقد صعب تودیع زینب أسرع و ترکض ورای
سلام الله على زینب حبیبی یا حسین
چقدر وداع با زینب سخت است. من می‌روم و او به دنبالم می‌دود
سلام خدا بر زینب؛ محبوبم ای حسین

و الطفل مد ایده یشرب یعتقد دم نحره مای
سلام الله على طفلَک حبیبی یا حسین
کودک دستش را به سوی خون گردنش بُرد تا بنوشد، فکر یکرد آب است.
درود خدا بر کودک تو؛ محبوبم ای حسین

ما أرید أشبک رقیه أدری تشبکنی و تموت
سلام الله على رقیه حبیبی یا حسین
نمی‌خواهم رقیه را در آغوش بگیرم، می‌دانم در آغوش من می‌میرد
درود خدا بر رقیه؛ محبوبم ای حسین

ها یـَ سکنه یطول ونّج ونه الخدّر سکوت
سلام الله على سکنه حبیبی یا حسین
ای سکینه ناله‌ات طولانی است و ناله زن عفیف و پاک، سکوت است
سلام و درود خدا بر سکینه، محبوبم ای حسین

دمعه الأطفال کلمه کلمه وحده لا تروح
سلام الله على أطفالک حبیبی یا حسین
اشک کودکان یک کلمه است کلمه ای که می‌گوید مرو
درود خدا بر کودکانت؛ محبوبم ای حسین

و العلیل بعینه نظره نظره أکبر من جروح
سلام الله على علیلک حبیبی یا حسین
در چشم بیمار (امام سجاد علیه السلام) نگاهیست، نگاهی بزرگتر از زخم
سلام خدا بر بیمار تو، محبوبم ای حسین

صابنی سهم المثلث و الجبد نصین صار
سلام الله على جبدک حبیبی یا حسین
تیر سه شعبه به من خورد و جگرم را دو تکه کرد
درود خدا بر جگر تو، محبوبم ای حسین

من خرز ظهری سحبته و انطفى بعینی النهار
سلام الله على ظهرک حبیبی یا حسین
از پشت کمرم تیر سه شعبه را کشیدم و روز در چشمانم تاریک شد
درود خدا بر کمر تو؛ محبوبم ای حسین

من طحت من المطهّرعینی ظلّت ع الخیام
سلام الله على خیامک حبیبی یا حسین
وقتی از اسب افتادم، نگاهم به خیمه‌ها ماند
درود خدا بر خیمه‌هایت؛ محبوبم ای حسین

و المهر یحمل جراحی یحمل لزینب سلام
سلام الله على جراحک حبیبی یا حسین
اسب، زخم‌ها و سلام مرا به زینب رساند
درود خدا بر زخم‌هایت؛ محبوبم ای حسین

الشمر لمّن رفسنی التوى جسمی النحیل
سلام الله على جسمک حبیبی یا حسین
وقتی شمر به من لگد زد، جسم بی‌جان من بر زمین غلطید
درود خدا بر جسمت، ای محبوبم حسین

و اثنعش طبره طبرنی و ظلت دمای تسیل
سلام الله على دمّک حبیبی یا حسین
دوازده ضربه به من زد و خونم جاری شد
سلام خدا بر خون تو؛ ای محبوبم ای حسین

من تربع فوق صدری صحت یا عباس وین
سلام الله على صدرک حبیبی یا حسین
وقتی شمر بر سینه ن نشست، فریاد زدم عباس کجاست؟
درود خدا بر سینه‌ات؛ ای محبوبم حسین جان

و اسمع الزهرا تنادی وا حسیناه وا حسین
سلام الله على الزهرا حبیبی یا حسین
و شنیدم که مادرم زهرا فریاد می‌زند وا حسین، وا حسین
سلام خدا بر فاطمه مادرت؛ ای محبوبم حسین

ظل یحز نحری اعلى کیفه یقهر بزینب یرید
سلام الله على نحرک یا حسین
گردنم را می‌برید و می‌خواست زینب را برنجاند
سلام خدا بر رگ گردنت؛ ای محبوبم حسین جان

من نهض و الراس بیده صاحت الحق یـَ العضید
سلام الله على راسک حبیبی یا حسین
وقتی سرم را با دستانش بلند کرد، زینب فریاد زد ای برادر به فریادمان برس
سلام و درود خدا بر سر تو ای محبوبم حسی

ع الأرض جسمی توزع صار ملعب للخیول
سلام الله على أوصالک حبیبی یا حسین
جسمم روی زمین تکه‌تکه و میدانی برای تاختن اسب‌ها شد
درود خدا بر تکه‌های بدن تو؛ محبوبم ای حسین

و انقطع من جفی خنصر ظلت تدوره البتول
سلام على الخنصر حبیبی یا حسین
انگشتی که مادرم بتول به دنبال آن میگشت از دستم بریده شد
سلام بر انگشت تو؛ محبوبم حسین جان

نادوا یا شیعه سلاما و اذکروا الشیب الخضیب
و الشفاه الذابلات و نوحوا عَ الجسم السلیب
ای شیعیان بر من درود بفرستید و محاسن خون‌آلود مرا یاد کنید
لب‌های تشنه مرا یاد کنید و بر جسم غارت شده‌ام ناله کنید

کتاب همراهم بود.
رفتم و روبرویشان نشستم.
کنج دیوار، روی دو پا. سلام کردم؛ به هر سه نفرشان.
گفتم «آمده‌ام برایتان روضه بخوانم. روضه‌خوان نیستم اما. کتابم را آورده‌ام. بلند می‌خوانم، شما گوش دهید.»
اذن دادند، یعنی حتماً اذن دادند که من کتاب را باز کردم و روبرویشان شروع کردم به خواندن.
ذوالجناح هم آمده بود؛ راوی او بود و داشت برای «ما» روضه می‌خواند. داستان از زبان ذوالجناح بود.
خواندم و اشک ریختم.
خواندم وحتماً اشک ریختند.
خواندم و اشک ریختیم.

فصل به فصل روضه خواندم و اشک ریختم؛ کنارشان، روبرویشان
و اطمینان داشتم روبرویم نشسته‌اند و گوش می‌دهند و همراهی‌ام می‌کنند در بکاء برای علی‌اکبرشان.

خاطره‌اش شد یکی از بهترین زیارت‌هایم.
و مگر زیارت غیر از این است؟
بروی خانه‌شان.
سلام کنی.
سلامت کنند.
بنشینی روبرویشان.
حرف بزنی و
گوش بدهند.
…
کتابی که روبروی ضریح برای حضرتشان خواندم #پدرعشقپسر بود. که بعد از آن سال دیگر نتوانستم بخوانمش جز برای خودشان.

• ما عاشق قصه‌ایم.
  ما “بنی‌بشر” عاشق قصه‌ایم؛ قصه‌ای که بخوانیم، بشنویم، ببینیم.
  از همان روزهای کودکی که با قصه‌‌ی لالایی‌ها می‌خوابیدیم تا همین امروز.
  فرقی نمی‌کند سن‌ِمان، جنس‌ِمان، مشغله‌مان چه باشد، این قصه‌ها هستند که ما را غرق می‌کنند؛ غرقِ خیال و رویا. پرتابمان می‌کنند به خاطرات، به روزهای دور و آشنا.
  
  کتاب می‌خوانیم و فیلم می‌بینیم، چون دنبال قصه‌ایم.
  با آدم‌ها تعامل میکنیم و دنبال قصه زندگی‌شان هستیم.
  گاهی در گوشه‌ای می‌نشینیم و به آدم‌ها نگاه می‌کنیم و در ذهنمان قصه‌شان را می‌سازی
  در شبکه‌های اجتماعی، آن‌هایی که از خودشان و زندگی‌شان بیشتر می‌نویسند را فالو می‌کنیم چون دوست داریم قصه‌شان را بشنویم، هر روز و هر روز.
  حتی در مسابقه تلویزیونی به کسی رای می‌دهیم که برایمان قصه بگوید، چون ما بنی‌بشر عاشق قصه‌ایم.
  چه افسونی دارد این قصه که خدا هم کتاب هدایتش را با قصه‌ها همراه کرده.
  
  قصه، قصه، قصه …
  
  

خاطره دیگری از همان دوران “آمادگی” که دیروز درباره‌اش نوشتم خاطرم آمد.

ظهر مهد ما تعطیل میشد و مثل همه مهدهای دیگر باید یا والدین یا کسی که مسئولین مهد مطمئن بودند از طرف آنهاست، به دنبال بچه‌ها می‌آمد. مادر من با پنج مادر دیگر که خانه‌هایمان نزدیک هم بود هماهنگ کرده بودند که هر روز هفته یکی‌شان به دنبال بچه‌ها بروند و علاوه بر نوگل خودش، پنج بچه دیگر را هم تحویل بگیرد و به خانه‌شان برساند. هر روز یکی‌شان می‌آمد و فامیل هر شش نفرمان را میگفت و ما هم به دو از مربی‌مان که اسمش را به خاطر ندارم خداحافظی می‌کردیم و می‌رفتیم.

هیچ‌وقت یادم نمی‌رود که یکروز نوبت مادر حسین بود که به دنبالمان بیاید. آمده بود و ظاهرا دم در یادش رفته بود “مطهری” را بگوید. پنج دوست دیگرم را صدا زدند که بروند و من ماندم! نگذاشتند بروم و گفتند اسمت را نگفته‌اند. هرچه گفتم ما شش نفر هر روز با هم می‌رویم گوش ندادند. آن پنج دوست خوش‌مرام هم یادشان رفت به آن مادر بنده‌خدا که معلوم نبود ذهنش کجای مشکلات مادرانه گیر کرده و من را فراموش کرده بود، یادآوری کنند که فاطمه مطهری جا مانده!

من ماندم در مهد تا با مادرم تماس بگیرند که به دنبالم بیاید.

نشسته بودم پیش بچه‌هایی که بخاطر شاغل بودن مادر تا بعدازظهر در مهد می‌ماندند و نهار را همان‌جا می‌خوردند. هنوز هم حس غم و عصبانیتی که از مادرحسین در آن لحظات داشتم در ذهن دارم. کز کرده بودم گوشه دیوار و منتظر شنیدن “مطهری پاشو، مامانت اومده” مربی. که یکی از مربی‌ها آمد و گفت “بچه‌ها بیاین ناهارتون آمده است” گفت بچه‌ها! من هم بچه بودم و همان‌جا نشسته بودم و طبعا گشنه. برای همین بلند شدم و همراه بچه‌ها به سمت اتاق دیگر رفتم که همان مربی جلویم را گرفت و گفت “تو نه. تو بشین همین‌جا تا مامانت بیاد”

خودتان تصور کنید در آن لحظه چه بر سر قلبِ کوچک من آمد. آنقدر همان یک جمله برایم سنگین بود که بعد از بیست و شش سال که دارم می‌نویسمش، اشکم را جاری کرد و گمانم لحظات بعدش آنقدر برای ذهن شش ساله‌ام غمناک بوده که نتوانسته در خودش نگه دارد و هرچه فکر میکنم مادرم چقدر بعدش رسید و من را نجات داد، یادم نمی‌آید.

پ‌ن: تا چندماه از مادرحسین بدم می‌آمد و دوست داشتم یکروز مادر من یادش برود اسم حسین را بگوید و جا بماند در مهد 🙂

نمی‌دانم از کجا حرفمان رسید به دوران “آمادگی” من. همان یک سال قبل از اول دبستان که الان مهد یا پیش می‌گویند. آن زمان تازه داشت متداول میشد که یک سال قبل از اول دبستان، بچه‌ها را به مهد بفرستند تا برای مدرسه و جدایی از والدین “آمادگی” کسب کنند.

آمادگی ما دو اتاق بزرگ داشت که یکی برای دخترها و دیگری برای پسرها بود. سفال و نقاشی و قران و نمایش و آهنگ داشتیم. بین این دو کلاس آشپزخانه بزرگی بود که دو خانمی که مسئول امورات تمیزی و آماده کردن تغذیه بین روز و اینها بودند، در آنجا مستقر بودند. البته آن اتاق وسط یک جای دیگر هم بود! یعنی کنار این اتاق بزرگ که آشپزخانه مهد محسوب میشد، دستشویی بچه‌ها بود، بدون هیچ دیوار و حفاظی. بله! تصور کنید یک اتاق بزرگ که البته شاید خیلی هم بزرگ نبود و در ذهن منِ شش ساله بزرگ می‌نمود داشته باشید که کنار یکی از دیوارهایش یک سنگ دسشویی و شلنگ و مخلفاتش کار گذاشته باشند و بچه‌های طفلک شش ساله مجبور باشند همانجا مشغول شوند.

تصورش هم سخت است.

اینکه چرا مهد ما در آن زمان چنین تصمیمی گرفته بود و چنین قانونی را گذاشته بود، نمیدانم. فقط اضطراب خودم و دوستانم با دلپیچه‌هایمان را به یاد دارم که بعد از مدتی به خود پیچیدن وقتی مجبور میشدیم به آشپزخانه برویم و در بزنیم و اجازه بگیریم که دسشویی برویم، چه استرسی داشتیم. از یک طرف استرس برگشت آن دو خانم و دیدنمان و از طرف دیگر استرس باز شدن در و ورود یکی دیگر از هم‌مهدی‌هایمان.

چه دورانی را گذرانده‌ایم ما دهه شصتی‌ها